Valsblaðið - 01.05.1992, Blaðsíða 51

öllum þessu fyrirbærum, en þegar
fangaverðimir tóku eftir því að við vorum
að taka myndir af föngunum þá varð allt
vitlaust. Því var hótað að við kæmust ekki
úr landi fyrr en við afhentum allar filmur,
þannig að við gerðum það allir. Síðan
héldum við heim á leið. Nokkrum dögum
seinnasáum viðokkurtilmikillarundrunar
frétt á baksíðu NT (Tímans) unt íslenska
landsliðið í fangabúðunum, með myndum!
Þá hafði einn ónefndur leikmaður smyglað
filmu útúr landinu í sjampó brúsanunt
sínum og selt myndimar! Þetta varð að
stórmáli, þar sem tékkneski sendi-herran
heimtaði afsökunarbeiðni. Leik-maðurinn
hló bara að þessu öllu saman og hirti sína
peninga án þess að við hinir fengum
nokkuð af þeim!”
— Hvemig ber það svo að, að þú farir út
til Spánar í atvinnumennskuna haustið
1989?
Atli Hilmarsson (þjálfari Fram) hringdi
í mig um vorið 1989 og spurði hvort ég
hefði áhuga að koma til Spánar og spila
með félaginu sem hann var að leika með,
Granollers. Eg var mjög spenntur fyrirþví
og tíu dögum seinna var framkvæmdastjóri
félagsins kominn til landsins til að skrifa
undir samninga. Mér gekk ekkert allt of vel
til að byrja með og hafa stjómarmennimir
sennilega haft sínar efasemdir um ágæti
mitt og lái ég þeim það ekki. Síðan kom
þetta allt hægt og bítandi og ég get sagt
kinnroðalaust að mér hafi gengið vel seinna
árið hjá Granollers og árið sem ég var hjá
Avidesa.”
Eftir tvö ár í atvinnumennskunni bjóst
Geiri ekki við að spila meira á Spáni í bili,
þar sem Granollers var ákveðið að hafa
tvo útispilandi útlendinga en það mega
ekki fleiri útlendingar spila með hverju
félagi. „Ég var nýkominn til Islands og
gámurinn með öllu dótinu einnig, þegar
síminn hringdi einn daginn og mér var
boðinn samningur hjá liði í Valencia,
Avidesa. Ég fór því aftur til Spánar
haustið 1991. Tímabilið fyrst eftir að ég
kom aftur til Spánar var mjög erfitt, þar
sem ég missti föður minn og eignaðist son
á svipuðum tíma um haustið. Liðið var
mér mjög hjálplegt í sambandi við öll mál
og þama eignaðist ég vini og kunningja
sem reyndust mér ómetanlega.
Mér leið mjög vel á Spáni og ef ég færi
aftur í atvinnumennskuna þá myndi ég
helst vilja fara þangað aftur.”
— í hvaða gæðaflokki voru þessi lið sem
þú spilaðir með?
„Þessi tvö lið eru á meðal 5-6 bestu
liðanna á Spáni. Fyrsta árið varð Granollers
í 3. sæti en í því 6. seinna árið. Avidesa
varð Bikarmeistarar árið sem ég spilaði
með þeim og var það mikil gleði.
Stemningin á leikjunum getur verið með
ólíkindum, áhorfendurnir eru allir með á
nótunum og allskonar drasli kastað inn á
völlinn. Svívirðingaráhorfendaíallaráttir
em einnig ótrúlegar.
Samskipti leikmanna anstæðra liða fyrir
leiki er nokkuð skemmtileg. Allir hita upp
saman fyrir leiki og eru voða góðir vinir.
Síðan þegar leikurinn byrjar er barist upp á
líf og dauða en eftir leikinn eru allir voða
góðir vinir aftur. A Islandi, hins vegar,
yrðir maður varla á andstæðingana fyrir
leik. Menn gjóa augunum, öðru hverju,
yfir á hinn vallarhelminginn og ákveða
hvemig þeir ætla að taka á þeim!
Geiri ákvað svo að koma heim í sumar,
fjölmiðlana. Maðurgeriralltoflítiðafþví
að fara á völlinn.”
Það hefur farið gífurlegur tími í
handboltann hjá Geira undanfarin ár, svo
mikill að varla hefur verið hægt að hugsa
um mikið annað. Nú er hann aftur á móti
starfandi í sjálfstæðum verslunarrekstri og
búinn að eignast barn. Er til tími til að sinna
öllum þessum þáttum?
„Það er engin spurning að nú fer að
koma að því að maður minnki við sig í
hand-boltanum. Það var hægt að taka
svona virkan þátt í handboltanum á meðan
maður þurfti ekki að hugsa um neitt annað.
En það er ekki hægt þegar maður þarf að
sjá um rekstur á verslun og sinna
fjölskyldunni
einnig. Enda er ég byrjaður að skera niður
íslandsmeistara í 4.
flokki. Efri röð frá
vinstri: Jón Karls,
Engilbert Sigurðs,
Geir Sveins, Birgir
Guðmunds, Pétur
Kristins, Guðni Bergs,
Þorbjörn Jens. Neðri
röð frá vinstri: Bern-
hard Petersen, Magn-
ús Blöndal, Sigurður
Hafsteins, Jakob Sig-
urðs, Elías Haralds,
Júlíus Jónasar, Vignir
Péturs.
eftir mikla umhugsun og sem betur fer
kom hann aftur í gamla félagið sitt. Var
það engin spuming í hvaða félag þú færir
eftir að þú kæmir heim?
„Ég hugsaði töluvert um þessi mál og
lagði ýmislegt fyrir mig en ég komst alltaf
að sömu niðurstöðunni; að það væri best
að spila fyrir Val. Aðstaðan, sem félagið
býður upp á núna, er mjög góð og er að
verða mjög atvinnumannaleg. Það er vel
hugsað um handboltaliðið - erum búnir að
fá sérklefa með skápum, sturtum og heitum
potti.
Félagið stendur ótrúlega vel og það er
ekkert annað félag á landinu sem er með
toppárangur í handbolta, körfubolta og
fótbolta. Ég fylgist mjög vel með öðrum
greinum en handboltanum innan félagsins,
en það er þó aðallega gert í gegnum
hjá landsliðinu og mun ekki spila alla
æfingaleiki landsliðsins vegna anna í öðru.
Það hefði þótt fráleitt fyrir nokkrum árum
að sleppa landsleikjum, maður fómaði öllu
fyrir þá. Ég hef ekki sleppt úr æfingum
vegna sumarfría síðan 1984, en ég fékk t.d.
samtals 10-12 daga frí í allt sumar. Áður
fyrr var þetta 8 mánaða sport en núna er
þetta orðið heilsársíþrótt. Mér finnst því
fáranlegt að ÍBR telur knattspyrnuna heils
árs íþrótt en handboltann aðeins 9 mánaða
íþrótt. Þetta er til þess að handboltinn fær
ekki styrk frá ÍBR til að æfa í íþróttahúsum
á sumrin.
Þrátt fyrir þann tíma sem hefur farið í
handboltann sé ekki eftir einni einustu
æfingu eða keppnisferð. Þetta hefur verið
stórkostlegur tími sem hefur gefið manni
mikið.”
\ Valsblaöið 51