Skutull - 11.06.1952, Blaðsíða 2

2
S K U T U L L
Halldór frá Gjðgri ber sannleilcanuin
vitni.
SKUTULL
Útgefandi:
Alþýöuflokkurinn á Isafirði
Ábyrgðarmaður:
Birgir Finnsson
Neðstakaupstað, Isaf. — Sími 13
Afgreiðslumaður:
GuVmundur Bjarnason
Alþýðuhúsinu, Isaf. — Sími 202
Innheimtumaður:
Haraldur Jónsson
Þvergötu 3, Isafirlli-
Stráksleg ólæti
eru tilgangslaus.
Það er auðsætt á öllum hama-
gangi forystumanna sjálfstæðis-
manna, að þeim þykir mikið við
liggja í þeim alþingiskosningum,
sem nú eiga að fara fram á ísa-
firði. Þótt gauragangurinn beri
mest einkenni strákslegra óláta,
virðist allt benda til þess, að í ó-
látavímunni geri þeir sér einhverj-
ar tálvonir um sigur — og vilji
því leggja allt að veði.
Það, sem mest ber á í baráttu
þeirra, er fúkyrðaflaumurinn og
persónulegar svívirðingar um
frambjóðanda Alþýðuflokksins.
Náði þessi starfsemi hámarki í 12.
tbl. Vesturlands hinn 4. júní s.l.
Þar var Hannibal sæmdur flestum
þeim skammaryrðum, sem orð-
gnótt hinna skrifandi manna mun
héifa átt yfir að ráða, og kenndur
við flesta þá lesti, sem óprýða einn
stjómmálamann. Og það var ekki
laust við, að undir slægi saknaðar-
tónn yfir því, hve íslenzk tunga
væri fátæk af fúkyrðum. Það var
vandséð, hvernig blaðið ætlaði sér
að halda eðlilegum stíganda í sví-
virðingunum fram að kosningum,
og ekkert sýnna en það yrði að
minnka form sitt niður í auglýs-
ingamiða, þar sem á væru prent-
uð flest blótsyrði og fúkyrði ís-
lenzkrar tungu, en yfirskriftin
væri — Tileinkað Hannibal —.
Á síðasta tbl. Vesturlands virð-
ist hinsvegar svo að sjá, að skrif-
endur blaðsins hafi rumskað við
og séð vandann á að halda áfram
skrifum sínum til meiri afreka í
fáryrðunum.
Og hver er svo tilgangurinn með
öllum þessum skrifum jafn skýrra
manna og þama eiga hlut að
máli?
Þeir virðast haldnir þeirri und-
arlegu von, að í augum kjósenda
geti þeir minnkað Hannibal- svo,
að þeiy kynoki sér viþ. að kjósa
hann. En hvert ósæmilegt, van-
hugsað skammaryrði hefur nei-
kvæð áhrif.
HT*
Þá þeyta sjálfstæðisforingjarnir
upp halelúja-reyfara um Sjálf-
stæðisflokkinn, stefnu hans, afrek,
hugsjónamál og mannúðleg við-
horf, betlandi um að frambjóðandi
þeirra verði kosinn. Allt er þetta
tilgangslaust — gamla sagan end-
urtekin um tilgangslausan bægsla-
gang. Isfirzk alþýða þekkir Sjálf-
stæðisflokkinn og lífsviðhorf
þeirra manna, sem móta stefnu
hans og viðhorf. Þetta er sami
flokkurinn, sem staðið hefur á
móti öllum mannnréttindum al-
þýðunnar meðan hægt var. Og
hann er sama sinnis og hann hef-
ur alltaf verið. Flokkurinn hefur
aðeins breytt um baráttuaðferð,
kallar sig ekki lengur Ihaldsflokk
heldur Sjálfstæðisflokk. Hann seg-
ist nú hafa verið með öllum mann-
réttindamálum alþýðunnar og
komið þeim í framkvæmd. Það
minnir helzt á, þegar Rússar eru
nú að þakka sér allar framfarir og
uppgötvanir, sem komið hafa
fram í heiminum frá því fyrst
sögur hófust. Sjálfstæðisflokkur-
inn brosir nú við alþýðufólki, set-
ur upp skilningsríkan mannúðar-
svip — já, getur jafnvel tárast
yfir öllum þeim hugsjónamálum,
sem hann getur ekki enn komið í
framkvæmd, alþýðu manna til ör-
yggis og betra lífs.
í Sjálfstæðisflokknum er fjöldi
ágætis manna, sem vill vel, en eru
ýmist trúaðir á heilbrigði þeirra
lífsviðhorfa, sem flokkurinn bygg-
ist á, eða lætur blekkjast af falskri
hugsjónatúlkun hans. Frambjóð-
andi flokksins hér á ísafirði er í
eðli sínu góðlátlegt lipurmenni, en
lætur leiðast af ofstopamönnum
og er óreyndur í þjóðmálabarátt-
unni. Á vinsældum hans, en sví-
virðingunum um höfuðandstæð-
inginn á að vinna sigurinn.
Alþýðufólk lætur stundum
blekkjast af fögrum fyrirheitum
Sjálfstæðisflokksforingjanna og
uppgerðar vinahótum þeirra. En
það er tilgangslaust, að ætlast til
þess af ísfirzkum alþýðumönnum.
Þeir vita vel, að allt auglýsinga-
glamur Sjálfstæðisflokksins um
breytt viðhorf til mála þeirra er
uppgerð og spilverk og rétt við-
horf hans til þarfa alþýðunnar
birtist strax og flokkurinn sér að-
stæður til þess að fella grímuna.
