Skutull - 06.06.1952, Blaðsíða 2

2
S K U T U L L
ísfirðingar! Sameinist um fulltrúa sam-
vinnuhreyfingar og verkalýðssamtaka.
Erindreki Sambands íslenzkra samvinnufélaga, Bald-
vin Þ. Kristjánsson, heitir á ísfirðinga að fylkja sér fast
um Hannibal Vaidimarsson og kjósa hann á þing með
miklum meirihluta.
ISKUTULL
títgefandi:
Alþýðuflokkurinn á Isafirði
Ábyrgðarmaður: ;
Birgir Finnsson
Neðstakaupstað, Isaf. — Sími 13 !
Afgreiðslumaður:
Guðmundur Bjarnason \
Alþýðuhúsinu, Isaf. — Sími 202!
Innheimtumaður:
Haraldur Jónsson
Þvergötu 3. tsafirZi.
Hin sannheiðariega
biaðanennska.
Blað Framsóknarflokksins hér í
bæ, Isfirðingur, sem lýst hefur
því yfir, að það ætli alveg sér-
staklega að gæta fyllsta heiðar-
leika í málflutningi í þessum
kosningabardaga, hefur samt
göngu sína á því að læða út þeirri
slúðursögu, að ég hafi unnið á
móti kosningu Finns Jónssonar í
seinustu alþingiskosningum. Jafn-
framt sakar það Matthías Bjama-
son nú um að liggja á liði sínu í
baráttunni fyrir kosningu. Kjart-
ans Jóhannssonar.
Allra manna sízt er það mitt
hlutverk að bera blak af Matthíasi
Bjamasyni, en þarna finnst mér
þó nokkuð langt gengið í fúl-
mennskunni, aðeins til að koma
höggi á mig.
Sjá ekki allir, að Matthías
leggur sig allan fram í þessum
kosningabardaga, að það er hann
sem tjaldar sínu „sannasta og
bezta“ í hverju Vesturlandi, hann,
sem lýgur kjarki í liðið, hann sem
stjómar kosningabardaganum, en
ekki frambjóðandinn, Kjartan J.
Jóhannsson, sem hvorki hefur
opnað .munn eða stungið niður
penna, síðan kosningbaráttan
hófst — og ekki heldur verið
nefndur á nafn til ills eða góðs af
andstæðingum hans.
Niðurstaðan hjá íhaldinu í þessum
kosningum, verður því öllu öðm
fremur dómur fólksins um heið-
arleik og hæfni Matthíasar Bjarna
sonar, sem foringja Sjálfstæðis-
flokksins. — útkoman verður
sjálfsagt góð, ef sá nýi foringi er
fólksins maður, en annars máske
eitthvað rýrari.
Um mig er það að segja, að ég
gat að vísu ekki tekið eins mik-
inn þátt í seinustu alþingiskosn-
ingum í bænum og oft áður, því
að ég stóð þá sjálfur í fundarhöld-
um í erfiðu kjördæmi, þar sem
haldnir em 10—12 framboðsfund-
ir. Samt skrifaði ég í blaðið um
kosninguna á ísafirði, hvenær
sem ég kom í bæinn og hafði tóm
til. Ég mætti líka á flokksfundum
og lagði mig þar fram eftir beztu
getu. — Mig hafði því ekki gmn-
að að ég þætti tortryggilegur í
þessu máli.
Sem gamall ísfirðingur finn ég
hvöt hjá mér til að leggja nokk-
ur orð í belg um kosningu þá til
alþingis, sem fram á að fara á
ísafirði 15. þ.m.
Það er ekki til þess að fara í
samjöfnuð milli flokkanna, að ég
sting niður penna, og ekki heldur
til þess að kasta nokurri rýrð á
frambjóðendur neins flokks. Hins
vegar býður samvizkan mér að
mæla með því þingmannsefninu
við ísfirzka kjósendur, sem ég
veit beztan og verðugastan full-
trúa á alþingi fyrir almenning í
bænum.
Ég hefi þekkt Hannibal Valdi-
marsson nú um 20 ára skeið, og
þykist því mega um hann tala.
Svo er einnig fyrir að þakka, að
ég hefi átt hann að félaga og sam-
starfsmanni um alllangan tíma,
þótt sitt með hvoru móti sé, í
Allt þetta vita andstæðingar
mínir hér í bæ ofurvel. En samt
var Vesturlandið ekki seint á sér
að grípa rógburð framsóknar-
blaðsins á lofti og matbúa slef-
söguna á sinn „drengilega“ hátt.
Hannibal vildi komast í fram-
boð á ísafirði haustið 1949, segir
Vesturlandið. Hannibal bruggaði
því launráð gegn frambjóðanda
flokks síns, Finni Jónssyni, bætir
það við og teygir síðan lopann um
„drengskap" minn út af þessum
staðhæfingum.
Nú vil ég í allri vinsemd biðja
þá framsóknarmenn og íhalds-
menn, sem að þessum nafnlausu
skrifum standa, að nafngreina
einhvern Alþýðuflokksmann, karl
eða konu — aðeins einn einasta —
sem orðið hafi var við löngun
mína til framboðs á ísafirði 1949
eða fengið vitneskju um launráð
af minni hendi gegn Finni heitn-
um Jónssyni í þessum umræddu
kosningum.
Ef hvorugt blaðanna getur orð-
ið við þessari sanngjömu ósk
minni, verð ég að stimpla höf-
unda þessara ummæla sem ósann-
indamenn og ómerkilega slefbera.
En máske kveinka þeir sér ekki
mikið við slíku, þar sem þeir hafa
frá upphafi valið sér það hlut-
skipti að koma þessu níði um mig
á framfæri í nafnlausum greinum.
