Skutull - 06.06.1952, Síða 1

XXX. árgangur. ísafjörður, 6. janúar 1952. 14.—15. tölublað.
Kosningaskrifstofa
Alþýðuflokksins er í
Alþýðuhússkj allaranum
(títla salnum)
Sími: 273.
Ihaldsframboð númer þrjú.
Alþýðan vill vinstri samvinnu,
en ekki íhaldsstjórn.
Enginn má styðja að skiptingu íhaldsandstæðinga í
þrjár sveitir. — íhaldsmenn í bænum voru ekki í rónni,
fyr en framboð framsóknar var ákveðið.
Eins og menn muna, rauf Fram-
sóknarflokkurinn samsteypustjórn
þá, sem Stefán Jóhann Stefánsson
veitti forstöðu.
Þetta gerðist árið 1949.
Ástæðan til stjórnarrofsins var
tilgreind sú, af hendi Framsókn-
Vitnisburður iðnaðarmanns.
„Aftur komið atvinnu-
leysi og kreppuástand“.
Helgi Hermann Eiríksson,
skólastjóri Iðnskólans, og einn
þekktasti forvígismaður iðnað-
arins og kunnur sjálfstæðis-
maður, flutti útvarpserindi s.l.
þriðjudag um iðnsýninguna,
sem, halda á í sumar.
Minntist hann á þá erfið-
leika, sem íslenzkur iðnaður og
iðja á nú við að stríða af völd-
um núverandi stjórnarstefnu.
Taldi hann, að málefnum iðn-
aðarins væri stefnt í beinan
voða, iðnaðarmönnum og allri
þjóðinni til ófyrirsjáanlegs
tjóns.
Hann sagði: „Nú er aftur
komið atvinnuleysi og kreppu-
ástand“.
Þetta er þungur dórnur, en
því miður sannur.
Enginn iðnaðarmaður, sem
hugsar um eiginn hag og heill
þjóðarbúsins, getur greitt
stuðningsmanni þeirrar ríkis-
stjórnar, sem leitt hefir-„at-
vinnuleysi og kreppuástand“
yfir íslenzkan iðnað, atkvæði
sitt.
Mótmæli sín sýna þeir bezt
með því að kjósa Hannibal
Valdimarsson.
arflokksins, að stefna ríkisstjórn-
arinrtar væri of íhaldssöm, hún
þrengdi um of kjör og afkomuör-
yggi hins vinnandi fólks. Einkum
þótti Framsóknarflokknum slíkt
hörmungarástand ríkja í verzlun-
armálunum, að við það væri alls
ekki unandi. Hlutur samvinnufé-
laganna væri fyrir borð borinn og
hagsmunir neytenda að engu hafð-
ir.
Þetta ,,spillta“ ástand taldi
flokkurinn sig ekki geta unað
lengur við eða verið ábyrgur fyr-
ir, og rauf því samstarf þessara
þriggja flokka um ríkisstjórn.
f vígahug.
Kosningabaráttan hófst. Fram-
sóknarflokkurinn deildi hatram-
lega á stjórnarstefnu liðinna ára
og skellti allri skuldinni á því,
sem aflaga fór á samstarfsflokka
sína og þó sérstaklega á Alþýðu-
flokkinn, sem hann átaldi mjög
fyrir of nána íhaldssamvinnu. All-
ir frjálshuga menn töldu þessa
snerpulegu vinstripólitík Fram-
sóknar, undir forustu Hermanns
Jónassonar, vænlega til árangurs
og veittu flokknum kjörfylgi, t.d.
í Reykjavík, þar sem sá fram-
bjóðandinn, er harðasta hríð
gerði að afturhaldinu, og sem
sagði allri „fjárplógstarfsemi“
stríð á hendur, vann þingsæti af
kommúnistum fyrir stuðning
slíkra manna, — hverjir nú þykj-
ast illa sviknir —.
Tíminn birti dag eftir dag
svæsnar árásargreinar á aftur-
haldið og skreytti sig með rauð-
um yfirprentuðum slagorðum svo
jafnvel Þjóðviljanum fannst nóg
um.
