Skutull - 11.03.1932, Blaðsíða 2

2
S K U T U L L
Safnaðarfundurinn
og ihaidið.
—o —
Mér varð reikað upp á fuDdinD
i kirkjuDDÍ, þar sem þau guftu
tiðiodi „Vesturland“a gerðust. Þar
st.Hlrtr-iði eg þe aft ►'ins örst.utta
stund en saun nógulengitil þess,
:ð ég beið að nokkru tjón á sálu
minni. Eg liafði i barnalegri eia-
feldni gert rnér von um að sækj i
eitthvað gott i Guðstús rins og
ég haPi stundum gert áður, en
það fó1 riokkuð á annan veg.
Fyrir utan dyr kirkjnnnarkomu
iil " ót- við rnig tvei' sætkeodir
íhaldstttenn. Viku þeir að mér
allhranalega og spurðu mig með
broshýru mikillæti, livort ég væ'i
kristinn eða eitthvað á þá loið.
Vir ust þeir hafa tekið séi stöðu
þarna, til þess að rannsaka björtu
rnanna og nýru, o? einhvernveginn
var það nú svö, að þeim leizt
hálfida á mig enda legg ég lítt í
vana minn, rð gangv með helgi-
á epju, jafnvel þótt ég gangi í
Guðshús inn.
, Eg slapp nú samt fram bjá
Kerúburn þessum, sem vitanlega
voru ihaldskeiúbar, og hreinrækt-
aðir i besta lagi.
I kirkjunni lilustaði ég á rná!
manna. Heyrði óg' rv. a., að einn
aðalræðumaðurinn lagði litið upp
úr sskorunum sóknarmanna, um
að lána fó 'il atvinnubóta, afþe;m
ástæðnm., að menn þe-*sir sku'd-
uðu kirkjugjöld. Þóttist óí skbj',
að slikir menn gætu varla talist
Guðsbbrn. og að þeirq væri til
litils að vera að biðja algóðan Guð
eins eða annars, meðau efnum
þeirra væri þann veg báttað, að
þeir — fátæktar vegna — gætu
ekki staðið i skilum um opinber
gjöld. Yarð mór nú skiljanlegri
iramkoma Keiúb't'na utan dyra,
og spurningar þeirra u'" trú
rnína, og sá ég, að þeir böfðu
fuHa ástæðu til a.ð væna mig um
beiðni, þvi á þennan peningaguð
trúði ég sannarlega ekki.
Aheyrendur virtust allir mjög á
einu máli. Þó gat óg ekki varist
þeirri hugsun, að hér væri eitt-
hvað annað á ferðum, en um-
hygeja manna fyrir fé kirkjunnar.
eða bæruleysi um hag fátækra
meðbræðra sinna. Og er é? fór
burtu, eftir að liafa fengið Dægju
mina af þvi andleea skeppnufóðri,
sem þarna var á borðum, var ég
orðinn sannfærður um það, sem
ójg hafði þó aldrei viljað játa áður,
hvorki fvrir sjálfum tnér né öðr-
um, að hór var pólitik á ferðum,
jafnvel þótc Dokkrir saklausir
menn hefðu látið ginnast, eins og
nærri liafði látið, að yrði um
mig.
Alþekktar íhaldskonur stóðn á
blístri, útþandar af heilagri ihalds-
va"dlætingu, en meh yfirskin guð-
hræðslunnar lokandi af hverjum
andlitsdrætti. Þó var yfirskinið
ekki meira en svo, að þegar ung-
ur maður spurði, hvað Kristur
myndi hafa gert i spo "jn. s'fnað-
arins, var hlegið kuldahlátri i
kirkjunni. Braskarar og burgeisar
vöktu yfir hreifingum manna öll-
um og atböfnum. Og i scuttu
máli sagt, hed ég aldrei komið á
jafn andstyggileea samkomu og
þessa, og vona, að það eigi ekki
eftir að koma fyrir mig aftur.
