Skutull - 31.05.1952, Blaðsíða 3

S K U T U L L
3
Sundrungaröflin að verki.
íhaldsframboð númer tvö.
Erindreki Sósíalistáflokksins,
Jón Rafnsson, skrifar grein eina
mikla í 9. tbl. Baldurs, sem út kom
29. maí s.l.
i áðumefndri grein fylgir þessi
áróðursmaður Hauki Helgasyni,
frambjóðenda sínum úr hlaði, og
þar er dreginn að hún sá fáni, sem
Haukur ætlast til, að ísfirzkir
kjósendur fylki liði undir á kjör-
degi. Að sjálfsögðu vekur það
athygli og undrun, að enginn af
foringjum ísfirzkra sósíalista skuli
hafa fengizt til að tala máli Hauks
við ísfirzka alþýðu. Formælandann
varð að sækja til Reykjavíkur. Til
verksins valdist maður, sem lítt
þekkir til hugðarefna eða baráttu-
mála ísfirzkrar alþýðu, og sem hún
þekkir að þeim verkum einum, inn-
an verkalýðssamtakanna, sem leitt
hafa margvíslegt tjón og vaxandi
sundrung yfir alþýðu landsins. Það
er því vissulega vandað til valsins
á talsmanni Hauks Helgasonar,
þegar fyrir valinu varð sundrung-
arpostulinn Jón Rafnsson, sem
auk þess hefir sýnt vestfirzkri
verkalýðshreyfingu alveg sérstak-
an fjandskap og gert gerræðisfulla
tilraun til að ganga af öflugasta
vígi hennar, Alþýðusambandi Vest-
fjarða, dauðu, en sú tilraun var
gerð, er hann réði yfir A.S.Í.
Enn sem fyrr, var það Hannibal
Valdimarsson, sem bjargaði mál-
efnum vestfirzku alþýðusamtak-
anna úr klóm fjandmannanna, og
sá skellur, sem Jón Rafnsson og
félagar hans hlutu í þeirri viður-
eign, — missir yfirráðanna í A.S.Í.
var sannarlega eftirminnilegur,
og ber grein Jóns þess merki, að
hann man þann skell enn.
Sannarlega verður að telja for-
ingjum ísfirzkra sósíalista það til
hróss, að enginn þeirra skyldi fá-
anlegur til að hætta vinsældum
sínum og áhrifum meðal ísfirðinga
með því að gegna því hlutverki,
sem Jón Rafnsson var látinn vinna,
þ.e. að gerast nokkurskonar leið-
sögumaður á því íhaldsfleyi, sem
hinn trúi afturhaldsþjónn, Haukur
Helgason, á að halda úti á atkvæða
veiðum fyrir Sjálfstæðisflokkinn.
Þau sannindi eru öllum auðsæ,
að Haukur Helgason er að mestu
ókunnugur málefnum ísafjarðar,
og manna ólíklegastur til að leysa
þau vandamál, sem áð steðja á
hverjum tíma. Framboð hans er
því með öllu andstætt hagsmunum
og velferð ísfirzkra alþýðustétta,
enda er því ætlað að tryggja aðra
hagsmuni næsta óskylda hagsmun-
um alþýðunnar í bænum.
Það er því vel til fallið, að Jón
Rafnsson skuli vera látinn ganga
fram fyrir skjöldu og gerast leið-
sögumaður Hauks um vandamál
ísfirðinga, því báðir bera jafn lítið
skynbragð á þá hluti.
Enn einu sinni hefir ísfirzku
verkafólki gefizt tækifæri til, að
sjá þessa tvo sundrungarmenn ó-
grímuklædda annast erindi aftur-
haldsins á vettvangi stjómmál-
anna.
Enn á ný gerir Haukur Helga-
son tilraun til að sundra samtök-
um hins vinnandi fólks á örlaga-
stundu, alþýðu landsins til tjóns,
en íhaldinu til ávinnings. En ís-
firzk alþýða er langminnug á fyrri
afglöp þessa dygga þjóns íhalds-
ins.
