Melkorka - 01.12.1951, Blaðsíða 12
urnar og skikkjurnar, sem þyrluðust um
kring eins og hvirfilbylur, komu allir kóng-
arnir, sem höfðu verið að leita að konungs-
ríkjunum sínum; liver á eftir öðrum í langri
halarófu. Já, hérna var rétti staðurinn til að
leita að þeim, ef nokkurt þeirra væri annars
eftir, hugsaði gamli kóngurinn.
Hraðar og hraðar þyrluðust kórónurnar
og skikkjurnar. En kóngarnir héldu áfram
inn í húsagarðinn mikla að geysimiklum
tröppum og upp þær. Hvað var fyrir ofan
tröppurnar? Gamli kóngurinn skyggði fyrir
augun og reyndi að sjá. Jú — eitthvað var
þarna uppi. Það var að sjá eins og skínandi
vog. Og hjá henni grillti í feiknarlega stóra
veru.
— Hvað getur það verið? liugsaði gamli
kóngurinn.
í sama vetfangi kom skjór fljúgandi.
Hann þaut um kring í rokinu og nartaði í
skínandi kórónurnar.
— Ha-ha-ha! hló hann. Veiztu það ekki?
Það er vogarmeistarinn og vogin hans, lags-
maður.
Og burt var hann þotinn.
Vogarmeistarinn og vogin hans? hugsaði
gamli kóngurinn. Urðu kóngarnir að láta
vega sig áður en þeir fengju að ná aftur taki
á konungsríkjunum sínum.
Það var skemmtilegt, hugsaði hann og fór
sjálfur að fika sig upp tröppurnar miklu.
En hvað það var, sem í rauninni fór fram
þarna uppi gat hann ekki vel greint. Allir
hinir kóngarnir stóðu fyrir framan hann og
skyggðu á.
Þegar hann loks var kominn upp, steig
hinn síðasti af hinum kóngunum á vogina.
En einkennilegt var það. Vogin haggaðist
ekki. Kóngurinn þarna uppi á voginni sýnd-
ist ekki vera þyngri en tittlingsfjöður.
Svo heyrðist rödd vogarmeistarans úr rok-
inu.
Þú vegur ekkert heldur en hinir. Ég blæs
á þig.
Vindgustur — og kórónan hentist út í
loftið og konungsskikkjan hentist einnig út
í loftið til hinna kórónanna og skikkjanna,
sem þyrluðust um í rokinu. Og kóngurinn
hentist sjálfur út í loftið. Það var eins og
hann hefði aldrei verið til.
Nú er röðin komin að mér, hugsaði gamli
kóngurinn. Og svo steig hann einnig á vog-
ina.
í sama vetfangi var eins og lítilli hendi
væri stungið í lófa lians. Og hægt, hægt seig
vogin.
Þá hló vogarmeistarinn.
— Þú liefur verið skynsamur, karlinn,
sagði hann. Þú hefur séð svo um, að til væri
einhver, sem hugsaði til þín og þætti vænt
um jrig. Það höfðu hinir ekki gert. Þess-
vegna voru þeir of léttir. Þessvegna fékk ég
að blása á þá. Á þig fæ ég ekki að blása. Nú,
nú — gamla ríkið þitt er horfið. Það fær þú
aldrei aftur. En þri hefur skapað þér annað.
Það er ekki stórt. En ég hygg, að það nægi
þér.
í sama bili var vogarmeistarinn horfinn.
Og vogin var horfin og rokið og kórónurnar
og skikkjurnar, sem þyrlazt höfðu um
kring. Garnli kóngurinn var í nýja ríkinu
sínu. Stórt var það ekki. En þar var hlýtt,
þar var gott að vera. Því að þetta ríki var í
hjarta lítillar stúlku.
---------------------------------------N
Forn jólavísa
Hátíð fer að höndum ein,
hana vér allir prýðum.
Lýðurinn tendri Ijósin hrein,
liður að tiðum,
liður að helgum tiðum.
\_________________________________)
58
MELKORKA