Melkorka - 01.03.1955, Blaðsíða 17

— Þið eruð alltoi: rómantísk, hvein í pen-
ingabuddunni. Þið teljið ykkur trú um að
enginri þekki hana betur. En hún er meira
komin upp á mig en ykkur. Það eru fjárhags-
áhyggjur, sem ama að henni, get ég sagt ykk-
ur, þið sjáið að ég er ekki beinlínis úttroðin.
Vitið þið kannski ekki að það er hræðilega
dýrt að lifa. . . .
— Hún er að minnsta kosti afskaplega
taugaóstyrk, sagði naglaþjölin. Hún var næst-
um búin að brjóta mig í morgun.
Nú fór einhver að hlæja háðslega. Það var
vegabréfið.
— Þið eruð mjög skemmtileg, en þið vitið
ekkert um hana. Ég er eina persónan sem get
gefið nákvæmar upplýsingar um hana. Vitið
þið til dæmis hvað hún heitir. Nei, auðvitað
ekki. Hún heitir Yvonne og hún er 23 ára.
Ógift, lagleg, björt yfirlitum, hefur lítinn
munn, brún augu og dökkbrúnt hár....
— Æ, æ, sagði varaliturinn. Það mætti
lialda að maður væri kominn á lögreglustöð.
Hvað veiztu svo sem. Veiztu hvort hún er ást-
fangin? Nei, það veiztu ekki. Það er ég einn
sem veit það. Ég man fyrir nokkrum vikum,
þá handlék hún mig alltaf svo ástúðlega, tók
mig út úr hulstrinu og strauk mér yfir var-
irnar. Og það get ég sagt ykkur, að það gerði
hún af nákvæmni.
— Þetta er allt rétt sem hann segir, sagði
púðurdósin.
Nú heyrðist allt í einu pappírsskrjáf i
töskunni, það voru nokkur bréf sem heyrð-
ist í.
— Þið skuluð ekki vera svona mikil með
ykkur, við ein vitum nokkuð.
— 12. febrúar. Kæra Yvonne, ég var svo
hamingjusamur yfir að hitta þig í gær. — 7.
marz. Ástin mín, ég vona að þú hafir ekki
ráðstafað sunnudeginum. — 5. apríl. Yvonne,
elskan mín, ég vil að þú vitir það að ég mun
aldrei gleyma því sem gerðist í gær. — . . . .
Nú heyrðist önnur rödd:
En ég er það fegursta. Ég er bréfið þar sem
hann játar henni ást sína. Horfið þið bara á
mig. Sjáið hvað ég er þvælt og kryplað. Hún
er búin að lesa mig tíu sinnurn, hurrdrað
sinnum. Ég er dásamlegt bréf. Lesið þið mig
og þið nrunuð ekki efast um að þetta hérna
er hin eina sanna ást. . . .
N ú var það vasaklúturinn sem tók til máls:
— Hún hefur grátið á hverjum einasta
degi undanfarið. Það er rétt að hún hefur
lesið þig upp aftur og aftur, en ekki hefur
hún neina gleði af því. Síðan hún fékk bréfið
lrefur lrúrr bögglað mig saman milli þess sem
ég lref verið að þurrka af henni tárin. Hún
getur ekki haldið neinu leyndu fyrir mér.
Hún er óhamingjusöm.
— — Æ, segðu ekki þetta, sögðu hin einum
rónri. Er hún óhamingjusöm! En hvað það
er raunalegt.
— Hann hefur yfirgefið hana, uppástóð
varaliturinn.
— Hann lrefur ekki viljað standa í því að
láta lýsa með þeim, sagði vegabréfið.
— Ægilegur maður er þetta, sagði nagla-
þjölin.
— Heyrið mig, sagði púðurdósin. Getum
við ekki gert fyrirspurn til bréfanna? Hvern-
ig er það, náðugu bréf, er nokkurt uppsagn-
arbréfi innan um ykkur? Það varð andar-
taks þögn. Svo heyrðist aftur skrjáfa í bréf-
unum.
— Nei, hér eru aðeins góð, vingjarnleg og
ásiúðleg bréf.
— Fyrirtak, þá er ekki allt vonlaust.
— Ef til vill eru foreldrarnir móti hjóna-
bandinu, sagði lyklakippan.
Peningabuddan tók fram í:
— Þeim finnst auðvitað þau vera of fátæk
til þess að fara að stofria heimili. Þarna höf-
um við ástæðuna. Við vitum að smjör, mjólk
og brauð hefur hækkað enn þá einu sinni og
íbúð er alls ekki hægt að fá. . . .
— Þetta eru auðvitað alvarlegir hlutir,
sagði púðurdósin, en þau geta haldið áfram
að láta sér þykja vænt livort um annað fyrir
því....
— Kærleikurinn sigrar allt, sagði varalit-
urinn, lágri ástríðuþrunginni röddu.
— Ef til vill er hún afbrýðisöm út í ein-
MF.I.KORKA
17