Melkorka - 01.12.1959, Blaðsíða 12
Máttur áróðursins
Eftir Mariu Þorsteinsdóttur
„Allir þeir, sem ofsóttir eru og hrjáðir, verða að taka
höndum saman gegn fasismanum í sínum eigin ríkis-
stjórnum, fyrir þessari sögulegu nauðsyn verða allar
mismunandi skoðanir í pólitískum, trúarlegum og öðr-
um efnum að víkja.“ Þessi orð mælti Klara Zetkin hin
merka, þýzka stjórnmálakona, þegar hún, sem aklurs-
forseti, opnaði rikisdaginn árið 1932. Henni var þá
þegar ljóst að linnulaus áróður auðvalds og fasisma
bar heiminn hraðbyri í áttina til nýrrar heimsstyrjald-
ar. En heimurinn bar ekki gæfu til að hlusta á þá sent
vöruðu við hættunni. Ári eftir að Klara mælti þessi
orð komst Hitler til valda og örlög Evrópu voru ráðin.
Yfir heiminn gekk svartnætti nazistískra ofsókna,
fjölda fólks var varpað í fangabúðir, þar sent það varð
að þola pyntingar og dauða vegna stjórnmálaskoðana
og þjóðernis. Jafnframt því markaði villimannlegur
hernaðarandi almenningsálitið i hinum borgaralega
heimi. Kvað þar svo rammt að, að hér heima á íslandi
birti eitt dagblaðið athugasemdalaust frásögn ítalsks
flugmanns, sem varpaði sprengju á varnarlausan rnann-
fjölda Abessiníu; segir hann þar, að þegar liann ltorf-
ir úr flugvél sinni á sprengjuna bitta mannfjöldann,
þá hafi sú sjón minnt sig á er rós opnast á vordegi.
Þannig var með lúalegum áróðri reynt að vefja hræði-
legustu glæpi í rómantískan ljóma.
Þjóðabandalagið, sem mannkynið hafði í fyrstu tengt
nokkrar vonir við, reyndist gersamlega máttlaust til að
útkljá deilumál og koma í veg fyrir hernaðarbrjálæðið,
þar mættust aðeins diplomatar, sem hver og einn túlk-
aði skoðanir rikisstjórnar sinnar, en ekki hins óbreytta
borgara. Og enn einu sinni hrundu auðhringar hins
borgaralega heims af stað styrjöld, hryllilegri og ægi-
legri en nokkru sinni áður, til þess að stórveldin gætu
enn á ný skipt upp heiminum í nýlendur og áhrifa-
svæði.
Við, sem erum orðin miðaldra fólk, munum víst
flest eftir aðdraganda síðari heimsstyrjaldarinnar, við
munutn hvernig Þýzkaland Hitlers myndaði And-
kommúnistíska bandalagið ásamt Ítalíu og Japan, þessi
ríki hugðust að ráða niðurlögum kommúnismans í
heiminum. Við munum hvernig Þýzkaland lagði undir
sig hvert ríkið á fætur öðru í Evrópu og þá hræðilegu
ofsóknarherferð sem ríkisstjórn Hitlers fór gegn komm-
únistum og Gyðingum. Kommúnistar um allan heim
vörtiðu við hættunni, hin borgaralegu dagblöð og út-
varpsstöðvar hinna vestiænu landa, sem þó kenndu
sig við lýðræði og stærðu sig af hlutlausum fréttaflutn-
ingi reyndu að draga fjöður yfir þessar aðfarir og af-
saka þær á alla lund.
Ef einhver orðrómur barst út um það, að í Þýzka-
landi væru fangar pyntaðir í fangabúðum, þá var það
kölluð kommúnistalygi í löndum hins borgaralega lýð-
ræðis. Hinsvegar sönnuðu dagblöð Vestur-Evrópu það
með tölum, að búið væri að brenna allar kirkjur i
Ráðstjórnarríkjunum og rekja garnirnar úr velflestum
prestum þar; áttu menn að vonum ekki nógu sterk orð
til að fordæma slíkan ósóma.
1. september 1939 var svo stríðið hafið, enn einu
sinni hafði hin vinnandi alþýða ekki verið þess um-
komin að taka liöndum saman gegn fasismanum í
eigin rikisstjórnum, heldur hlustað á þann áróður sem
yfirstéttin beitir í hvert sinn sem hún þarf að láta hinn
óbreytta borgara vinna gegn hagsmunum sínum.
Hina næstu mánuði geisaði striðið, borgir voru eyði-
lagðar í loftárásum, mannslífum var tortýmt, þeir sem
heima sátu reyndust ekkert öruggari en hermennirnir
á vígvöllunum. Herir Þýzkalands flæddu yfir álfuna
og enginn virtist standast þeirn snúning. Eftir fyrsta
stríðsvetur hernam brezki herinn svo ísland, sem þó
hafði lýst yfir ævarandi hlutleysi í lok fyrri heimsstyrj-
aklarinnar.
Eftir hálfs annars árs sigurgöngu réðist svo þýzki her-
inn inn í Ráðstjórnarríkin vorið 1941. Samkvæmt frá-
sögnum borgarablaðanna áttu austur þar að vera ein-
tómt kúgað og hungrað fólk, það er ekki væri þegar
dáið úr hungri eða hefði verið útrýmt af stjórnar-
völdunum; fólk hristi höfuðið. Hitler yrði ekki lengi
að ráða niðurlögum veslinga þeirra er þar skrimtu á
horriminni. En hvað skeði svo? Ráðstjórnarþjóðirnar
vörðu hverja götu og hvert hús í landi sínu. Eftir
langa og harða viðureign, miklar þjáningar og miklar
fórnir mannslífa var þýzka hernum snúið við við Stalin-
grad og rekinn heim til sín aftur og vestræna áróðurs-
vélin neyddist til að þagna um stundarsakir í krafti
þess að staðreyndirnar reyndust áróðrinum máttugri.
Hér á fslandi sagði fólk meira að segja: „Mikið andskoti
hefur verið logið að manni um Rússana."
Sókn Rauða hersins hélt áfram, liann frelsaði þjóðir
Austur-Evrópu hverja á fætur annarri undan áralangri
hörmung þýzkrar hersetu. En hvað gerðu nú Vestur-
76
MELKORKA