Skutull - 15.09.1952, Blaðsíða 3

S K U T U L L
3
Kalstrá á fjörum kommúnista.
Gunnar M. Magnúss, sem nú er
í framboði fyrir kommúnista við
aukakosningarnar í Vestur-lsa-
f jarðarsýslu, gaf út þá tilkynningu
í Þjóðviljanum í sumar, að fram-
boð hans væri boðskapur um and-
legt frelsi. Þetta hefur vakið nokk
urn hlátur, sem eðlilegt er, því að
fáir hafa sagt meira háð um sjálf-
an sig. Þegar fulltrúi kommúnista
segist boða andlegt frelsi, er ekki
óeðlilegt, að hlátur setji að mönn-
um um leið og hrollur fer um þá
af þeirri brjálæðiskenndu óskamm
feilni, sem kommúnistar virðast
ríkastir af. Það er nú orðið kunn-
ugt öllum, sem nokkuð vilja skilja,
að hvergi hefur andlegu frelsi
verið eins háskalega misþyrmt og
í Rússlandi, sem er föðurland
kommúnista í hvaða landi, sem
þeir búa. f Rússlandi hefur gerzt
einn átakanlegasti harmleikur ver-
aldarsögunnar á öllum öldum.
Frelsistilraun kúgaðra stétta hef-
ur verið snúið til miskunnarlausr-
ar áþjánar á þeim sjálfum og af
þeirra eigin mönnum. Þær hafa
verið sviptar hverjum votti þess
lýðræðislega frelsis, sem tók al-
þýðu hins menntaða heims aldir
að afla sér.
íslenzku kommúnistarnir vinna
fyrir ógnarstjórn Rússa. Þeir segj-
ast elska sitt föðurland, en eru
með öllu sínu athæfi að svíkja það.
Tölur, sem tala.
Sj álfstæðisflokkurinn er næst minnsti flokkurinn í
Vestur-Isafjarðarsýslu og deilir þar þýðingarleysi með
kommúnistum. Er það Vestur-ísfirðingum til sóma.
Við seinustu alþingiskosningar
í Vestur-ísafjarðarsýslu árið 1949,
fékk frambjóðandi Alþýðuflokks-
ins, Ásgeir Ásgeirsson, 418 atkv.,
og hafði þá aukið fylgi sitt nokk-
uð frá kosningunum 1946, þrátt
fyrir fækkun kjósenda í sýslunni.
— Aukið fylgi Alþýðuflokksins í
sýslunni sýndu líka seinustu
sveitastjórnakosningar, svo að
ekki varð um villst.
Frambjóðandi Framsóknar-
flokksins, séra Eiríkur J. Eiríks-
son, fékk 336 atkvæði í kosning-
unum 1949, en 337 atkv. hafði
Guðmundur Ingi Kristjánsson
skáld á Kirkjubóli fengið 1946.
Svipaðri útkomu hafði Halldór
Kristjánsson náð í kosningunum
sigurs á þingi. Þar mundi hon-
um fljótt leiðast og verða utan
gátta, enda óttast flokksmenn
hans það, að hann kynni að koma
heim á miðjum þingtíma, ef svo
ólíklega tækist til, að hann næði
kosningu.
Því hefur verið haldið fram af
sumum, að Eiríkur mundi verða
óhlýðinn flokksforustunni og fara
sínu fram. Dregur Skutull það í
nokkum vafa. — Kann þá að vera,
að svo yrði, þegar átök yrðu um
hans óskamál. En í forsetakjör-
inu sýndi hann samt auðmjúka
þjónkun við vilja Hermanns for-
ingja síns og hamaðist gegn kosn-
ingu Ásgeirs. Því vill hann nú
gleyma og telur sig eftir kosning-
una til vina Ásgeirs Ásgeirssonar.
En það væri kátleg ráðstöfun
Vestur-ísfirðinga, létu þeir hann
taka við umboði Ásgeirs Ásgeirs-
sonar á Alþingi.
1942, og er það því þrautprófað í
þrennum hörðum kosningum með
ágætum frambjóðendum, hvert
fylgi framsóknar í sýslunni getur
mest orðið. — Síðan hefur nokk-
ur kjósendafækkun orðið í kjör-
dæminu, einkum í sveitunum, þar
sem framsókn á sitt aðalfylgi, og
er því augljóst mál, að nú getur
ýtrasta atkvæðahámark framsókn-
ar ekki farið fram úr 320 atkv.
Mætti það þó teljast með ólíkind-
um, að sú tala næðist, þar sem
Eirík kaupfélagsstjóra skortir
mikið á í mýkt og mælsku og vin-
sældum til mótfe við þá Kirkju-
bólsbræður og séra Eirík á Núpi.
Sjálfstæðisflokkurinn náði að-
eins 217 atkvæðum á frambjóð-
anda sinn, Axel Tulinius, lögreglu-
stjóra í Bolungarvík í kosningun-
um 1949. í kosningunum 1946,
fjórum árum áður, hafði sami
sjálfstæðisframbjóðandi náð 264
atkvæðum, og var því auðsætt, að
fylgi Sjálfstæðisflokksins var á
hraðri niðurleið í Vestur-lsafjarð-
arsýslu. Tapið á einu kjörtímabili
nálgaðist þannig hálft hundrað
kjósenda, og mátti það kallast all-
mikið, þar sem ekki var af miklu
að máj»
Og hvað hefur svo gerzt síðan?
