Melkorka - 01.05.1955, Blaðsíða 23

AÐ FINNA TIL
Smásaga eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur
Stelpunóran stóð í flæðarmálinu og lék sér
að því að fleyta kerlingum eftir sléttum sjón-
um. Hiin var stuttklædd og berfætt, en ljós
hárlubbinn var fléttaður í tvo tíkarspena,
sem stóðu út í loftið ofan við eyrun.
Ahð og við hljóp Iiún léttfætt um fjöruna
og leitaði að flötum smásteinum til að flevta.
Hún liló þegar volgur sandurinn kitlaði hana
í iljarnar og gaf sér tíma til að láta hann
renna milli útglenntra tánna. Það skríkti í
henni af gleði yfir því að vera til og leika sér.
í malarkambsbrúninni teygði baldursbrá
blómin upp úr mölinni og breiddi þau ljóm-
andi hvít móti ágústsólinni, en nokkrir máf-
ar flögruðu letilega yfir ströndinni, telpan
henti steini á eftir einum þeirra, en hitti
ekki. Henni var alveg sama, hún ætlaði í
rauninni ekki að gera fuglinum neitt, það
var aðeins leikur í henni. Alltal' er einhver
strákanna meiddi máf fannst lienni það ljótt.
Máfurinn fann víst til rétt eins og fólk, það
hafði að minnsta kosti alltaf verið sagt við
hana. Þó gat hún ekki ímyndað sér livernig
það væri að finna til sársauka, því að hún
mundi ekki eftir að hafa nokkurn tíma fund-
ið tih Kannski hafði hún aldrei m'eitt sig?
Eða var luin bara búin að gleyma hvernig
það hafði verið? Hún hætti snöggvast að leika
sér og horfði hugsandi út í loftið. Hún var
eittlivað svo undarleg þessa daga og henni
datt svo margt skrítið í hug, sem aldrei áður
hafði livarflað að henni. Eins og í gærkveldi,
þegar hún var á leiðinni út á Grýtareyri,
fannst henni himinninn allt í einu svo falleg-
ur — öðruvísi en nokkru sinni fyrr — skvin
voru líka græn. Hún hafði staðiðkyrr í lang-
an tíma og liorft á þau og eitthvað heitt fór
um hana. Aldrei áður hafði hún fundið slíka
tilkenningu eða vitað hve það er gott að
horfa á það sem er fallegt. Þegar hún kom
heim reyndi hún að segja systur sinni frá því,
að hún liefði séð svo falleg ský. Fagurgrænt
ský, sem Idykkjaðist áfram og teygði sig eftir
rauðu skýi, senr var svo þungt og stórt að það
var eins og það gæti ekki lengur svifið svona
uppi í loftinu, en myndi hrapa niður þá og
þegar. En systir lrennar liafði gert grín að öllu
saman og sagt að ský væru ekki græn og þetta
væri ekki fyrsta vitleysan, sem ylti upp úr
henni. Þá hafði stelpunóran skamnrast sín
og lrugsað sér að tala ekki oftar um fegurð
lriminsins.
Nú konr hún auga á baldursbrána í malar-
kambsbrúninni og andlitið á lrenni ljómaði
af áhuga meðan hún stakk fimunr fingrum
milli steinanna og losaði blómið upp með
rótunr. Síðan lianrpaði lrúír því í lófa sér og
talaði við það í gælutón:
„Nú á ég þig, litla blónr, og ætla að fara
nreð þig lreim og láta þig niður f garðinn
nrinn — ég skal passa þig mjög vel.“
Hún velti vöngum og gerði sig góða í franr-
an á meðan hún talaði við blómið og aftur
fór undarlegur hiti um hana, svo liana lang-
aði til að hlæja og gráta í einu og til að vera
góð — mikið góð. Svo lagði hún blómið var-
lega frá sér á stein til að geyma það og fór
aftur að leika sér að kasta steinum í sjóinn.
Hún gleymdi blónrinu sínu.
Ofar í fjöruborðinu sá hún góðan stein,
senr myndi vera gott að fleyta. Það var áreið-
anlega hægt að fleyta lionunr tíu skellur eða
MliLKORKA
55