Melkorka - 01.05.1958, Blaðsíða 26

DJAMILA BOUHIRED
Þessi tuttugu og tveggja ára Alsír stiilka er ein af
hetjunum í frelsisbaráttu Alsírbúa. Hún var pynd-
uð í fangelsum Frakka og dæmd til dauða en síðan
náðuð vegna mótmæla sem bárust hvaðanæfa úr
heiminum og frægustu menn beittu sér fyrir, þar á
meðal nafnfrægustu vísindamenn og skáld Frakka,
og sem halda baráttunni áfram í ræðum og riturn
fyrir algerri sýknun. Bándalög kvenna um heim all-
an láta einnig mikið til sín taka í þessu máli og má
geta Jress, að Menningar- og friðarsamtök íslenzkra
kvenna voru meðal Jreirra kvennasamtaka sem ínót-
mæltu dauðadóminum.
angur sinn. Hún leit upp þegar þjónninn sem hafði
gengið hljóðlega að borðinu til hennar ræskti sig lágt
til að gera vart við sig. Þetta var ekki aldraður þjónn,
þvert á móti ungur maður, ungur Jrjónn sem var ekki
síður virðulegur í fasi en hver hinna eldri félaga hans.
Mér vafðist algjörlega tunga um tönn, ég kom ekki
einu orði upp, sagði móðir mín okkur á eftir. Það er
ekki auðvelt að koma henni úr jafnvægi. en í Jretta
skipti, ef til vill fyrsta sinn á ævinni, var henni algjör-
lega varnað máls.
Þjónninn sem stóð fyrir framan hana var enginn
annar en Georg. Georg Ansson, tilvonandi ínannsefni
dóttur hennar og tengdasonur hennar sjálfrar.
Georg sagði ekki neitt, Hann stóð kyrr og beið átckla,
dálítið álútur, alvarlegur á svip og virtist hlusta á hana
með athygli, |)ótt ekki eitt orð kæmi fram á varir henn-
ar.
Þegar móðir mín hafði jafnað sig og náð valdi á rödd
sinni, bað hún Georg, þjóninn, að segja lafði Gilligan
að Jjví miður hefði sér verið ómögulegt að hitta hana
í Cosmopolite veitingasalnum.
Já, frú Hornsby, svaraði Georg, sem hvorki með hreyf-
ingu né óstyrkri röddu — nema vera skyldi með dauf-
um roða í kinnum — lét á sér merkja hvílíkt rothögg
])etta var fyrir hann. Hann varð ekki einusinni vand-
ræðalegur á svipinn, sagði móðir mín, eins og henni
gremdist J)að mest.
yEtlaðist þú til að hann stykki hágrátandi út úr veit-
ingasalnum, spurði Harriet þrjózkulega. Það kom auð,-
sjáanlega í fyrstu fát á hana að heyra að Georg væri
þjónn, en hún jafnaði sig fljótt og virtjst ekki finnast
Jretta eins skelfilegt og móður minni.
Ég get ekki sagt þér lwerju ég bjóst við, sagði móðir
mín beisklega. En ég verð að játa að ég hafði ekki bú-
izt við að þú trúlofaðist — frammistöðumanni, þjónil
Dóttir mín og veitingaþjónnl Röddin brast henni alger-
lega. Faðir minn hristi höfuðið án þess að segja nokk-
uð.
Þú segir frammistöðumaður og veitingaþjóuu í þeim
tón eins og ])ú hefðir staðið hann að J)ví að hera um
ölkrúsir á hafnarknæpu, sagði Harriet. lig bjóst ekki við
því af þér að ]ni hengir inni á veitingahúsum Jiegar
þér gæfist tækifæri til. Harriet var æst í rómnum.
Ertu að bera í bætifláka fyrir hann? spurði móðir
mín.
Er nokkur ástæða lil að ásaka mann J)ó hann lifi af
heiðarlegri vinnu? spurði systir mín.
Nei. En [)að er erfitt að mæla því bót að hann hefur
troðið sér inn á okkur — inn í fjölskyldu okkar undir
fölsku yfirskini, sagði móðir mín.
Fölsku yfirskini, greip faðir minn fram í. Hvað áttu
við með J)ví?
Ætlar þú einnig að byrja? spurði móðir mín. Álítur
J)ú máski að veitingahússþjónn sé samhoðinn eiginmað-
ur dóttur þinnar, eins og hér væri um að ræða ein-
hverja stofuþernu á hóLeli eða matreiðslustúlku. . ..
Harriet þaut á fætur. Bæði reið og grátandi hrópaði
hún: Hvar stæðirðu ef þú hefðir hvorki matreiðslukon-
ur eða stofustúlkur? Þá mættirðu Jrakka fyrir að láta
[)ér nægja að vera ræstingakona hjá sjálfri þér.
Hún hentist út um dyrnar án þess að bíða eftir svari
og í annað sinn á þessum degi varð móður minni orð-
fátt.
Næstu dagar voru þunglamalegir og virtust ekki spá
neinu góðu.
Eins og gefur að skilja féll allur veizluundirbúningur
niður. Allan næsta dag hélt Harriet kyrru fyrir í her-
bergi sínu. Georg kom um kvöldið og var vísað upp til
hcnnar, þar sem móðir nu'n liafði tekið skýrt fram að
þau hjónin tækju ekki á móti neinum. Faðir minn and-
mælti því ekki. Hann hafði sem læknir ríkra liefðar-
Ö2
MF.LKORKA