Melkorka - 01.05.1955, Blaðsíða 25

verki sínu og sagði: „Hvað er að heyra þetta,
stúlka mín, ertu orðin verri en köttur? Katt-
argreyið er þó altént að drepa sér til matar.“
Svo brosti mamma hennar góðlátlega og
mátti ekki vera aðþví að sinna henni. „Hvers
vegna ertu ekki úti að leika þér í góða veðr-
inu, barnið mitt?“
Telpunóran flæktist um allan daginn. Það
var órói í henni og henni fannst ekki gaman
að neinu. Loks kom háttatími og pabbi
hennar settist á rúmstokkinn lijá henni og
byrjaði að fara með kvöldbænirnar hennar:
„Láttu nú ljósið þitt loga við rúmið mitt,“
en telpan tók ekki undir. Hún kúrði sig und-
ir sængina og sagði ekki neitt. „Hvað er
þetta, stelpunóran mín, ertu svona syfjuð?"
Svo breiddi liann betur ofan á hana, klapp-
aði á kollinn á henni og bauð góða nótt. Svo
dró hann niður i lampanum og fór. Ljósið
var aðeins blátýra, sem hoppaði eftir kveikn-
um, og loks dó það alveg.
Telpan var ein í myrkrinu. Hún hnipraði
sig undir sænginni og byrjaði að muldra í
hálfum hljóðum: „Láttu nú ljósið þitt.“ En
hún gat það ekki. Það var stór kökkur í háls-
inum á henni, svo hún gat ekki talað. Hún
vissi ekki fyllilega af hverju, en allt í einu
var eins og eitthvað losnaði í sál hennar. Hún
greip báðum liöndum um koddann og grúfði
andlitið ofan í hann. Það fór skerandi sárs-
aukatilfinning um hana og með niðurbæld-
um ekka fór hún að biðja með eigin orðum:
„Guð, guð minn — fyrirgefðu mér — ég
drap . . .“
PlenUmihjaH ttolal L.L
ÞINGHOLTSSTRÆTI 27
Prentar allt sem yður vantar af prentuðu máli
íljótt .
Vel
Öiíjú
SÍMAR: 6844 OG 7059 EFTIR KL. 7
MELKORKA
67