Sú spurning hlýtur að vakna í
hugum manna, af hvaða ástæðu
enginn af ábýrgum leiðtogum sós-
íalista hér í bænum fékkst til að
fylgja framboði Hauks úr hlaði.
Ástæðan er augljós.
Hún er sú, að þeir af leiðtogum
flokksins, sem líklegastir eru til
einhverra áhrifa, eru verkalýðs-
sinnar. En þeir lærðu margt og
öðluðust dýrkeypta en holla
reynslu af íhaldssamvinnunni ill-
ræmdu.
Þeim stendur enn ógn af þeim
óheillasporum, sem flokkurinn
steig á þeim árum að áeggjan og
fyrir atbeina Hauks Helgasonar.
Þau spor hræða enn þann dag í
dag, og þeim er því mjög
fjarri skapi, að flokkurinn haldi
enn á ný, undir forystu Hauks, inn
á þær brautir glötunarinnar, sem
þeir voru fegnastir að komast af.
En Haukur Helgason hefir alls
ekkert lært af þeim byrðum og örð-
ugleikum, sem samvinnan við í-
haldið batt bæjarbúum, enda var
hann fljótur að forða sér frá
vandanum, eftir að hann var bú-
inn að tryggja Sjálfstæðisflokkn-
um óskoruð völd yfir velfamaði ís-
firzkrar alþýðu. Hann taldi sér
hagkvæmara að una við kjötkatla
Reykjavíkur, en að búa við þá ó-
stjórn, sem spratt upp af svikum
hans við málstað alþýðunnar.
Auk þeirrar reynslu, sem um
getur hér að framan, mun sá
mannlegi veikleiki einnig hafa ráð-
ið nokkru um tómlæti sósíalista í
máli þessu, að menn vilja ógjarn-
an fórna áliti sínu og tiltrú hjá al-
menningi með því að tengja nafn
sitt þeim mönnum eða málefnum,
sem eiga heldur óhgugnanlega
sögu að baki, í vitund fólksins. Ein
slík ólánssaga eru bæjarmálaaf-
skipti Hauks Helgasonar.
Það er lærdómsríkt að athuga,
hvaða öfl það eru, sem standa bak
við framboð Hauks Helgasonar.
Þau eru tvö og af ólíkum rótum
runnin.
1. Áhrif nokkurra ísfirzkra
manna, sem kalla sig sósíalista, en
sem eru ákafir og tryggir vopna-
bræður og bandamenn Sjálfstæðis-
flokksins í hverju máli, þegar
Sjálfstæðisflokkurinn á eitthvað í
hættu.
Ástæðan fyrir þessari furðanlegu
afstöðu þessara gervi sósíalista er
tvíþætt: Rótgróið og taumlaust
hatur á Alþýðuflokknum og for-
vígismönnum hans. ásamt gömlum
flokkstengslum við Sjálfstæðis-
flokkinn, því flestir þeirra eru
uppflosnaðir íhaldsmenn.
2. Skilyrðislaus fyrirskipun frá
miðstjórn Sósíalistaflokksins til
flokksdeildarinnar hér í bænum,
um að bjóða fram.
En hvað veldur þeirri ákveðnu
afstöðu miðstjómarinnar? Er það
umhyggjan fyrir velferð hins vinn-
andi fólks í landinu, sem markað
hefur þá afstöðu ? Telur miðstjórn
Sameiningarflokks alþýðu það
happadrýgst fyrir alþýðu bæjarins
að sundrung ríki í röðum hennar?
Telur miðstjórn flokksins að ís-
firzkt verkafólk efli bezt samtök
sín og hag með því að ganga
tvístrað að kjörborðinu 15. júní
n.k.?
í þessum aukakosningum, þegar
vitað er, að hvert það atkvæði, sem
Haukur Helgason hlýtur, fellur
dautt, og er því aðeins stuðningur
við Kjartan Jóhannsson, gat Sam-
einingarflokkur alþýðu notað tæki-
færið til raunhæfrar sameiningar í-
haldsandstæðinganna í verkalýðs-
flokkunum og þurfti engum flokks-
hagsmunum að fórna til að koma
þeirri einingu á.
