Skutull - 18.03.1949, Blaðsíða 2

2
S K U T U L L
Lögspeki og bæjarstjóra-
sannleikur „Vesturlands“.
Alvarlegar bilanir.
Kjörskrárnefnd hefur um þessar
mundir unnið að samningu kjör-
skrár fyrir Isafjarðarkaupstað.
Núverandi meirihluta stendur slík
ógn af þessum atburði, að það get-
ur varla einleikið kallazt.
Þó er augljóst, að ný kjörskrá
minnir þá heldur óþæéilega á nýj-
ar kosningar — nýtt tækifæri, sem
bæjarbúar munu nota til þess að
gjalda fyrir fjárglæfra og svikin
loforð þessara pilta.
Og því er nú skolfið og titrað,
fálmað og fumað, grátið og kvein-
að, bitið og klórað í þessum her-
búðum, svo að ekki þarf nú tauga-
lækni til þess að gefa úrskurðinn
um bilanirnar.
En þetta liryllilega drama er að
mestu leyti leikið á bak við tjöldin
enn sem komið er, það er bara
aumingja Ásberg, sem dæmdur
liefur verið til þess að skjálfa og
titra í „Vesturlandi." Sá hafði líka
ýmsa hæfileika í þá átt.
Þessi niðursetningur íhaldsins
veitist svo bjánalega að Hannibal
Valdemarssyni í liinum svokölluðu
Staksteinum „Vesturlands,“ að
hann bókstaflega lirindir öllum
sínum fyrri metum í fimbulfambi,
og er þá mikið sagt.
Hannibal verður hér á
kjörskrá.
Já, hamingjan góða! Eru það
nokkur undur, þótt Ásberg sé lát-
inn skjálfa? Hann Hannibal Valdi-
marsson verður hér áfram á kjör-
skrá!
Hann var svo ótugtarlegur að
vilja ekki flytja heimilisfang sitt úr
bænum, svo að langþreyttum og
þrælstrengdum meirihlutataugum
mætti þó veitast sú hvíldin. Nógu
oft voru samt þeissir stríðsmenn í-
haldsins búnir að tifa á tánum fyr-
ir hvern bæjarstjórnarfund, spyrj-
andi hver annan með lágu og ve-
sölu hvísli: „Ætli hann verði koin-
inn í bæinn?“ „A-æ — skyldi hann
ekki verða farinn úr bænum?
En íhaldstötrið liefur ekki höndl-
að óskasteininn í þetta sinn.
Iiannibal er hér áfrain á kjör-
skrá, og mun núverandi meirihluti
oft Verða minntur á það, áður en
næstu bæjarstjórnarkosningum lýk-
ur.
Þyngsti ómaginn
ábyggjufullur.
Það má þessvegna fyllilega gera
ráð fyrir því, að þessar hrjáðu
framsveitir íhaldsins gerist þeim
P)ufp; yans.tijlj^ri sem naer dregur
kosningum. Köstin munu fara
v^rsnandi jafnframt því að verða
tiðari.
Á?Surnefn.dir Staksteinar „Vest-
urlan.ds“, benda a, m. k. ótvírætt í
þá átt.
Strax á fyrsta „Steininum" íær
Ásberg kast, — slæmt kast, svo að
hann hringsnýst og reynir að bíta
þann óþæga, sem ætlar að vera á-
fram á kjörskrá. En árásin mistekst
og endar með þeirri skelfingu, að
þessi háskólagengni rukkari „Vest-
urlands" glefsar í rófuna á sjálf-
um sér, um leið og hann kailar
Hannibal „einn þyngsta. ómagann
á bæjarsjóði lsafjarðar.“
Sko, þania átti Ásberg til metn-
að, sem bæjarbúar héldu að ekki
íyrir fyndist þar.
Einhver óþokkinn í íhaldsliðinu
hefur augsýnilega talið honum trú
um það, að hér væri í veði sæti
hans sem efsta manns.
En Ásberg getur verið alveg ró-
legur. Hann heldur sínu sæti, hvað
sem yfir dynur. Svo dýr hefur
hann orðið bæjarsjóði Isafjarðar,
meðan hann hékk á bæjarstjóra-
skrifstofunni yfir fullum skúffum
af vanræktum skyldum, að laun
hans þessi ár verða aldrei annað
en sinámunir einir í samanburði
við tjónið af ómennsku þessa
hundadagabæjarstjóra íhaldsins.
Ásberg auglýsir lög-
fræðinginn.
