Melkorka - 01.05.1958, Blaðsíða 25
Á ferðum sínurn hlaut hann vegna verzlunarfyrirtæk-
is síns, sem virtist ekki vera nein smámangara búðar-
hola, að hafa húið á ágætustu hótelum. Hann kom okk-
ur stundum á óvart með frásögnunt um innlenda og
útlenda fræga menn sem hann hafði hitt á ferðuin sín-
um og á ýmsum gistihúsum í höfuðborgum á megin-
landinu. Hann var ekkert að gorta af þessu, en talaði
um það svo blátt áfranr að við gátunr ekki annað en
látið okkur finnast töluvert til um þetta.
Georg var kominn að þrftugu, en Harriet tuttugu og
þriggja ára. Móður minni fannst aldursmunurinn of
mikill, en þessari mótbáru vísaði Harriet einnig á bug.
Þú ert sjálf aðeins fjörutíu og fimm ára og þó gift
uppgjafalækni, sagði hún.
Móðir ntín beit á vörina, en svaraði engu. Hún var
á engan hátt ánægð með að faðir minn, sem annars
var tíu árum eldri en hún, hafði tiltölulega á bezta
aldri slegið frá sér glæsilegu starfi sem heknit fyrir
háttsetta skjólstæðinga. Georg var auðvitað ekki lengi
að sjá að móðir mín var í eðli sínu ráðrík og vildi hafa
sitt franr, cn hann tók tillit til þcssa ágalla hennar á
þann hátt að lrún mildaðist meir og rneir og sætti sig
að mestu við að hann gat auðsjáanlega ekki rakið ætt
sína til sjóliðsforingja, hershöfðingja né biskupa. Þegar
hann ákvað að kaupa hús, þar senr framtíðar heimili
þeirra Harriet átti að vera, bað hann sjálfur móður
mína að koma með þeim og líta á húseignir senr fast-
eignasalinn hafði bent á, og hún varð bæði hrærð og
Upp með sér yfir því hvernig hann sýndi henni á
smekkvísan hátt að hann treysti reynslu hennar og
dómgreind. Hinsvegar varð hún að játa að hann sýndi
mikla hyggni og framsýni í hvert sinn er þau skoðuðtt
uýtt hús. Hann lét alls ekki blekkjast þótt húsið virtist
mjög álitlegt við fyrstu sýn. Hann var mjög vandlátur
með hússtæðið og fyrirkomttlag á herbergjum og gat
dæmt um hvort hitinn yrði dýr og erfitt að kynda
íhúðina. Hann hlustaði kurteislega og með athygli á
móður mína þegar hún útlistaði fyrir Harriet hvernig
þatt gætu komið sér fyrir ( einu húsinu eins og þau
þegar væru búin að festa það. Það var fyrst á heitn-
leiðinni að hann kom með athugasemdir sínar hálf
hikandi og í spurnarróm, eins og álit móður minnar
v<tri að lokum það sem hefði úrslitaþýðingu og kaupin
stæðu og féllu með.
l’essu varð móðir mín mjög hrifin af, og þegar Harri-
et og hann ákváðu loksins að fesm kaup á litlu húsi
var hún sannfærð unr að Georg hefði farið blint eftir
ráðleggingttm hennar og áeggjan og ekki hikað við
haupin þegar hann sá að húsið var eftir hennar höfði.
Har riet trúði mér fyrir því á eftir að Georg og hún
hefðu svo að segja verið búin að ganga frá kaupunum
áður en hún var bcðin að koma með þeim og spurð
'áða af Georg sem var mjög ljúfmannlegur og þóttist
a báðum áttum ...
Georg og Harriet vissu bæði að það var hyggilcgt að
hafa tryggt það fyrirfram að móðir mín væri ánægð
með húsakaupin, því annars mundi hún sýknt og heil-
agt vera að nudda um hvernig það liti út, gagnrýna
staðinn, herbergisskipan og eldhúsið, vatnsleiðsluna og
ljósastteðin í hvert skipti sem hún kænri í heimsókn.
Brúðkaupið var ákveðið í apríl og auðvitað á Horns-
l>y. Fyrstu dagana í marz var búið að skrifa öll boðs-
bréfin og var hvert um sig eins og persónulegt bréf frá
móður minni til viðkomanda. En bréfin áttu ekki að
sendast fyrr en hálfurn mánuði fyrir brúðkaupið, svo
gestirnir hefðu nægilegt svigrúm til undirbúnings en
losnuðu við að eiga þetta yfir höfði sér í heilan nrán-
ttð. En hvernig svo senr móður minni var innanbrjósts
út af væntanlegri giftingu dóttur sinnar, sein með henn-
ar augum séð var eitthvað í þá áttina að „taka niður
fyrir sig“, þá var hún ekki að hlífa sér við veizluundir-
búninginn, heldur sá um allt bæði snrátt og stórt; hún
átti ekki til hálfvelgju í neinum hlutum. Á hverju
kvöldi fór hún dauðþreytt í rúmið.
Daginn sent ósköpin dundu yfir, eins og hún var vön
að orða það, var hún stödd í London og ætlaði að
verzla heilmikið. F.g ók henni til borgarinnar í bílnum
en sem betur fór slapp' ég við að vcra dregin búð úr
búð og horfa upp á, án þess að geta við nokkuð ráðið,
þjark hennar við verzlunarfólkið út af verði og gæðum
— og í þeim vígamóð sem ekki er hægt að réttlæta en
stafar ef til vill af því að hún er einhverstaðar langt
fram í ættir skyld flotaforingjanunr Nelson. Þegar hún
hafði farið nokkrar herferðir í ýmsar verzlanir og ég ók
heim gegnttm vorbjarta borgina, rakst hún á gantla
vinkonu sína og þær mæltu sér mót seinna unr daginn
í vcitingastofunni á hótel Cosmopolite, ætluðu að
drekka þar te og sennilega keppast við að segja hvor
annarri allt sem þær mögulega gætu um sjálfa sig.
Cosmopolite er ekki stærsta veitingahús í London, en
eitt af þeim beztu og virðulegustu. Móðir mín kann að
meta það, því eins og hún segir, á Cosmopolite á maður
ekki á hættu að rekast á fólk sem maður kærir sig ekki
um. Afgreiðslan er óaðfinnanlcg, hljóðlát, og í matsaln-
unr er ckki einn einasti þjónn sem ekki er fullkominn
í starfi sínu. Flestir þjónanna ertt aldraðir gráhærðir
herramenn, því það fara mörg ár af ævi eins manns í
að ná þeirri fullkomnun sem eigendur Cosmopolite og
gestir krefjast af þjónunum. En þegar hann er sloppinn
gegnunt nálaratigað, þá situr hann kyrr þar til liann
með góðri samvizku og samanspöruðum fjármunum
getur dregið sig í hlé og lifað friðsömu lífi uppi í
sveit.
Móðir mín fékk sér sæti skammt frá innganginum í
matsalinn. Hún hafði komið dálítið fyrr en aftalað var
og vildi sitja þannig að hún sæi strax vinkonu sína
þegar hún kæmi. Hún ákvað að fá sér sherry-glas nteð-
an hún biði, því hún var alldösuð eftir verzlunarleið-
melkorka
61