Um mál þah, sem þarna var
aðal'egt á dagsskrá; — það, hvort
lána ætti bænum fó kirkjubygg-
ingarsjóðs til atvinnulióta er það
að segja, að ég er þeirrar skoð-
unnar, að ekki hafi átt að gera
það, að svo komnu máli. en ekki
fyrir þær ástæður, að það sé ekki
lögum samkvæmt, heldur fyrir það
eitt, »ð það er ekki útséð enn urn
aflð'ðingar kreppunnar, og að óg
liygg það óráðlegt, að eyða öllu
handbæru fé þegar i stað, og e'ga
ekkert í sjóði til erfiðari tirna.
En þegar þar kemur, að menn
fara að hrynja niður fyrir fæ',u-
skort, þá hygg ég, að ekki beri
að spyrja um manna’ög. En um
Guðs lög i þvi atriði efast ég
ekki. Og ekki vildi é%, vera i
sporum þeirra trúuðu mann8, sem
ætla að horfa upp á þau tíðindi,
með þúsundir króna i sjóði, hvað
«em reglugerðir mannanna segja
um þau.mál.
„Vesturland“, sem er eitt af
b öðum hins eanna ihalds-Guðs,
setiir, að trúleysisaldm hafihjaðn-
að við kirkjudyrnar. Þetta mun
eiga aö vera verk Kerúbanna er
áður getur. Og i sömu greininni
segir enn, að islenzk kirkja eigi
aldrei að verða íhaldskirkja. —
Vei yður, þér hræsnarar! Því
Jón Trausti: Ferðasognr.
íslendingar hafa jafnan verið
hneigðir fyrir allsbonar fróðleik
um sögu og laDdafræði, og er svo
enn, að fræðibækor um þessi efni
ganga næit skáldritum að eftir-
spurn meðal Islendinga.
Skáldsögur Jóns Trausta (Guð-
mundar Magnússonar) njóta mik-
illa vinsælda bjá þjócjinni fyrir
hresailegan stíl, sórkennilegar
persónur saDnsögulet:an blæ, og
er það "ð veiðleikura. Þó mörg
ár séu nú síðan skáldið lézt, kom
út bók eftir hann fyrir ekömmu,
en það eru ferðasögur han9 viðs-
vegar um Island i bygðum og
öiæfum
Bók þessi hefur á sér öll beztu
ritböfundareinkenni Jóns Trausta,
og er i seDn afar sk^mtileg og
fróðleg. Á ferðum 6Ínum gerir
höfundur skarplegar a'huganir um
jarðfræði. landat'»ði og sögu, og
segir fiá öllu þessu með þeirri
leikandi lipnrð, aö nautn er að.
Einnig bendir liann all viða á
margt, se'n aflaga fer i atvinnu-
lifi þeirra liéraða, er hann ferða-t
um og Oendi" á leiðir til um-
bóta. Skáldlegar lýsingar og sam-
likingar eru hvarvetna i bókinni
og smásögur, sem atburðir ferða-
lagsins minDa bann á, ílóttast oft
mjög Jinj-ttilega inn í Irásögnina.
Er öllum bókamönnum láðlegt
að lesa ferðasögur Jóns Tiausta,
en sárstaklega eiga þær erindi til
aHra þeirra, sem áluiga hafa f.yrir
sögu og landafræði lslands ,eða
fyrir útilifi og ferðaiögum,.
sagði blað ð ekki heldur, eins og
sannur íbaldskristinn maður:
Kirkjan er á okkar valdi, og Guð
lika. Við eigum öll h'utabréfin
og a'kvæðamagnið. Þið liin getið.
farið til fjandans. Þ ð. sem ekki
gjaldið einu -sinni tiund !
Já. það ern timamót,' segir
„-Vestarland“.• Trúleysið i bænum
er að eDgu orðið. Annars eru þ.að
þó alt önnur tímamót. eera bless-
að „Vesturland“ið hefir í huga.
Það drégur rétta ályktun af fundi
þessum, nefnilega f.á, sð ekki sé enn
vonlaust um, að glepja megi góðiím
raön-’un svo sýn, að þeir fylki