Melkorka - 01.10.1951, Blaðsíða 22

móðurskyldum sínum. Heimilið var eins og
stundaklukka, allt varð að vera á sínum
stað, gerast á réttum tíma, ekkert mátti
vanta, hún vildi sjá til þess, að ryk og
skrælnuð blóm vörpuðu ekki ellihjúp á sam-
vistir okkar. Hjá okkur voru blómin alltaf
lifandi og borðdúkurinn alltaf hreinn. Ég
þurfti ekki annað en ganga að þessu eins og
einhverju sjálfsögðu, því að fyrir mér var
það sjálfsagt, ég tók ekki eftir því, hve mikil
ást lá á bak við það. Við karlmennirnir tök-
um aldrei eftir slíku, fyrr en það er um
seinan. Við sjáum ekki þá, sem næstir okkur
standa, horfum langt yfir skammt.
Ég botna ekki í þér, sagði ég einn dag
hlæjandi. Það var versta veður og ég hafði
villzt í skóginum og hríðinni og kom heim
tveim tímum seinna en ég hafði gert ráð
fyrir. Ég var hræddur um að kona mín væri
farin að óttast um mig. En hún tók á móti
mér hin rólegasta eins og ég hefði komið ná-
kvæmlega á tilsettum tíma. Og á borðinu
stóð maturinn, nýinnborinn, heitur og ilm-
andi.
Hvað áttu við?
Það er eins og einliver ósýnileg vera láti
þig vita um ferðir mínar.
Hver veit!
Kona mín var alvarleg á svipinn og horfði
fast í augu mín, en einkennilegt blik var í
augum hennar. Við töluðum ekki meir um
það í þetta skipti, en skömmu seinna bar
það aftur á góma.
Hver það er, sem lætur mig vita? sagði
hún. Það gerir þú. Þú sjálfur.
Ég?..................
Já, einmitt þú, ungi vinur. Ég.heyri alltaf
til þín einni klukkustund áður en þú kem-
ur. Þú hrindir upp hliðinu, dustar af þér
snjóinn eða sandinn á tröppunum. Þannig
hefur það verið alla tíð síðan við giftum
okkur. Ég hef ekki kært mig um að segja
þér frá því. Ég hafði gaman af að bíða og
sjá, hvort þú mundir ekki að lokum taka eft-
ir því. Það eru nærri liðin tvö ár, karl
minn
Og hún kyssti mig ákaft. En ég hlýt að
hafa litið skringilega út, því að allt í einu
fór hún að hlæja. Hún hló lengi og hjartan-
lega eins og barn, sem hefur gert velheppn-
að prakkarastrik. Sjálfur þorði ég ekki að
láta undrun mína í Ijós með orðum. Ég
hafði aldrei gefið mig neitt að ofheyrnum
og því um líku, og nú stóð ég þarna and-
spænis einu slíku fyrirbæri, og það var sjálf
konan mín, sem hafði lieyrt ofheyrnir.
Hefur þú orðið vör við nokkuð slíkt áð-
ur, ég á við áður en við giftum okkur?
Nei.
Veiztu nokkur dæmi um það í þinni ætt?
Ekki hef ég heyrt talað um það. En, elsku
vinur minn, ekki þarftu að standa eins og
þrumulostinn vegna þess arna. Ég hef aldrei
velt neitt vöngum yfir Jrví. Fyrir mér hefur
það allt verið einkar eðlilegt. Hvað er
merkilegt við það að tvær manneskjur, sem
elskast, eins og . . . ég elska þig, geti komizt
í samband hvor við aðra án Jress að standa
beinlínis augliti til auglitis?
, Jæja, ég lét þetta kyrrt liggja. Ég bar
reyndar spurningar fyrir nokkra kunningja
mína, en þeir gátu enga fræðslu veitt mér,
Ogi'þaf sem heilsa konu minnar varð nú æ
bétri, varð mér einnig smám saman rórra.
Ég hélt áfram að vera sjálfs mín fylgja, og
Jrað var óvenjulega áreiðanleg fylgja. Hún
brást hér um bil aldrei.
Þá komu erfiðir tímar fyrir mig, drepsótt
brauzt út í héraðinu. Héraðssjúkrahúsið
var yfirfullt. í mánuð tjóaði engum að
hugsa til hvíldar. Ég virti fyrir mér hjúkr-
unarkonurnar, þær voru næstum eins hvítar
og svunturnar þeirra, og þær unnu hetju-
starf. Við höfðum fengið áukið starfslið frá
Stokkhólmi, þar á meðal var Ijóshærð
stúlka, sakleysisleg í andliti eins og guðs-
móðir. Hún púlaði eins og þræll og hún
virtist búa yfir ótæmandi orku. En allt, sem
hún snerti við, vann hún hljóðlega og létti-
lega, hún heyrði til þeirra fáu, sem vinna
þannig, að starfið verður að söng. Það eitt
Framh. i nœsta hefti (nóp.).
48
MELKORKA