Hver hugsandi maður sér því til-
gangsleysi og ráðleysið í þeim
kosningadansi, sem foringjar
sjálfstæðismanna stíga hér nú
— sjálfir trúlausir og argir aðra
stundina yfir tilgangsleysi dans-
spora sinna, en hressa sig upp
hina stundina til vona, sem þeir
innra með sér vita að er tál.
Langmestur hluti alþingiskjós-
enda hér á lsafirði er alþýðufólk
Fram til
1 9. tbl. Baidurs er eftirfarandi
setning:
„Enginn verkamaður eða verka-
kona í ísafjarðarkaupstað, til
hvaða flokks, sem þau teljast,
neitar því, að stéttarsamtök verk-
lýðsins þar séu í eindæma niður-
níðslu og að úrbóta sé ekki von í
því efni að óbreyttri forustu“.
Tilvitnuð ummæli standa í árás-
argrein Jóns Rafnssonar, þar sem
hann vegur að verkalýðsfélögun-
um hér í bænum og forvígismanni
þeirra — Hannibal Valdimarssyni,
með hrópyrðum og ósannindum.
Þau tíðindi gerðust að í 10. tbl.
Baldurs, sem út kom 5. þ.m., er
einnig rætt um ísfirzk verkalýðs-
samtök. 1 því blaði kemur fram
álit Halldórs frá Gjögri á forsjá
Hannibals Valdimarssonar og Al-
þýðuflokksins í verklýðsfélögun-
um í bænum, og hverskonar álit
þessi „kratafélög" hafa áunnið sér
í vitund fólksins.
Sannarlega kveður þar við allt
og það kýs sinn flokk, Alþýðu-
flokkinn, sem byggður er upp af
baráttu þess sjálfs, vonum þess og
iífstrú. Frambjóðandi flokksins er
hertur í baráttu vinnandi stétta
og hefur aldrei vikið frá málstað
starfa
annan tón en í grein Jóns Rafns-
sonar.
Álit ritstjórans á V.l.f. Baldri
er það, að hann sé — „EITT
STÆRSTA OG VIRÐULEGASTA
VERKALÝÐSFÉLAG LANDS-
INS“.
Lofsamlegri dóma og ákveðnari
viðurkenningu er ekki hægt að
gefa, sízt andstæðingum sínum.
Gleðilegt er til þess að vita, að
Halldór frá Gjögri skuli bera sann-
leikanum vitni svona einarðlega, og
það mitt í kosningabardaganum.
En hvað veldur þessari sann-
leiksþjónustu ritstjórans ?
Er það óttinn við endurteknar
árásir Jóns Rafnssonar á ísfirzk
verkalýðssamtök og forvígismann
þeirra, sem knýr fram sannleik-
ann af vörum Halldórs frá Gjögri ?
Eitt er víst. Mikið hefir við leg-
ið, fyrst kommarnir þora ekki
öðru, en að láta Alþýðuflokkinn
njóta sannmælis fyrir störf í
verkalýðshreyfingunni.
þeirra. Honum er að verðleikum
treyst og sigur hans og Alþýðu-
flokksins öruggur næstkomandi
sunnudag. Annað væri tii van-
sæmdar ísfirzku alþýðufólki.
Kjósandi.
sigurs,
HAFNARBAKKINN OG ÍHALDIÐ.
Hafnarbakkinn í Neðsta er talandi tákn um gæfuleysi ís-
firzka íhaldsins, þótt það reyni nú að koma skömminni á látinn
mann, Finn heitinn Jónsson,. alþingismann.
Um leið og íhaidið tók hér við meirihlutanum 1946, fékk það
einnig efnið í hafnarbakkann í hendurnar. Hafnarsjóður átti að
leggja fram % hluta byggingarkostnaðarins, en ríkissjóður %
hluta. ^
lhaldið á lsafirði hafði aldrei iánstraust, meðan enn var hægt
um vik fyrir trúverðuga menn að fá lán, þess vegna stóð alltaf
á framlögum af hálfu hafnarsjóðs, en við þau miðast alveg
framlög ríkissjóðs. Ef hafnarsjóður leggur fram kr. 3, leggur
ríkissjóður kr. 2 á móti. Þessi regla hefur ráðið fjárveitingum
til hafnarframkvæmdanna á fsafirði, og þessi regla gildir um
allt land. Það er því óreiðu- og slóðaskap Matthíasar klíkunnar
um að kenna, að ekki hefur fengizt meira framlag úr ríkissjóði.
Finnur heitinn Jónsson á enga sök á því.
BRIMBR J ÖTURINN.
Fjárveitingin tii brimbrjótsins í Bolungarvík sem uin getur
í „Vesturlandi", byggist eingöngu á því, að mannvirkið hafði
orðið fyrir stórkostlegum skemmdum og þess beið alger eyði-
legging, ef ekki væru þegar í stað gerðar stórfelldar endurbæt-
ur á brjótnum. Sú fjárveiting á því ekkert skylt við venjulegar
fjárveitingar ríkisins til hafnargerða. Það var nauðsyn þess að
bjarga stórfelldum verðmætum frá eyðileggingu, sem stóð á bak
við fjárveitinguna, en ekki dugnaður Sigurðar frá Vigur.
Sannleikurinn er aidrei tungutamur þeim Vesturiandsmönnum.