Annars er það næsta broslegt að
sjá skilgreiningu lögfræðingsins á
fjárupphæð þeirri, sem Hannibal
mun eiga að nokkru leyti óupp-
gerða við bæjarsjóð eins og sakir
standa. ,
Þá er nákvæmnin í meðferð stað-
reyndanna og heiðarleikinn í mál-
flutningnum eittlivað af svipuðu
sauðalnisi og lygasögurnar um
inenp og málefni, sem Ásberg voru
jafnan svo tiltækar á bæjarstjórn-
arfupdunum, meðan liann var og
þét.
Fyrir skömmu sagði Hannes
Hpkkur Halldórsson, að Hannibal
sk«ldaði bæjarsjóði 11—12 þús. kr.
Uppliæð þessi er þannig fengin,
að sífellt er dregið saman, það sem
Hannibal skal gert að greíða, enda
þólt sumt af því orki tvímælis, en
svo er ævinlega gleymt að draga
innborganir hans frá, þegar bæjar-
búum er tjáð, hvernig reikningarn-
ir standa.
Þannig liefur Hannibal t. d. greitt
1500 krónur beint inn á þennan
reikning. Ennfremur hefur hann
greitt handavinnuefni fyrir Gagn-
fræðaskólann, eftir að sendingar
höfðu verið stöðvaðar sökum þess,
að bæjarsjóður leysti ekki kröfurn-
ar út. Þá hefur hann kennt við
skólann fullan kennslustundafjölda
vegría sjúkravistar Guðmundar
'Árnasonar kennara, og þannig má
efíaust fieira' néfna. Allt þetta inn-
legg Hannibals er látið gleymast
í málsmeðferðinni, og finnst Ás-
berg það lostæti hið inesta.
En sá heiðarleiki og sú ásbergs-
lega lögspeki á auðvitað að vera
auglýsing fyrir þennan „unga og
efnilega“ lögfræðing, ásamt öllum
„bæjarstjórasannlpiíkanum“ um
heimilishrakninga Hannibals hér í
bænuip.
Vestfirðingar ættu. sannarlega að
lesa þessa „vísindaritgerð" sér-
fræðingsins, þyí að eftir þann lest-
ur verða þeir ekki í efa úm það,
livar leita skal að stórbrotnum lög-
fræðingi, þegar mikið liggur við.
önnur saga.
Ef farið væri að ræða um van-
skil ýmissa íhaldskónga hér í bæn-
um t.d. þeirra, sem stungið hafa af
til Færeyja eða Danmerkur með
eigin útsvör undanfarinna ára í
vasanum ásamt útsvörum starfs-
manna sinna, væri þeim vissu-
lega enginn greiði gerður.
Um skuld Hannibals er hinsveg-
ar hægt að ræða af fullri hrein-
skilni, hvar sem er. Iiún er einung-
is eitt af hinum talandi dæmum um
aðstöðumun Reykvíkinga og þeirra
sem búa úti á landsbyggðinni. Hún
er raunverulega sönnun þess, að
efnalitlir fjölskyldumenn utan af
landi geta ekki setið á löggjafar-
þingi þjóðarinnar án þess að safna
skuldum eins og málúm er nú hátt-
að.
Þetta er öllum lmgsandi mönnum
áhyggjuefni. En íhaldið fagnar,
því að samkvæmt þess dómi eiga
bara þeir ríku að skipa málum á
Álþingi Islendinga.
Búsettur og heimilisfastur al-
þingismaður í Reykjavík rækir öll
sín störf, a.m.k. að nafninu til,
jafnframt því að sitja á þingi. Hann
heldur því ölíum launum sínum,
um leið og hann býr við eðlileg
húsnæðiskjör.
En alþingismaður utan af lands-
byggðinni verður annað tveggja að
segja upp störfuin sínum eða setja
mann í sinn stað, og þar með af-
sala sér launum að mestu eða öllu
leyti. Og sé liann fjölskyldumaður,
á liann heldur eigi nema um tvennt
að velja: Annað hvort að skilja
fjölskyldu sína eftir og búa sjálfur
við hina dýru greiðasölu höfuð-
staðarins, eða flytja fólk sitt með
sér fram og aftur og sæta afar-
kostum húsaleigubraskaranna í
Reykjavík.
Ofraun fyrir Ásberg.
En þetta er nú auðvitað of
slrembin stærðfræði fyrir kollinn
á Ásberg,
Maður verður því að virða hon-
um það til vorluinnar, þótt
þeir Isfirðingar, sem voru að
verða fulltíða menn um það er ég,
unglingur, flutti til bæjarins, gerast
nú rosknir menn. Margir þeirra eru
nú liorfnir yfir landamærin miklu,
aðrir fluttir til fjarlægra staða.
Einn þessara jafnaldra okkar, Sig-
urður Sigurðsson (sem kunningjar
hans kalla Súdda), varð sextugur 7.
