Melkorka - 01.12.1959, Blaðsíða 11

enda nýrrai' listgreinar í landinu. Það var
mikil gifta, hversu vel tókst til með hæfi-
leika frumherjanna. Kannske er það engin
tilviljun, að úrvalsfólk valdist í jressa brjóst-
fylkingu, og ætti ekki að þurfa að koma á
óvart, ef hugleitt er, hversu mikinn mann-
dóm og kjark liafi þurft til þess að hætta
sér út í þessa tilraun.
Hér heima á ættlandinu finnst mér Júlí-
ana ekki metin að fullum verðleikum eða
eins og efni standa til, og má þó segja að
okkur sé nokkur vorkunn í því efni, þar sem
hún hefur dvalið og unnið erlendis mikinn
hluta æfinnar, en þó má segja, að Hst lienn-
ar mæti vaxandi skilningi í seinni tíð. Lofs-
verð bending í þá átt var yfirlitssýning sú
á verkum hennar er Menntamálaráð ís-
lands gekkst fyrir sumarið 1957.
Hvað er það svo, sem er merkilegast og
sérkennilegast við listaverk Júlíönu Sveins-
T eppi
VefnaÖur
dóttur? Ég vil flýta mér að taka fram, að
þessari spurningu verður ekki svarað hér á
neinn viðhlítandi liátt. Kannske mest af
því, að um er að ræða mörg sérkenni, að
meiru eða minna leyti óræð — eiginleika,
sem aðeins verða rétt lesnir augliti til aug-
litis við myndirnar sjálfar en ekki af skrif-
uðum blöðum.
Eitt einkenni mynda Júlfönu, er að þær
spegla einhvern dulrænan draum — draum
í mjúkum og mildum litum, aldrei hörðum
eða hvellum — ávallt í moll. Það einkenni,
sem ég ætla þó mest um vert er Jretta, að í
verkum hennar kemur alltaf ljóst frarn það
sem máli skiptir.
Það skiptir engu máli, hvort myndirnar
eru málaðar í Vestmannaeyjum af sjálfum
heimakletti hennar og sjónum í grennd, eða
af blómum í glugga við Eyrarsund.
Um leið og ég bið Júlíönu að virða á
betri veg þessi fáu orð, óska ég íslendingum
ekki sízt þeim ungu — hamingju með hana
á þessum afmælisdegi hennar, og þá henni
sjálfri sem lengstra lífdaga.
Svavar Guðnason.
MELKORKA
75