Valsblaðið - 01.05.1992, Blaðsíða 9
fundist það of sniðugt að hafa aldrei verið
í s veit þannig að ef ég hef verið spurður að
því hvort ég hafi verið í sveit þá svara ég
alltaf stutt og laggott: „já ég var á Hlíða-
renda!” án þess að útskýra það nokkuð
frekar. Enda má segja að Hlíðarendi hafi
veriðmínsveit. Þamavarmaðursparkandi
í tuðruna alla daga með félögunum úr
hverfinu en það voru náttúrlega allir
Valsmenn í Hlíðunum. Ég byrjaði að æfa
skipulega í kringum 8 ára aldurinn og var
strax settur í stöðu vinstri útherja þar sem
ég var örvfættur og fékk því peysu númer
11, ekkert annað númer hæfði vinstri
útherja!
Fyrstu afrekin á knattspymuvellinum
voru sennilega þau þegar við urðum
Islandsmeistararí5. flokki 1960. Þaðvar
mjög stór stund þar sem við spiluðum
úrslitaleikinn við Fram á Laugar-
dalsvellinum sem hafði verið vígður
nokkrum ámm áður og var þetta eflaust
fyrsti leikur yngri flokks á vellinum,
leikurinn vannst 2-0. Þetta var mikil upp-
lifun fyrir okkur strákana enda var töluvert
af fólki að fylgjast með og ekki á hverjum
degi sem spilað var á grasi og hvað þá á
þjóðarleikvanginum. Ég man að við vorum
mjög hreyknir yfrrþessum titli, svo montnir
að við hjóluðum stundum á milli valla í
öðrum hverfum og skoruðum á strákana
að spila við okkur.”
Hvernig lituð þið á Knattspyrnufélagið
Val á þessum tíma?
íslands- og Reykjavíkurmeistarar Vals í 5. flokki A árið 1960. Aftari röð frá vinstri:
Valdimar Olsen, Örn Aðalsteinsson, Knútur Signarsson, Guðmundur Jónsson, Alexander
Jóhannesson, Pétur Carlsen, Sigurður Haraldsson og Murdo þjálfari: Fremri röð frá
vinstri: Bjarni Bjarnason, Hjalti Guðmundsson, Samúel Erlingsson, Birgir Viðar
Halldórsson og Jóhannes Eðvaldsson. A myndina vantar Hreiðar Jónsson.
Anderlecht þá um haustið. Sem sagt 2/3
af meistaraflokksleikjum mínum eru
Evrópuleikir! Ég er ekki frá því að þetta
sé einhvers konar met. Ég hætti svo
endanlega að spila knattspymu eftir þetta
tímabil og notaði mér til afsökunar að ég
væri kominn með met sem leiðinlegt væri
að skemma! Ég hafði einnig verið að æfa
körfubolta á veturna, fyrst með KFR,
Körfuboltafélagi Reykjavíkur og síðan
með Val eftir að KFR sameinaðist Val. Ég
spilaði körfubolta til 24 ára aldurs en hætti
„Við hreinlega dýrkuðum Knatt-
spymufélagið Val og vorum mjög montnir
yfir því að fá að spila fyrir félagið. Þrátt
fyrir að meistaraflokkurinn hafi ekki verið
að vinna mikið af titlum á þessum tíma, en
KR-liðið var með nokkra yfirburði, þá
fannst manni Valur vera með lang besta
liðið. Við vildum allir fara alla leið og
spila fyrir meistaraflokkinn og við áttum
okkar átrúnaðargoð í meistaraflokknum
sem við vildum líkjast. Ég man t.d. eftir
að ég hélt mikið upp á Gunnar Gunnarsson
og Halldór Halldórsson. En svo fór að ég
hætti 1966 að æfa en þá var ég kominn upp
í 2. flokk. Ætli það hafí ekki verið vegna
þess að maður var byrjaður í menntaskóla
og kominn með önnur áhugamál sem
toguðu í mann. Einnig spilaði það inn í,
þegar ég lít til baka, að ég komst ekki strax
í A-lið og það fór fyrir brjóstið á mér þar
sem ég hafði alltaf verið í A-liði. Ég hafði
hvorki þolinmæði né þroska til að taka
mótlætinu. Ég byrjaði svo að æfa aftur
1969 og þá með meistaraflokki og náði að
spila þrjá meistaraflokksleiki en það sem
gerir þá leiki merkilega er að tveir af þeim
eru Evrópuleikir sem við spiluðum gegn
Skallablaksfélagarnir sætu! Aftari röð frá vinstri: Helgi Magnússon, Vilhjálmur Kjartans-
son, Hörður Hilmarsson, Bjarni Bjarnason og Magnús Bergs. Fremri röð: Grímur
Sæmundsen, Þórir Jónsson, Helgi Benediktsson og Úlfar Másson.
Valsblaðið