Valsblaðið - 01.05.1992, Blaðsíða 50

úr liðinu. Hann vareitthvað seinn fyrir og
fór inn í salinn þar sent hinn almenni
borgari átti að fara inn. Þarna stóð hann
ásamtþúsundum Rússa og reyndi að skima
eftir okkur en án árangurs. Við hinir
höfðum hins vegar farið þeim megin sem
erlendir ferðamenn áttu að fara og tókum
ekkert eftir því að Láka karlinn vantaði.
Við fórum bara upp í okkar vél en Þorlákur
var enn að leita. S vo fór flugvélin í loftið og
eftir skamma stund fylltist vélin allt í einu
af hvítum reyk, svo miklum að ekki sást í
næstu sætaröð. Viðurðum stjaifir afhræðslu
og kófsvitnuðum, héldum að nú væri
komið að því, að þetta væri okkar síðasta.
Þá kom í ljós að þetta var kælikerfið í
flugvélinni. Liðið var bara að senda ferska
gufu inn í farþegarýmið til að hressa far-
þegana! Svo þegarvið lentum máttum við
ekki hreyfa okkur fyrr en öll flugáhöfnin
var komin frá borði! Eftir að við komust út
úr flugvélinni komust við að því að far-
þegamir þurftu sjálfir að losa farangurinn
út úr flugvélinni! Við stukkum því tveir
upp í farangurrýmið á flugvélinni og hand-
lönguðum töskumar niður! Nú voru menn
famir að sakna Láka eitthvað og varð uppi
fótur og fit þegar það uppgötvaðist að við
höfðum gleymt Þorláka í Moskvu. Af
Láka var það að frétta að hann gat komið
sér aftur á hótelið og náð sambandi við
túlkinn sem við höfðunt. Það kom í ljós að
nokkrir dagar væru í næsta flug til Sochi
þannig að það var ákveðið að hann skildi
fara akandi þá ferð sem við flugum. Eftir
16 tíma ferð í gamalli rússneskri rútu
Spilað í spænsku 1. deildinni. “Þar er
barist upp á líf og dauða í hverjum leik.”
5^^lsb!að!^TI
Einn af fjölmörgum landsleikjum Geirs. Hér hlær hann að vörninni og skorar!
komst hann loks til áfangastaðar en átti
erfitt með að sitja nokkra daga á eftir!”
Geir hefur verið með íslenska landsliðinu
frá því 1984 en þá var verið að æfa fyrir
Ólympíuleikana íLos Angeles. Því miður
komst hann ekki þann 14 manna hóp sem
var valinn til ferðarinnar en hann hefur
samt sem áður komist á tvenna Ólympíu-
leika, Seoul 1988ogSpán 1992. „Maður
á aldrei eftir að gleyma Ólympiuleikunum
nú í ár þar sem við vorum svo nálægt því að
vinna til verðlauna. Þrátt fyrir góðan
árangur, er maður svekktur yfir að hafa
ekki klárað dæmið til enda, fyrst við vorum
komnir svona langt.”
— Hvemig var að koma inn í landsliðið
1984?
„Það var ekki mikið mál að koma inn í
hópinn þar sem þetta vom allt hinir indælustu
strákar. Þessi hópur var saman nokkuð
sleitulaust allt til 1988-1990. Þetta var
kröftugur hópur og móralsklega alveg
100%. Sá besti og samstilltasti hópur sem
ég hef verið með í.”
Geiri segir þetta mjög innilega, hugsar
dreymandi um liðna tíma og maður finnur
að hann saknar þeirra pínulítið. En hvemig
er að vera í landsliðinu í dag?
„Þetta er öðruvísi í dag þar sem nú er ég
eldri leikmaður og á miðla reynslu til yngri
leikmanna. Mér finnst yngri strákamir
vera óstýrlátari í dag en þegar ég var á
þessum aldri. Það erekki sami aginn fyrir
að fara og þegar Bogdan var og hét.
Þorbergur leyfir hlutunum að rúlla meira,
er ekki eins stífur og Bogdan og finnst mér
það mjög- gott. En aginn mætti stundum
vera meiri.
Við stefnum hátt á HM í Svíþjóð á næsta
ári. Mönnum finnst það bara eðlilegt fram-
hald eftir góðan árangur á Ólympíu-
leikunum í sumar. Síðan eigum við að
stefna á sigur á HM 1995 sem verður haldið
hér á landi. Við verðum á heimavelli og
verðum því að stefna hátt, enda emm við
með gríðarlegt magn af góðum ungum
strákum sem geta gert góða hluti ef haldið
er rétt á spöðunum.”
Þar sem Geira finnst svo gaman að
segja sögur leyfum við honum að segja
eina létta landsliðsferðasögu. „Þetta
gerðist í Tékkóslavíu 1988, í borg sem ég
man ekki lengur nafnið á. Þegar við
komum að gististaðnum þar sem við áttum
að dvelja, rukum við strax inn í herbergi
með töskurnar. Ekki leist okkur á herbergin
þar sem 8 kojur voru í hverju herbergi.
Við opnuðum glugga á herberginu og
litum út en við trúðum varla því sem við
sáum. Þarna í næsta nágrenni voru menn
með skóflur og utan um vinstri fótlegginn
voru þeirmeð blýkúlu með keðju! Okkur
hafði verið plantað í fangabúðir! Einnig
er minnisstætt úr þessari ferð að hátt upp
á vegg íherbergjunum varfesturgamaldags
útvarps-kassi og úr þessum kassa glumdi
rödd á tékknesku allan daginn. Það var
hægt að lækka aðeins í henni en það var
ekki hægt að slökkva algjörlega. Við
vissum ekkert hvað við áttum að gera þar
til við fengum Þorbjöm Jensson rafvirkja
til að aftengja hátalarann.
Menn fóru náttúrlega að taka myndir af