Nú reynir á heiðarleik hinna
heiðarlegu blaðamanna íhalds og
framsóknar, en ég mun bíða og
sjá hvað setur.
Hannibal Valdimarsson.
þeim tveim félagssamtökum þjóð-
arinnar, sem skipta langsamlega
mestu máli fyrir alþýðuna í land-
inu, bæði fjárhags- og menningar-
lega séð. Á ég þar að sjálfsögðu
við verkalýðssamtökin og sam-
vinnuhreyfinguna.
Og hvað er svo að segja um
manninn í sambandi við reynsl-
una af honum á þessum þýðingar-
mestu sviðum raunhæfrar sjálf-
stæðisbaráttu íslenzkrar alþýðu?
I skemmstu máli það, að þar hefir
Hannibal Valdimarsson reynst
meira en gulls ígildi. Hann er nú,
að mínum dómi, sá maðurinn hér
á landi, er bezt sameinar í per-
sónuleika sínum baráttuþor og
baráttuhæfni sem talsmaður
beggja þessara styrkustu stoða
almenningsheilla í landinu, sem
ég hefi minnzt á. Hannibal er í
senn snjall og ódeigur forystu-
maður verkalýðs- og samvinnu-
mála; ávalt með opin augu á
möguleikum til sóknar og varnar.
Slíkt er lífsviðhorf hans og lífs-
skilningur. Slíkir eru hæfileikar
hans og mannkostir. Þess vegna
hafa honum líka notast farsæl-
legar lærdómar lífs og skóla en
þeim, sem er sjálfselskan og eigin
hagsmunirnir ríkust í huga. Ég
hefi aldrei á ævi minni þekkt mann
ganga óeigingjarnar til verks en
Hannibal Valdimarsson — engan
frekar vitað haldinn lifandi og ó-
þreytandi félagsmálaáhuga helg-
aðan lífi og líðan þeirra þjóðfé-
lagsþegna, sem við bágust kjörin
eiga að búa og erfiðasta hafa lífs-
aðstöðuna. í þeim heimi hugsjóna
og tilfinninga hefir hann bókstaf-
lega „gengið upp“ og látið sjálfan
sig og sína nánustu ganga margs
á mis.
Hann, sem oftlega gekk fram
fyrir skjöldu og einarðast krafð-
ist bættra lífskjara fyrir almenn-
ing, gleymdi sjálfum sér í hita
dags og anna. Og verðskuldi slíkir
menn ekki tiltrú og val til opin-
berrar þjónustu, veit ég ekki,
hversu meta skal menn og mál-
efni.
Það er ekki sízt vitneskjan um
óeigingirni og fórnfýsi Hannibals
Valdimarssonar, að ógleymdri
hugdirfð hans, sem gerir það að
verkum, að við, sem þekkjum
hann vel, treystum honum manna
bezt, ekki einasta til þess að
fylgja, og fylgja fast fram, hags-
munamálum umbjóðenda sinna og
alls almennings, heldur miklu
fremur að eiga frumkvæði að
þeim og hafa karlmannlega for-
ystu um framgang þeirra.
Hefir nú ísfirzk alþýða ráð á
því að hafna verðleikum slíkra
manna, þegar þeir bjóðast til þjón-
ustu fyrir hana á Alþingi Islend-
inga? Mér finnst ekki, og svo
mun um mörg hundruð Isfirðinga.
— Þúsundir annara landsmanna
myndu segja sama fyrir sitt leyti.
Þau ár, sem Hannibal hefir setið
sem landkjörinn þingmaður, hefir
hann aflað sér álits og viðurkenn-
ingar sem skörulegur þingmaður,
árvökull yfir hverju því, er verða
mátti til almenningsheilla. Að svo
verði áfram, þarf enginn að efa.
Ég hvet Isfirðinga til að fylkja
sér fast um framboð og kosningu
Hannibals Valdimarssonar með
það fyrir augum að gera
sigur hans yfir langtum ó-
verðugri ágætismönnum sem
glæsilegastan. Mér finnst, að
ég myndi glaður leggja á mig
langa ferð og erfiða, til þess að
greiða slíkum úrvalsmanni at-
kvæði til þingsetu, og á ég því
von á, að ísfirzk alþýða telji ekki
eftir sér sporin á kjörstað, sunnu-
daginn 15. júní, í sama tilgangi.
Baldvin Þ. Kristjánsson.
-------0-------
Ekki nóg fylgi til
þátttðku i bæjar-
stjórnarkosningum.
„Isfirðingur, kosningablað fram-
sóknar, segir að margir (sjálfsagt
íhaldsmenn), hafi álasað fram-
sóknarmönnum hér á Isafirði íyr-
ir það að hafa ekki boðið fram
við bæjarstjórnarkosningar að
undanförnu. Síðan segir svo orð-
rétt:
„En því er til að svara, að flokk-
urinn hefur ekki ennþá fengið það
fylgi, að hann hafi séð sér fært
að leggja út í bæjarstjórnarkosn-
ingar“.
Nú já, ekki nægilegt fylgi til að
leggja út í bæjarstjórnarkosning-
ar, þar sem árangur fæst þó með
kosningu eins bæjarfulltrúa af
níu.
En samt er lagt út í alþingis-
kosningu, þar sem meirihluti at-
kvæða ræður öllum úrslitum.
Slíkt framboð er ekki í þjón-
ustu framsóknarflokksins, eða
hans málstað til nokkurs gagns.
En hverjum kemur það þá að
gagni? Jú, það eykur ofurlítið sig-
urvonir íhaldsins. Það er allt og
sumt, og verður þó ekki öllum
framsóknarmönnum til fagnaðar,
ef þær vonir rættust fyrir þeirra
atbeina.