Melkorka - 01.12.1959, Blaðsíða 7

inna meira eða erfiðara starf af höndum, en
starfsdagur konunnar er oftast lengri en
mannsins, meðan börnin eru á framfæri eða
eru í foreldrahúsum. Hjúskaparlögin ís-
lenzku segja, að hjónum sé skylt hvoru eftir
sinni getu og svo sem sæmir hag þeirra að
hjálpast að því að framfæra fjölskylduna
með fjárframlögum, vinnu á heimilinu og á
annan hátt. Eftir sömu lögum öðlast lrvort
hjóna hjúskaparrétt yfir öllu því, sem hitt
á við giftinguna eða eignast síðar, nema
gerður hafi verið kaupmáli um séreign.
Hafi annað þeirra t. d. lagt í búið 10 þús.
krónur, en hitt 5 þúsund, er eign hvors
þeirra 7500 krónur. Hvernig þessi höfuð-
stóll ávaxtast og hvað við hann bætist, veit
enginn fyrirfram, en eitt er víst: við dauðs-
fall eða skilnað er skipt jafnt.
Flest hjón giftast ung og eignalaus. Eini
höfuðstóllinn, sem þau leggja í búið, er
starfsorka og starfsmenntun. Ungi maður-
inn leggur oftast fram bæði starfsorku og
starfsmenntun, en unga konan, í flestum til-
fellurn því miður, aðeins starfsorku, en lög-
in taka það líka fram, að hjónum sé skylt
hvoru eftir sinni getu að framfæra heimil-
ið. Einnig þessi höfuðstóll, starfsorkan og
starfsmenntunin, ásamt vöxtum og vaxta-
vöxtum, er sameign, sem skipta skal jafnt.
Venjulega er verkaskipting hjóna 'með
þeim hætti, að eiginmaðurinn vinnur laun-
að starf, en eiginkonan annast barnagæzlu
og heimilisstörf, auk þess sem henni er oft-
ast sá vandi á höndum að láta laun bónda
síns endast til kaupa á heimilisnauðsynjum.
Gamalt máltæki segir, að meiri vandi sé að
gæta fengins fjár en afla. Hér má skjóta því
inn í, að fullt starf fyrir opinberan starfs-
mann er 1800 stundir á ári eða 6 stundir á
dag í 300 daga, en vinnutímafjöldi hús-
mæðra og orlof þeim til handa mun hvergi
vera skráð í landslögum, svo þær megi telj-
ast fullgildir starfsmenn þjóðarbúsins.
Fyrri kynslóðir hafa ákveðið verkaskipt-
ingu hjóna með skírskotun til móðurhlut-
verks konunnar og kenninga um að móður-
ástin sé föðurástinni margfalt meiri, hvað-
an sem þær skoðanir eiga rót sína að rekja.
Vart munu þær raktar til goðsagnarinnar
um Seif, því hann elskaði dóttur sína mjög.
En hann vildi eiga hana einn.
Þessarar óskhyggju og annara leifa föð-
urveldisins gætir víða í þjóðfélaginu. Þeirra
Þegar við
spinnum
hleypur
stundum
snurða á
práðinn og
hann herðisl
i hnút. Við
togum ekki
i hanti i reiði
pvi pá myndi hnúturinn harðna. Nei, tneð liprum
höndutn losum við utn hnútinn, par til við finnum
hvernig þræðirnir liggja. Svo leysutn við hnútinn.
Þannig viljum við að pið karlmennimir leysið úr
vanda þeim sem veldur styrjöldinni.
Ur leikritinu Lysistrata eftir griska skáldið Aristofa-
nes, sem var leikið fyrsta sinn i Apenu áirið 412 f. Kr.
Lysistrata
MELKORKA
71