þ. m., og liefur átt heima hér í
bænum nær öslitið alla ævi. — Af-
mælisdag Sigurðar var ég ekki í
bænum, og verða þessar línur því
einskonar eftirmáli, en Sigurður er
þesskonar maður að mennt og
menningu að skylt finnst mér að
heilsa upp á hann með fáeinum
orðum á þessum tímamótum ævi
hans.
Foreldrar Sigurðar voru þau Sig-
urður Guðmundsson og Guðbjörg
Sigurðardóttir. Sigurður var lengi
verkstjóri hjá Tangsverzlun, en hof
sjálfur verzlun upp úr aldaraótun-
um, og reisti skömmu síðar stein-
húsið við Fjarðarstræti, þar sem
húsmæðraskólinn leigði í mörg ár.
— Var það annað steinliúsið, sem
byggt var í bænum og þótti þá mik-
ið hús. — Höfðu þau hjón þar um
skeið gistingu, og verzlun í syðri
endanum. —• Ekki hélt Sigurður
Guðmundsson sér fram til neins-
honum veitist erfitt að skilja,
hversvegna Hannibal getur ekki
verið hér starfandi skólastjóri, með-
an hann situr á þingi, fyrst héraðs-
dómslögmaðurinn (!), Sigurður
Bjarnason, getur auglýst sjálfan
sig daglega lil viðtals í herbergis-
koinpu uppi y,fir „barnum“ á Upp-
sölum. En þar sést lögfræðingnum
yfir kjarna málsins eins og venju-
lega, — sem sé þann, að Sigurður
Bjarnason er bara eintómur vind-
ur.
Meiri „lögspeki.“
Þá er nú dómgreindin hans Ás-
bergs ekki mjög vesældarleg ásýnd-
um, þegar liann er að basla við
að telja fólki trú um, að þing-
mennska Hannibals sé algjört eins-
dæmi, þar eð hann hafi opinbert
einbætti með höndum.
Ef Ásberg heldur, að allir les-
endur „Vesturlands“ hafi álíka
vatnsgrautarhöfuð og hann sjálfur,
þá skjátlast lionum enn hrapalega,
því að hvert mannsbarn, sem á ann-
að borð les stjórnmálablað, þekkir
í hópi fyrrverandi og núverandi
þingmanna opinbera embættis-
menn eins og t. d. Magnús Torfa-
son, sýslumann, Gísla Sveinsson,
fyrverandi sýslumann, Bjarna
skólastjóra á Laugarvatni, Þor-
steinn sýslumann Dalamanna, séra
Sveinbjörn Högnason og Helga
Jónasson, lækni.
Allir liafa þessir menn verið í
opinberum embættum úti á landi
jafnframt því að sitja á Alþingi,
sumir jafnvel áratugum saman.
Og þess eru engin dæmi, að
nokkur hafi gert sig að því ver-
aídarviðundri að fást um það.
En Ásberg munar ekkert um að
sporðrenna þessum „smáfiskum,“
sem nú hafa verið taldir og jafnvel
npkkrum í viðbót. Hann hefur orð-
ið áð láta annað eins ofan í sig.
konar mannvirðinga, en hann, og
kona hans ekki síður, voru traust-
ir, óhvikulir liðsmenn, þar sem þau
léðu fylgi sitt, bæði í bindindis-
málum og landsmálum. Hagur
þeirra stóð lengstum vel.
Sigurður Sigurðsson var snemma
riámfús og þótti skara fram úr við
barnaskólanám. Fékk liann að því
loknú kénnslu í tungumálum ásamt
fleirum námsgreinum. Árin 1908
og 1909 var hann í Kennaraskólan-
um, og var meðal þeirra beztu,
sem útskrifuðust þaðan. — Síðan
var hann öðru hvoru við verzlpn
hjá föður sírium og síðar hjá Ólafi
bróður sínum. — Um tíma verzlaði
hann í Bolúngarvík. Nokkrum sinn-
lim hefir hann farið utan, og eitt
sinn hugðist hann að setjast að í
Hamborg, og fást þar við verzlunar
Störf og var þar um tíma. — Kennl-
ari ér þó aðálævistarf hans. Úm
tfiria var hann kennari í Arnardal,
en siðustu 20 árin liefir hánn’vér-
ið fastur kennari við barnaskóla
Isafjaroar. Hann var Jeiðbeinandi
og túlkur brezku liersetumannanna,
sem dvöldu hér í bænum á stríðs-
árunum. "
Sigurður er maður fjölgreindur,
fjölfróður og hnýsinn um nýjung-
Framhald á 4. síðu.
Sigurður Sigurðsson, kennari
sextngur.