Melkorka - 01.03.1961, Blaðsíða 21

degi fór þokan að greiðast í sundur. Og þá datt saxið
í sjóinn. Þess vegna kem ég ekki með saxið, góði
minn.
LAUGA: Hvað gerir það? Getur hann Siggi litli ekki
farið út og hlynnt svolítið að henni Bleik, að minnsta
kosti heilsað upp á hana, blessaða skepnuna. Ég valdi
úr moðinu í stallinn hennar í dag. Greip hún ekki
strax í það?
BJARNI: Hún Bleik bregður ekki vana sínum. Sú var
nú þýð núna. Þegar ég fór frá Reykjavík, kom hún
Guðrún frænka þín með kaffi handa mér. Ég var þá
kominn á bak og segi svona við Gunnu, að hún
skuli bara láta bollann á lendina á þeirri bleiku.
Hún tók þá sprettinn og stanzaði ekki fyrr en hún
kom í hlaðið á Kalmanstungu. Og vitið þið hvað? Þá
er bollinn barmafullur enn, og ég drakk úr honum
þarna á hlaðinu.
LAUGA: Jæja, hún er þá ekki hraðskreið, auminginn,
sem varla er von eftir annan eins vetur.
BJARNI: Blessuð góða, það vantaði ekki, að ferð væri
á henni. Þegar ég lagði af stað frá Kalmanstungu
byrjaði að rigna. Mér þótti vont að blotna, og mér
varð það á, að slá i merina. Hún tekur þá sprettinn
á undan skúrinni, norður yfir Holtavörðuheiðina. Ég
sá til englanna uppi í loftinu, að þeir voru að ryðja
niður skýjunum með óskaplegu handafálmi. Og ég
sendi þeim tóninn: „Herðið þið á skúrinni. Ég skal
herða á merinni." Fyrstu regndroparnir skullu á
lendinni á henni, þegar ég reið í hlaðið á Strönd.
LAUGA: Þú hefur víst komið gangandi, Bjarni minn.
BJARNI: Bara hérna frá Strönd.
LAUGA: Þú ert rennblautur. Þetta er líka auma veðr-
ið, grenjandi krapahríð. Og nú slær ofan i stromp-
inn. Hann er afleitur, þessi moðreykur.
BJARNI: Ja, ekki spyr ég að því. Þegar við erum eldi-
viðarlaus, dreymir okkur um að kafna úr reyk af mó
og taði. Við skulum ekki láta það spyrjast um okkur,
Lauga mín, að við köfnum úr moðreyk.
LAUGA: Ég fer út og skýli hjá.
BJARNI: Ég fer. Það er ekkert kvenfólksveður. (Fer).
MÓBIR BJARNA: Því lætur drengurinn alltaf eins og
fáviti? Hvað varð af saxinu, þessum ágæta grip, lista-
smíði eftir hann Þorlák heitinn.
LAUGA: Hann hefur selt það fyrir nokkra skildinga.
MÓÐIRIN: Og hvað er satt í þessu með hana Bleik?
LAUGA: Hún er horuð eftir veturinn, Bjarni hefur
gengið í illviðrinu yfir heiðina og gert sér það til
dægrastyttingar að rabba við englana uppi í skýjun-
um.
MÓ0IR BJARNA: Hvað segirðu, kona? Þetta er guð-
last.
LAUGA: Hann Bjarni hefur nú sínar sérstöku hug-
myndir um himin og jörð. Hann segir, að oft sé erfitt
að átta sig á, hvað sé ímyndun og hvað veruleiki. Og
ég held, að öll vonzka í heiminum stafi af því, að
menn láta ljótar imyndanir ráða gerðum sínum, búa
sér til ófreskjumyndir af lífinu og kalla það veru-
leika.
MÓÐIRIN: Góða Lauga mín, farðu nú ekki að vaða
elginn eins og hann Bjarni. Scgðu mér hcldur, hvers
vegna hann skildi hrossið eftir á Strönd.
LAUGA: Synir Hannesar heitins hafa tekið hana Bleik
upp í landsskuldina. Verra gat það verið. Þeir ciga
nóg hey. — Ósköp er hann Bjarni lengi.
BJARNI: Ég kem.
LAUGA: Þú ert haltur.
BJARNI: Þegar ég var að enda við að skýla hjá, koin
sviptibylur og feykti mér suður á heiðar, og ég ]ær-
brotnaði í fallinu. Til allrar heppni fann ég birki-
lurk og staulaðist við hann lieim.
MÓBIRIN: Þú ert eitthvað meiddur, eða kominn að
niðurfalli af þreytu. Því segirðu ckki bara bláberan
sannleikann?
BJARNI: Veiztu, hvers vegna sannleikurinn er ber,
mamma? Það er vegna þess, að lygin hefur reytt utan
af honum spjarirnar og spókar sig í gervi hans. Ótrú-
leg lygi skaðar engan og gengur næst sannleikanum
frammi fyrir Guði.
MÓÐIRIN: Hún ríður ekki við einteyming, lygin.
BJARNI: Aktaugarnar hennar eru enginn bláþráður
heldur, enda hefur hún alla veröldina í eftirdragi.
Seinheppinn var Ðrottinn, þegar hann skapaði lyg-
ina. Hann gaf mönnunum hana til skemmtunar, eins
og meinlaust leikfang. Það voru þeir, sem breyttu
henni I ófreskju og beittu henni fyrir veraldarvagn-
inn. Og nú skeiðar hún með okkur sína leið til ei-
lífðar, ef enginn tekur í taumana.
MÓÐIRIN: Hverjir ættu svo sem að taka i taumana,
nema Himnafaðirinn sjálfur?
BJARNI: Ekki er ég að lasta hann. Skaparinn gaf okk-
ur allt í góðu skyni. Og hann hlýtur að vera gæddur
mikilli gamansemi, ef hann afber að sjá, hvernig
ntcnn fara með það. En ég veit, að hann treystir því,
að lífsglaðir og skemmtilegir menn taki einhverntfma
til sinna ráða.
MÓÐIRIN: Alltaf er sama ruglið í þér, Bjarni.
BJARNI: Hef ég ekki oft sagt það og segi það enn, að
sá, sem ekki getur tekið lifinu í gamni, verður annað-
livort aumingi eða harðstjóri. Flestum verður strax
á unga aldri svo óglatt af lífinu, að þcir æla sálinni
með öllu saman. Og innantómari er mannskepnan þá
en af sulti — þessum sulti, sem við þekkjum. —
Áttu ekki harðfiskstirtlu, Lauga mín?
LAUGA: Jú, og ég geymdi þér lika flatbrauðsköku.
BJARNI: Það er bærilegt. Og þegar lygnir rota ég sex
seli. Ég rek þá á fjall, og þú gctur verið viss um, að
i haust, þegar ég slátra þeim, kemur álft innan úr
hverjum sel. Ur álftabeinunum smiða ég sex móhrip,
því að það verður mikil mótekja i Strandarkoti í
sumar. Frh. d bls. 25
MELKORKA
21