Á fundum út um land réðust
frambjóðendur Framsóknar ó-
vægilega á allt íhald og skömm-
uðu Alþ.fl. fyrir undirgefni við
afturhaldið, — og jafnvel Jón Á.
Jóhannsson gerðist róttækur og
brennandi í andanum um stund.
Kosningarnar sýndu, að for-
ystuliði Framsóknarflokksins var
vel kunnugt um hugarfar kjósend-
anna, og að kosningaáform flokks-
ins voru skipulögð að vel athug-
uðu máli. Alþýðan var, — og er,
róttæk og frjálslynd, og vill heið-
arlegt stjómarfar og náið sam-
starf hins vinnandi fóiks um
stjórn landsins.
Á þessum forsendum jók Fram-
sóknarflokkurinn þingfylgi sitt.
Kjósendumir töldu hann jafnvel
ákveðnari íhaldsandstæðing en t.d.
Alþýðuflokkinn.
Fólkið var iila svikið.
Strax að afloknum kosningum,
setti ugg að mönnum, og þeir
fóru að efast um heilindi foringja
Framsóknarflokksins við róttækn-
ina og frjálslyndið.
Tíminn tók snöggum umskipt-
um. Árásirnar á afturhaldsöflin
hljóðnuðu, en þess í stað fór að
kveða við annan tón, svo íhalds-
saman, að jafnvel Mogginn var
fyrst í stað hræddur við að taka
undir afturhaldssönginn um geng-
isfellingu og lífskjaraskerðingu.
Nú hófst sá afturhaldssamasti
tvísöngur Tímans og Morgunblaðs
ins, sem nokkru sinni hefir heyrzt,
og sá samsöngur leiddi til sam-
starfs um ríkisstjórn. — Hermann
róttæki og Thórsaramir hittust í
Heiðnabergi.
Þar með var lokið bezt skipu-
lagða blekkingaleik, sem nokkur
íslenzkur stjórnmálaflokkur hefir
leikið í stjórnmálabaráttu og er
þá langt til jafnað.
Afleiðing svikanna.
öll fyrirheit og loforð um bætta
stjórnarstefnu voru svikin, og úr
rúst hinna sviknu loforða reis sú
íhaldssamasta ríkisstjóm, sem
nokkru sinni hefir setið að völdum.
Óþarfi er að minnast á afleið-
ingar stjómarstefnunnar.
Vaxandi atvinnuleysi og dýrtíð,
samfara ört þverrandi afkomuör-
yggi er sligar nú landslýðinn.
Hin „frjálsa verzlun“ er þannig
Framhald á 6. síðu.
■ ■ ■ ==?
Utgerðina vantaði.
Sigurður Bjarnason er að
reyna að telja bæjarbúum trú
um það í sóðagrein sinni, að
það sé mér og svokallaðri
„sundrungar“- eða „illinda-
stefnu“ minni að kenna, að
fiskiðjuvershlutafélag það, sem
íhaldið og kommar stofnuðu á
sínum tíma, gufaði upp og varð
að engu. Um flest er nú hægt
að saka mig, en ekki um þetta.
— £g var aldrei í þeim félags-
skap, og hafði af honum cngin
afskipti.
I honum voru Björgvin
Bjarnason og Iíjartan Jóhanns-
son aðalmáttarstoðirnar, og á-
stæðan til dauða þessa sæla fé-
lagsskapar var einl'aldlega sú,
að útgerð Björgvins fór nú
eins og hún fór — og útgerð
Kjartans, Arnarnesið, lenti í
hafvillu og fann aldrei ísafjörð.
Og þegar svona fór um út-
gerðina, gekk að vonum illa að
vinna úr afla hennar, og þar
með að halda íhaldinu í fisk-
iðjuhlutafélaginu.
— Barnið dó í höndum
læknisins — en þeir góðu menn
ganga feti of langt, þegar þeir
kenna mér um það bamamorð
— nóg er nú samt.
Þennan glæp minn gegn at-
vinnulífinu vil ég ekki viður-
kenna og tel, að réttir aðilar
megi heldur ekki af honum
missa.
Með vinsemd,
Hannibal Valdimarsson.