Melkorka - 01.03.1955, Blaðsíða 22

ÓLI eignast litla systur
Kftir Vibeke Dahl, lækni
Óli hafði lengi vitað að hann myndi eignast litla systur
eða bróður. Hann hafði fylgzt vel með því hvernig
mamma varð feitari og feitari, og hann hafði hlakkað
ósköp mikið til að eignast leikfélaga. Hann varð því fyrir
miklum vonhrigðum. þegar hann komst að raun um að
þetta var ekki „reglulegt" barn, heldur h'till böggull, sem
alltaf þurfti að taka tillit til, nú vantaði hana mat, þá
þurra bleyju, mamma var alltaf önnum kafin yfir litla
barninu, svo að Ófa fannst hann alltaf settur hjá. Hann
varð hraðilcga afbrýðisamur gagnvart litlu telpunni.
Þegar mamma gaf henni að sjúga, þurfti hann líka að
hanga utan í mömmu og það var dálítið þreytandi.
Mamrna reyndi í fyrstu að halda honum frá sér með
því að segja: „Farðu nú og leiktu þér að bílnum þínum"
eða: „Láttu mig nú vera, það er ómögulegt að hafa þig
hér rétt á meðan ég gef henni Lillu." Þetta hafði auðvitað
cngin áhrif. Óli varð erfiður, hann varð fýldur, og vildi
alltaf gera eitthvað annað en hin stungu upp á. Þegar
honum datt eitthvað í hug var hann svo stífur að engin
leið var að fá hann ofan af því aftur. Með þessum þráa og
stffni varð hann allur annar drengur en mamma og
pabbi höfðu vanizl, og ef maður vissi ekki hvað lægi að
baki þessu, gæti óathugul móðir haldið að drengurinn
væri „óþekkur" og þyrfti bara flengingu.
Óli sýndi það hins vegar með ýmsu móti hver ástæðan
var fyrir óþekktinni. Hann lézt vera smábarn og gat ekki
lengur borðað hjálparlaust, hann var alltaí að biðja
mömmu aðstoðar við allt sem hann áður hafði verið svo
hreykinn af að geta sjálfur. Hann fór að sjúga puttann
Iiinar þröngsýnu horgarlegu skoðanir á kon-
unni í auðvaldsþjóðjélaginu. Við mætum
sjaldan þroskaðri hyltingarkonu í liókum
lians. Þegar hann skrifaði stærstu verk sín,
var hún ekki ennþá vöknuð. En hann skildi
hvers vegna hún var þræll og að það var að-
eins víðsýni sem skorti til þess að einmitt hún
tæki að neyta krafta sinna við að reisa frjálst
og réttlátt þjóðfélag. Og í smásögunni Fri-
hedens fe (Dís frelsisins) gerir Nexö jóhönnu
að sjálfu tákni frelsisins.
Fegurri traustsyfirlýsingu hefði Martin
Andersen Nexö ekki getað gefið okkur.
Finnst þessum alvarlegu
snáðum nf litið liugsað
um sig?
aflur, og þó var tangt síðan hann hætti því. Nokkrum
sinnum pissaði hann í buxurnar, aðcins til að fá mömmu
til að hrópa upp yfir sig: „Er nú engillinn hennar
mömmu blautur aftur," cins og hann hafði heyrt hana
segja svo oft við litlu teliruna. Oft stakk hann upp á því
við mömmu, að þau skyldu leika að hánn væri lítið
barn og þyrfti bleyju. Kvöld nokkurt voru gestir og allir,
jafnvel Páll frændi, sem annars var svo hrifinn af Óla,
stóðu yfir rúmi litlu systur, en enginn tók eftir Óla þar
sein hann sat á rúmi sínti, þá hrökk út úr honum: „Þykir
þá enguin lengur vænt um mig?" Þá skyldi mainma að
það þurfti að sýna Óla sérstaka nærgætni og ást á þessu
tímabili. Það var farið með hann eins og litla barnið
þegar honum fannst hann þttrfa þcss, og þegar hann
heimtaði dag nokkurn að fá lfka að sjúga, var sagt: „Það
er þér velkomið."
Þegar hann hafði reynt það fannst honum það ekki
nærri eins gott og liann hafði lialdið. Jafnframt hvxslaði
mamma því að Óla hvað margt væri unnið við að vera
stór. Þarna gat hann farið út með mömmu og pabba, en
þurfti ekki að sofa allan daginn. Það var líka auðvelt að
fá Ola til að passa litlu systur; það citt að gcta sýnt
hvernig ætti að halda á henni, setja púður á litla bossann
og þurra bleyju á hana, var honum mikið ánægjuefni og
hann þurfti ekki lengur á stífni og fýlti að halda til að
draga að sér athyglina.
Það var auðvitað talsvert aukaverk fyrir mömmu að
greiða þannig úr flækjunni, en það borgaði sig að gera
það strax, áður en Óli hefði alveg gefið sig stífninni á
vald og áður en samkomulagið milli hans og Lillu eyði-
lagðist með öllu — en það hefði getað truflað heitnilis-
friðinn svo árum skipti. , ,
(Þytt).
22
MÆLKQRKA