Valsblaðið - 01.05.1999, Síða 25

Eftir Þorgpím Þpáinsson
Ártalið ’73 gefur til kynna hvaða ár
drengimir eru fæddir en 10 þeirra hafa
spilað með meistaraflokki. ’73 hópurinn
er sigursælasti „flokkur" Vals í hand-
knattleik frá upphafi. Þegar strákamir
voru á eldra ári í sínum flokki töpuðu
þeir ekki einum einasta leik í gegnum
alla yngri flokkana. „Þrátt fyrir alla titl-
ana situr samheldnin og félagsskapurinn
eftir,“ segir Oskar Bjami. „Allur hópur-
inn lagði sig ávallt fram bæði í skóla og
inni á vellinum enda hefur meirihlutinn
menntað sig á einn eða annan hátt.
Mennirnir á bak við hópandann og sam-
stöðuna í þessum kjama voru Teddi
þjálfari og Dagur fyrirliði."
Oskar lék með yngri flokkum Fram í
fótboltanum samhliða handboltaiðkun í
Val en hann fékk smjörþefinn af þjálfun
15-16 ára gamall. „Ég var alltaf meiddur
á þessum aldri og var því oft fenginn til
að þjálfa fyrir aðra. Ástæða meiðslanna
má eflaust rekja til álags. Ég var frekar
þroskaður og stór miðað við aldur og
byrjaði að æfa með meistaraflokki 15 ára
gamall. Það má eiginlega segja að ég
hafi verið „yngriflokkastjama". Mig
vantaði styrk til að standa undir æfingaá-
lagi og sinin í hnénu gaf sig með þeim
afleiðingum að ég var skorinn upp 16 ára
og svo aftur 17 ára. Á þessu tímabili
jókst áhugi á þjálfun því Valdimar
Grímsson kippti mér með sér þegar hann
var að þjálfa."
Oskar segir reyndar að hann hafi ætlað
sér að verða besti handboltamaður í
heimi. Og hann var sannfærður um að
það tækist. „Ég var alltaf með sjálfs-
traustið í lagi og fór dálítið langt á því.
Þegar ég var 17 ára gerði ég mér grein
fyrir því að ég gæti ekki orðið bestur í
handbolta og þá stefndi ég á að verða
besti þjálfarinn.“
Eftir stúdentsprófið lék Óskar eitt
tímabil með KA og kennir ævintýra-
þránni um Norðurferðina. Þegar hann
kom til baka að Hlíðarenda þjálfaði hann
4. flokk karla og 5. flokk kvenna og hóf
nám í Kennaraháskólanum. Síðan eru
liðin mörg ár... og hann hefur þjálfað
tvo til þrjá flokka á hverjum vetri síðan
1993-’94. Um þessar mundir stundar
hann forfallakennslu í Tjamarskóla fyrir
hádegi.
Hvernig gekk þér í
fótboltanum með Fram?
„Mér gekk ágætlega og ég spilaði alltaf á
móti Degi og öðrum vinum mínum í Val.
Eftir á að hyggja hefði örugglega hentað
mér betur að verða fótboltamaður. Ég lék
sem „sweeper" og var í sigursælum
flokki hjá Fram ásamt Ríkharði Daða-
syni, Pétri Marteinssyni, Guðmundi
Benediktssyni og fleirum. Ég byrjaði í
fótbolta með ÍR en var orðinn leiður á að
þurfa alltaf að vekja þjálfarann á sunnu-
dagsmorgnum, helþunnan. Hann skipti í
lið með stírumar í augunum og svaf svo
standandi."
Umræðan snýst aftur yfir í þjálfunar-
feril Óskars og hann segir aðspurður að
hver þjálfari búi sér ósjálfrátt til ákveðn-
ar vinnureglur. „Ég er rosalega þolin-
móður sem er eflaust bæði kostur og
galli. Mín þjálfun byggist því á lang-
„Geir er leiðtogi og frábœr fyrirmynd," segir Óskar sem gœti vel liugsað sér að taka
við þjálfun meistaraflokks.
Óskar og Geir láta í sér heyra í sigurleik
gegn KA að Hlíðarenda þann 1. desem-
ber ’99.
tímaferli. Ég gæti aldrei hugsað mér að
þjálfa einhvern flokk í aðeins eitt ár. Það
er svo margt sem þarf að koma til ef
krakkar ætla að ná árangri í íþróttum.
Þeir þurfa að standa sig vel í skólanum
og skipuleggja sig vel. Það er mikilvægt
að hjálpa krökkum með hvorutveggja.
Mér finnst það sem blaut tuska í andlitið
ef einhver í mínum flokki fellur í skóla.
Sumum hættir til að kenna fjölda æfinga
um slakt gengi í skóla en þetta er allt
spurning um skipulagningu. Það er nauð-
synlegt að æfa oft ef árangur á að nást.
Hins vegar þurfum við að bjóða upp á
betri æfingatíma fyrir flokkana. Alveg
þar til í ár vorum við að leigja út bestu
tímana í stóra salnum á mánudögum og
fimmtudögum. Forgangsröðin í félaginu
hefur verið röng hvað þetta varðar. Fé-
lagið á að vera fyrir iðkenduma og þeir
eru framtíð félagsins. Ég er þeirra skoð-
unar að það eigi alls ekki að leigja út
tíma í sölunum fyrr en eftir klukkan
22.00.“
Óskar telur æskilegast að geta einbeitt
sér alfarið að þjálfun sé fjárhagslegur
grundvöllur fyrir því. „Ég myndi að sjálf-
sögðu vilja sinna krökkunum ennþá bet-
ur og vera með fjölda séræfinga. Þjálfun
hefur hingað til verið of mikið aukastarf
hjá flestum. Þjálfari skiptir krakka miklu
meira máli en fólk heldur. Hann getur
hjálpað þeim á flestum sviðum. Fyrst
núna erum við farin að vinna með and-
legu hliðina en Bandaríkjamenn hófu að
gera það fyrir 70 árum. Það vilja allir
standa sig vel á æfingum og í leikjum og
það þarf að hjálpa krökkum til þess. Það
er af hinu góða að Iið séu farin að leita
til sálfræðinga til að styrkja andlegu hlið
leikmanna.“
ValsblaOið 1999
25