Alþýðublaðið - 26.07.1923, Qupperneq 3
ALÞYBBBLA-BIH
J
hinn ósiitni fiskitími, — sá títni,
sem menn miða tekjur sínar við.
Þá er önnur >ieiðrétting«
skrifstofustjórans viðvíkjandi íæð-
inu. Sú höfuð-kórvilla að rhikna
fæðið sem kaup bjá mönnum, er
stunda atvinnu utan heimilis síns
og fæddir eru á kostnað þess
atvinnurekanda, er hefir þá sem
verkamenn við atvinnureksturinn,
heyrist hvergi nefnd nema hér á
landi og það af máisvara atvinnú-
rekendanna sjálfra. Fyrrverandi
sendiherra íslenzka ríkisins hlýt-
ur að vera svo kunnugur kaup-
samningum verkamanná og sjó-
manna erlendra þjóða, að hann
hlýtur að vita, að kaup manna
er miðað við það, er fjölskylda
verkamannsins þarfnast til lífs-
viðurhalds, og alls ekki reiknað
með, að verkarnaðurinn sleppi
við að eta heima, enda er af
ö!!um viðurkent fyrr og síðar,
að hlunnindin við það að fá raat
utan heimilisins gera ekki að
vega á móti þeim tilkostnaði,
er það hefir í för með sér að
stunda atvinnu iangdvölum fjarri
heimilinu. Ég hefi á seinni árum
fylgst með kaupdeilum fármanna
og fiskimanna nágrannaþjóðanna
og hvergi orðið var eins mikiis
matársóns og hjá skrifstofustjóra
Gunnari Egilsson. Utgerðarmönn-
um hér hefir heídur aldrei áður
dottið í hug í fyrri kaupdeiium
slfkt matar->númer«, sem nú
virðist vera efst á baugi.
Hvað útgerðarmenn kunna að
borga fyrir fæðið úti í togurun-
um, er í raun og veru merkiiégt
tímanna tákn eftir frásögn skrit-
stofustjórans. Vill ekki skrifstofu-
stjórinn leggja þá reikninga alla
fram á borðið og iáta matsvein-
ana segja til, hvað í raun og
veru hefir verið etið. Ég skal
túslega viðurkenna, að ég trúi
ekki þessum fæðisreikningum,
þar sem almannarómur sjómanna
er sá, áð fæðið á mörgum skip-
unum megi ekki lakara vera en
orðið er. í iandi er gott fæði
selt á kr. 80,00 á mánuði, og
fólkið, er selur það, lifir af því
og verður þó alt að kaupa. Á
sjónum er lifað mikið á fiski,
sem ekki er reiknaður með, kol
sennilega ekki heldur, og fleira
mætti telja. Um fæði á mótor-
bátunum er það að segja, að
Afgreiðsla
blaðsÍDS er í Alþýðuhúainu viö
Ingólfsstræti.
Slmi 988.
Auglýsingum só akilað fyrir kl. 8
að kveldinu fyrir útkomudag þang-
að eða í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðasta lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskriftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingaverð 1,50 cm. eindálka.
Útsölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
það fer mjög sjaldan fram úr
kr. 70,00 á mánuði með þvf
verði, sem verið hefir, og hata
þó sjómenn gott fæði með því.
Um kauptaxta mótorbátanna
er óþarft að deila. Reykjavík
hefir sama sem ekki neitt af
mótorbátum fyrir framleiðslutæki,
og reykvískir sjómenn geta ekki
ÍCdgar Bica Burroughs:. Dýr> Tapaane»
hraðara en gengið, og ferð eftir trjánum var bein-
línis hættuleg.
Hjá Tambudzu gömlu, svertingjakonunni, hafði
Tarzan fiétt það, er olli honum nú heilabrota og
óþæginda. Begar keiling hafði sagt horrum dauða
barnsins, hafði hvíta koaan sagt henni, að það
væri ekki sitt barn.
Tarzan fann enga ástæðu til þess, að Jane hefði
leynt kerlinguna nafni sínu og barnsins. Eina skýr-
ingin var því sú, að honum fanst, að hvíta konan,
sem var með barn hans, hefði ekki verið Jane.
fví meira, sem hann hugsaði um þetta, því
vísari varð hann um það, að sonur sinn væri
dáinn, en konan heil á húfi í Lundúnum og óvitandi
um afdrif fiumburðar síns.
Dy'.gjut Rússans voru því á engum rökum byggðar,
og hann hafði að ástæðulausu borið tvöfalda byrði;
— þetta liélt apamaðurinn að minsta kosti. Betta
gerði honum ögn hughægra, þótt söknuðurinn ut
af sonarmissinum væri sár.
Og þvílíkur dauði! Jafnvel hið sanna dýr í Tárzan,
sem var vanur aJls konar grimd og sársauka, fann
til þess, hve ill öilög barnsins höfðu verið.
Meðan hann gekk áleiðis til strandarinnar, hugsaði
hann stöðugt um ait það ilt, er Rokoff hafði gert
og hugsað ástvinum hans, og hann hugsaði svo
sterkt, að örið á enni hans tútnaði út, eins og þegar
versta villidýrsæðíð greip haun. Ilanii hræddi jafnvel
sjálfan sig og rak önnur dýr skógarine á flótta,
þegar hann alt í einu urraði eða rak upp ógurleg
öskur.
Bara að hann gæti náð Rokofí!
Tvisvar róðust herskáir villimenn út úr þorpum
sínum til þess að varna honum frekari göngu; en
þegar þeim bárust hin ógurlegu öskur karlapans til
eyrna, og hann réðst urrandi á þá, snóru þeir á
flótta inn í skóginn og komu ekki úr fylgsnunum
fyrr en hvíti risinn var hoiflnn.
Þótt apamarrninum, sem vanur var að hendast
eias og api eftir trjánum, þegar á lá, fyndist sór
ekkert ganga, fór hann í raun og veru eins hárt
og báturinn, sem Rokoff var á, svo hann kom að
ströndinni rótt eftir dagsetur sama daginn og Jane
og Rokoö.
Myrkrið var svo mikið á ánni og í skóginum, að
Tarzan, sem þó var dimmu vanur, sá varlahanda-
skil. Hann hafði í hyggju að leita um nóttina eftir
merkjum eítir Rokofí og konuna, sém líklega hafði
farið niður ána á undan honum. Hann gat ekki
dreymt um það, að Kincaid, eða nokkurt annað
skip, væri að eins hundrað faðma fr‘á sér, því ekkert
ljóa var á skipinm .
Meðan hann leitaði, dróst athygli hans að hljóðí,
sem hann hafði ekki greint áður; — hægt áraglam
örskamt undan landi, þar sem hann stóð. Hann stóð
grafkyrr og hlustaði.
Skyndilega hætti áraglamið, en um leið heyrðist
anaað hljóð, fem Tarzan gat ekki heyrt betur en
væri Bkóhljóð manna, er íæru upp kaðalstiga. Og