Melkorka - 01.05.1958, Blaðsíða 5
aft“) eru einkennishúfur stjórnarflokksins
(congress-flokksins). Shikarnir eru í átt við
það sem á reykjavíkurmáli er kallað gæa-
legur. Þeir klippa ekki hár sitt af trúará-
stæðum, en vefja það upp í hnút undir
stóra og litfagra vefjarhetti og alskeggið
vinda þeir einnig upp og hafa utanum það
hálrnet, mjög snyrtilega. Þegar komið er
útúr miðbænum eru flestir berfættir, kven-
fólk með rauðmálaðar iljar og marga
þykka silfurhringi á öklum og hringi á
tám, en táhringir eru giftingahringir,
eyrnalokka, armbönd upp eftir öllum
handlegg og stundum nefhringi. Þær eru
yfirleitt laglegri, beinvaxnari og mýkri í
göngulagi en stallsystur þeirra í Evrópu.
Börnin striplast alsber á götunni, fallega
sköpuð með stór ógleymanlega svipmikil
augu en oft átakanlega mögur. Þetta ber-
fætta fólk á kannski ekki allt eins bágt og
maður heldur, en mikið eru sprungnir og
sárir á því fæturnir og margir bera merki
sjúkdóma. Sumt af þessu fólki virðist búa
búi sínu á gangstéttunum, eða eiga heima
á bersvæðum hér og hvar í borginni; það
er að rísa úr rekkju af svolitlum bleðlum á
stærð við handklæði, og konurnar fara að
elda mat í örlitlum pottum eða dósum, við
eld sem logar í nokkrum tágum, það er
einsog börn væru í mömmuleik.
Þennan sama morgun förum við í heim-
sókn til landstjóra Bombayfylkis. Vopnaðir
verðir eru á strjálingi meðfram öllum veg-
inum gegnum hallargarðinn og við garðs-
hliðið. Við hallardyrnar tekur á móti okk-
ur urmull hvítklæddra þjóna með gríðar-
rnikla hárauða túrbana og gylt skraut.
Loks kemur landstjórinn einsog aldraður
góðbóndi og býður okkur til stofu. Strax
er komið með kaffi og húsbóndinn hellir
sjálfur í bollana, því hann er ekkjumaður,
segir hann, en alls ekki piparsveinn; og
bætir því við að sem betur fer séu ekki aðr-
ir piparsveinar í indversku stjórninni en
Krishna Menon. Þeir Halldór ræðast við í
tæpan klukkutíma.
Melkorka
Auður og Halldór Laxness, Halla liergs
og frú Gafoor frá Bombay
Nú rekur liver veizlan aðra, og alskonar
samkomur þar sem ætlazt er til að Halldór
flytji ræður og fyrirlestra, t. d. í PEN-
klúbbnum, Blaðamannaklúbbnum, út-
varpinu o. s. frv., og líka er farið í ferða-
lög. Hvenær sem við skreppum heim í
hótel okkar bíða einhverjir við herbergis-
dyrnar, blaðamenn, ljósmyndarar, teiknar-
ar, skáld, rithandasafnarar og líka stund-
um spekingar og sérvitringar. Halla Bergs
hefur nóg að starfa að sinna erindum sem
Halldór kemst ekki yfir. Indverjar eru
sannarlega ekki afturúr í auglýsingastarf-
semi nútímans, blaðamennsku og því sem
henni fylgir. Einn daginn erum við boðin
til veizlu hjá forsætisráðherra Bombay sem
haldin er Sokamó forseta Indónesíu og
einum ráðherra hans. Þetta var fámenn
veizla og ekki aðrir útlendingar en heið-
ursgestirnir og við þrjú frá íslandi. Sok-
arnó er snaggaralegur maður, hann var
klæddur í ljósan herforingjabúning með
svart fes á höfði, sólgleraugu og greyptan
gullbúinn marskálksstaf. Á meðan á mál-
tíðinni stóð skipti hann um gleraugu í sí-
fellu og hafði mörg pör af þeim í hrúgu
fyrir framan sig. Hann er sléttmáll, hlátur-
mildur og þægilegur. Síðasta veizlan að
sinni í Bombay var á heimili frú Sofíu
Wadiu; maður liennar er af þjóðerni parsa
41