Melkorka - 01.12.1959, Blaðsíða 27

urs. Tanpa þaut eins og elding á eftir vefn-
um, baðaði út liöndunum og hrópaði eins
hátt og hún gat, en hann hvarf á stundinni
úr augsýn.
Vesalings Tanpa leið í ómegin fyrir utan
dyrnar. Bræðurnir þrír hjálpuðu henni inn
í kofann og lögðu hana í rúmið. Hún rakn-
aði smásaman við eftir að þeir höfðu gefið
henni ögn af engifersúpu. „Limi, gakktu í
austur og finndu fyrir mig myndvefinn
minn, án hans er mér lífið einskis virði,“
sagði hún við elzta son sinn.
Limi kinkaði kolli, setti upp hálmskóna
sína og hélt í austur. Eftir mánaðarferðalag
kom hann að fjallaskarði einu.
í skarðinu var steinhús og hægramegin
við það stóð hestur úr steini. Hann var með
opinn munn eins og hann ætlaði að fara að
gæða sér á nokkrum rauðum berjum sem
spruttu þarna hjá honum. Fyrir framan hús-
ið sat gömul kona hvít fyrir hærum. Þegar
hún sá Lima, ávarpaði hún liann með þess-
ari spurningu. „Hvert ert þú að fara, sonur
sæll?“
„Ég er að leita að ábreiðu, chuang-mynd-
vefnaði,“ svaraði Limi. „Móðir mín eyddi
þremur árum í að vefa hana en hún fauk í
vindhviðu austur.“
Ábreiðan var seidd burtu af álfkonunum
á Sólarfjalli í austri, upplýsti gamla konan.
Þær ætla að nota hana sem fyrirmynd i
vef hjá sér ,því hún er svo fallega unnin. En
það er ekki áhættulaust að komast þangað.
Fyrst verðurðu að brjóta úr þér tvær tenn-
ur og stinga þeim upp í steinhestinn svo
hann geti hreyft sig og etið rauðu berin.
Þegar liann er búinn með tíu ber geturðu
farið á bak. Hann mun skila þér til Sólar-
fjallsins. En eldfjall er á leiðinni, það stend-
ur í björtu báli og yfir það verðurðu að
komast. Þegar hesturinn veður eldinn verð-
urðu að bíta tönnunum fast saman og láta
ekki hitann fá á þig. Ef þú kveinkar þér
með einu orði brennurðu upp til ösku. Síð-
an kemurðu að stóru stormúfnu liafi þar
sem öldur barðar jakahröngli munu skella
á þér. En þú verður að bíta á jaxlinn og
varast að skjálfa. Fari minnsti kuldahrollur
um þig sekkurðu niður á hafsbotn. En þeg-
ar þú ert kominn yfir ísrekið hafið þá er
leikur einn fyrir þig að halda til Sólarfjalls-
ins og ná í ábreiðu móður þinnar.
Limi þreifaði um tennurnar í sér og sá
fyrir sér í anda logandi bálið, öldurnar og
íshrönglið. Hann var fölur sem nár.
Gamla konan virti hann fyrir sér og hló.
„Þú hefur ekki þrek til þess arna, sonur
minn. Haltu ekki lengra. Ég ætla að gefa
þér lítinn kassa með gullpeningum. Þú get-
ur farið heim til þín og lifað áhyggjulausu
lífi.“
Hún fór inn í steinhúsið og sótti lítinn
kassa með gullpeningum og Limi tók við
honurn og hélt á stað heimleiðis.
Á leiðinni hugsaði hann með sjálfum sér.
„Ég get lifað mesta sældarlífi fyrir þessa
gullpeninga. En heim með þá fer ég ekki.
Það er meira vit í að njóta þeirra sjálfur
heldur en að láta fjölskylduna eta þá upp.“
Svo hann ákvað að halda ekki heim og
stefndi inn til stórborgarinnar.
Tanpa lét meir og meir á sjá. Hún beið
í tvo mánuði en ekki bólaði á Lima. „Litn-
ingur, gakktu í austur og náðu í chuang-
myndvefinn minn. Hann er mér sjálft líf-
ið,“ sagði hún við næst elzta son sinn.
Litningur kinkaði kolli, setti á sig hálm-
skóna og hélt í austur. Að mánuði liðnum
hitti hann gömlu konuna sem sat fyrir fram-
an dyrnar á steinhúsinu í fjallskarðinu.
Gamla konan endurtók allt sem hún hafði
sagt við bróður hans. Litningur þreifaði urn
tennurnar á sér, sá í huganum eldbálið og
nístingskaldar öldurnar. Hann varð einnig
fölur sem nár.
Gamla konan gaf honum lítinn járnkassa
með gullpeningum. Hann tók við honurn.
Hann ákvað eins og Limi að snúa ekki
heim aftur en hélt í þess stað inn til stór-
borgarinnar.
Tanpa beið í aðra tvo mánuði. Hún hafði
varla fótavist lengur, var ekkert orðin nema
MELKORKA
91