Ef flokkurinn hefði borið gæfu
til að hagnýta þetta gullna tæki-
færi til að sýna sameiningarviljann
í raunhæfu verki, þá hefði hann
sannað, að sameiningaryfirlýsingar
hans væru annað og meira en mark
laust orðagjálfur. En þetta gerði
hann ekki, og er því sýnt, að sam-
einingarhjalið er aðeins notað sem
hvítur friðarfáni á ræningjaskipi
til að villa mönnum sýn á eðli
flokksins.
En hvað veldur þá þessari víta-
verðu afstöðu miðstjórnar Sósíal-
istaf lokksins ?
Eins og döpur reynsla hefir ótal
sinnum sýnt, eru vandamál alþýðu-
heimilana ,sem vaxandi dýrtíð og
verzlunarokur, samfara atvinnu-
leysi hefir í för með sér, allt smá-
munir og hégómi í þeirra augum.
Mesta áhugamál þeirra er tengt
valdabaráttu stórveldanna. Áróð-
urinn fyrir útþenslu og yfirgangs-
stefnu Rússlands er þeirra aðalbar-
áttumál og hlutverk.
Dægurbarátta íslenzkrar alþýðu
er einskis virði í augum þeirra,
sem ráða starfi og stefnu Sósíal-
istaflokksins. Þeirra hlutverk er,
að nota hvert það tækifæri, sem
gefst, til að koma á framfæri
Rússlandsáróðrinum og tala máli
þeirrar yfirdrottnunarstefnu, sem
ógnar nú svo mjög friði og frelsi
þjóðanna, einnig að lama samtök
þess fólks og þeirra þjóða, sem
enn halda vörð um þau mannrétt-
indi og þær hugsjónir, sem öllum
lýðræðissinnum eru hjartfólgnust.
Framboðsfundirnir hér á ísafirði
eiga að verða vettvangur slíks
kommúnistaáróðurs. — Haukur
Helgason á að mæta þar sem for-
svars- og áróðursmaður fyrir kúg-
unarstefnu Rússlands, og er maðr
urinn hlutverkinu vissulega sam-
boðinn.
En þó ísfirzk alþýða bíði máske
tjón við þetta tilgangslausa fram-
boð Hauks, sem aðeins getur eflt
styrk íhaldsins, skiptir það ráða-
menn Sósíalistaflokksins engu.
En ísfirzkir sósíalistar, sem eru
í tengslum við verklýðshreyfing-
una munu alls ekki fylgja fram-
bjóðanda miðstjómarinnar til
þessa háskalega leiks. Þeir hafa
einu sinni farið eftir leiðsögn
Hauks inn á slóðir íhaldssamvinnu
og uppskáru þá aðeins varanlegt
álitstjón og réttláta reiði umbjóð-
enda sinna.
Þeir meta auk þess atkvæði sitt
meira en það, að þeir vilji eyði-
leggja það með því að kjósa Hauk
Helgason og auka þar með þá
„slysahættu", að íhaldið eflist um
of.
Þeir munu því greiða þeim fram-
bjóðanda atkvæði, sem alla tíð hef-
ir bezt unnið að bættum hag og
vaxandi hagsæld alþýðunnar í bæn-
um, og sem ætíð hefir verið fremst-
ur, bæði í vörn og sókn, þegar bar-
izt hefur verið um réttindamál
hins vinnandi fólks til sjávar og
sveita, og sem þekkir hagsmuni og
vonir alþýðunnar flestum betur.
Þeir munu allir kjósa Hannibal
Valdimarsson.
Tilkynning.
Bókasafn fsafjarðar hættir útlánum í dag (31. maí). Þeir sem enn
hafa ekki skilað bókum, sem þeir hafa frá safninu, eru áminntir um að
gera það strax cftir hvítasunnu.
Bókum verður veitt móttaka á safninu 3. og 4. júní n.k. kl. 4—7 e.h.
f dag er safnið opið frá kl. 4—6 e.h.
BÓKAVÖRÐUR.