Alþýðublaðið - 28.07.1923, Blaðsíða 2

Fangi fjrir rétti.
ALS>Y»OBLADI»
AtMðabraBðgerðin
selus* Mn þétt hnoðuðu og vel hokuðu
rúgbranð
ór bezta danska rógmjollni!, sem liljagað flyzt, euda era
paa yiðurkcnd af neytendnm sem framórskaraiuli góð.
Dómarinn: >Hafið þér nokkra
gilda ástæðu fyrir því, að þér
eigið ekki dauðahegning skilið
fyrir glæp yðar?<
Þögnin í réttarsainum var svo
djúp, eina og hann væri breyttuv
f dauðra manna gröf Dómarinn
beið eftir svari íangans með
hátíðlegum svip, og það var
eins og allir viðstaddir héldu
niðri í sér andanum.
Loksins sást fanginn hreyfast.
Hánn Ieit upp, krepti hnefann
og beit á jaxlinn. Hann hafði
verið fölur sem nár; nú streymdi
blóðið fram í andlit hans. Hann
reis upp skynd’lega, hóf máls
með lágri, staðfastri og greiniiegri
rödd á þessa leið:
>Já, herra dómari! Þér hafið
beint að mér spurningu, og nú
bið ég yður þess — það verður
mín siðasta bón —, að þér takið
ekki fram í fyrir mér fyrr en ég
hefi lokið máli mínu og svarað
spumingu yðar.
Ég stend hér frammi fyrir
þessum dómi, fundinn sekur um
þá ákæru að hafa með köldu
blóði myrt konuna mfna. Sannir
vitnisburðir hafa komið fram um
það, að ég sé iðjuíeysingi,
drykkjuslarkári og ræfill. Það
hefir verið sannað fyrir réttinum,
að ég hafi komið heim úr einum
af slarktúrum mínum og skotið
kúlu, sem varð að bana þeirrt
konu, sem ég hafði Iofað að
elska, vernda og verja. Þrátt
fyrir það, þó að ég minnist þess
alls eigi að hafa unnið þenna
voðalega giæp, þá hefi ég enga
ástæðu til að fordæma þá rátt-
látu menn, tólf að tölu, sem
kviðdóminn skipa og fundið hafa
mig sekan, því úrskurður þeirra
er 1 samræmi við þá vitnisburði,
sem fram hafa komið.
En með leyfi yðar tignar,
herra dómari! langar mig til
þess að sýna hér og sanna, að
ég er ékki einn sekur utn morð
konu minnar.t
Þessi staðhæfing kom yfir alla
eins og þruma úr heiðskíru loíti.
Dómarinn hallaðist fram á skrif-
borðið; lögmennirnir snéru sér
við og störðu á fangann; kvið-
dómsmeniúrnir litu hver á annan
undrandl, og fóikið í réttarsaln-
um komst í svo mikla geðshrær-
ingu, að það gat tæplega haldið
sér f skefjum. Fanginn þagði
stundrukorn og hélt því næst
áfrám með sömu stöðugu rödd-
inni og talaði svo skýrt, að glögt
heyrðist um allan salinn:
>Ég endurtek það, yðar tign!
að ég er ekki sá eini, sem sekur
er um morð konunoar minnar.
Dómarinn í sínu háa embætti,
kviðdómsmennirnir í stöðu sinni,
— þér sjálfur, herra dómari! og
þessir kviðdómsmenn hér —,
iögmennirnir, sem hér ern mættir
til þess að halda uppi rétti
lands, þjóðar og einstaklinga,
og flest vitnin, þar á meðál
prestur safnaðarins, — allir þessir
monn eru sekir frammi fyrir aug-
llti hins alt sjáanda guðs, sekir
um þenna glæp. Þeir verða allir
að mætá fyrir dómi hans, og
þar verður réttfátur dómur upp
kveðinn yfir ölium oss. Hefðu
engir vínsöiustaðir verið f þessum
bæ, þá helði ég aldrei orðið
drykkjumaður; vínsölustaðirnir
eru drykkjuskólar. Þar lærði ég
að drekka, Heíðu þeir skólar
ekki verið til, þá 'hefði ég aldrei
lært það, sem þar er keat. Þá
hefði konan mín ekki verið myrt;
þá væri ég ná ekki staddnr
hér; þá stæði ekki böðullinn
reiðubúinn til þess að senda
mig inn í eilíft líf. Hefði ég ekki
verið veiddu.r í snöru vínsölu-
mannanna, þá væri ég þann dag
í dag reglusamur maður, heið-
virður bo gari, góður faðir og
elskandi eiginmaður. En nú er
heimili mitt eyðilagt, konan mín
myrt, litlu börnin mín — vesl-
ings litiu börnin mín, guð al-
máttugur blessi þau og verndil
— nú verður þeim kastað út í
heiminn, þar sem þáu verða.að
\ þola háð og vanvirðingar, er ég
UjáiparstCið hjúkrunarfélags-
Ins >Líknar< er opin:
Mánudaga . . . kl. 11—12 f. h.
Þriðjudagá ... — 5—6 e. --
Miðvikudaga . — 3—4 e. -
Föstudaga ... — 5—6 e. --
Laugardaga . . — 3—4 e. -
Konur!
Munlð eltir að biðja
um Smára smjörlíkið.
Dæmið sjálfar urn gæðin.
verð hengdur, — sviítur lifi sam-
kvæmt lögum, s®m samin hafa
verið og framfylgt er af þeim
mönnum, sem valdir eru að
glæpnum.
Guð einn veit, áð ég gerði
mitt bezta til þess að reyna að
bæta ráð mitt, en á meðan vín-
salán átti sér stað, var viljaþrek
mitt ekki nægilegt til þess að
standa á móti freistingunni; áfeng-
islöngunin, arfgeng mann fram
at roanni og sukin með dagleg-
um freistingum drykkjuskólánna,
var sterkara afl en minn veikl
vilji gát veitt mótstöðu.
í eitt einasta ár var vínbann í
bænum, og eitt ár — það sama
ár — var ég reglutnaður. Það
sama ár var konan mín og börn-
in hamingjusöm og heimili okk-
ar páradís.
Ég var einn þeirra, sem skriL
aði undir mótmælin gegn því að