Að Sjálfstæðisflokkurinn hef-
ur borið ábyrgð a.m.k. að hálfu
móti Framsóknarflokknum á ó-
vinsælustu, að maður ekki segi
illræmdustu ríkisstjórn, sem
nokkru sinni hefur setið á Is-
landi. — Stjórn gengislækkimar,
verðliækkana, atvinnuleysis, ok-
urs og skattpíningar.
Og meira hefur gerzt.
Ólafur Thórs, allsráðandi for-
ingi flokksins, er kominn á fall-
andi fót, hefur orðið fyrir miklu
Andlega frelsið, sem Gunnar boð-
ar, er rússnesk ógnarstjóm.
Gunnar M. Magnúss átti sín
æsku- og unglingsár í Vestur-ísa-
fjarðarsýslu. Hann var gáfaður
unglingur og jákvæður í öllu sínu
athæfi, og gerðu menn sér allt aðr-
ar vonir um hann þá, en raun hef-
ur orðið á. Hann fór svo ungur að
heiman og aflaði sér menntunar,
gerðist rithöfundur, en mun aldrei
hafa þótzt ná þeirri viðurkenn-
ingu, sem hann taldi sér bera. Hef-
ur hann þó margt vel og lipurlega
samið. Einhvem veginn hefur svo
farið, að hann hefur „velkt í hafi“
og ekki náð þeirri höfn, sem upp-
haflega var stefnt til. Á undan-
áfalli í sínu eigin kjördæmi, og
flokkurinn þrælklofinn út af for-
setakjörinu, vegna þeirrar ofbeld-
istilraunar, er forustan gerði sig
seka um gagnvart kjósendum, er
hún vildi ræna menn réttinum til
að ráða atkvæði sínu við þjóðhöfð-
ingjakjör. Slíkt gerræði er af kjós-
endum geymt en ekki gleymt og
bætir sízt fyrir flokknum í Vestur-,
ísafjarðarsýslu.
Þá hafa kjósendur Sjálfstæðis-
flokksins í sýslunni nú einnig sann
færst um, að hinn nýi frambjóð-
andi flokksins er ekki miklu lík-
legri til kjörfylgis en litli lögreglu-
stjórinn var.
Þannig er framboð Þorvaldar
Garðars orðið vonlaust vandræða-
framboð, til þess eins fallið að,
taka atkvæði til hliðar og auka
með því möguleika Eiríks Þor-
steinssonar til að komast á þing.
Og máske það hafi frá öndverðu
verið aðaltilgangurinn með fram-
boði piltsins?
Um kommúnista þarf fátt að
tala. Þeir hafa fengið 28 atkvæði
við tvennar seinustu kosningar á
vinsælan innanhéraðsmann og
sprenglærðan lögfræðing úr Rvík,
og hefur kommúnistum sízt aukizt
fylgi síðan, enda er þjóðin nú sem
óðast að átta sig á blindri þjónk-
un þeirra við erlent stórveldi. —
Það ætti því ekki að henda nokk-
urn Vestur-ísfirðing að kasta at-
kvæði á Gunnar M. Magnúss í þess
um kosningum. Sízt af öllu mun
hann hafa bætt fyrir sér hjá kjós-
endum með hinum mjög svo ó-
drengilegu persónulegu árásum á
Sturlu Jónsson, sem öllum er að
góðu kunnur.
Baráttan stendur milli Sturlu
Jónssonar og Eiríks Þorsteinsson-
ar, eins og tvö hlutlaus blöð hafa
þegar haldið fram. — Sjálfstæðis-
flokurinn er næst minnsti flokk-
urinn í sýslunni og í þessu tilfelli
jafn þýðingarlaus og kommúnist-
ar. Svo er V-ísfirðingum fyrir að
þakka.
fömum árum hefur hann verið að
veltast á landamærum -tveggja
flokka, Alþýðuflokksins og Komm-
únistaflokksins, og lengi ekki séð
hvar hann ætti að vera, enda með
sjálfum sér fundið til óhugnaðar-
ins við að ofurselja sig með öllu
kommúnistum. Gremju og heift
Gunnars til Alþýðuflokksins, seg-
ir hann sjálfur sprottna af því, að
honum var ekki af flokknum gef-
inn umráðaréttur yfir kjósendum
sínum í Vestur-lsafjarðarsýslu,
eftir að hann hafði verið þar einu
sinni eða tvisvar í framboði fyrir
Alþýðuflokkinn. Að áliti Gunnars
virðast kjósendur hans hafa verið
eign hans, en trúlega er álit þeirra
annað. Þeir munu hafa talið sér
frjálst að skipta um frambjóð-
anda.
Af einhverjum sálrænum ástæð-
um hefur Gunnar, sem í eðli sínu
er góður drengur, kalið á hjarta í
lífsins armæðu og fyllst meiri og
meiri meðaumkun með sjálfum
sér yfir því að vera afskiptur lífs-
ins gæðum. Loks leitar hann
smyrsla á kalsár sín hjá félaga
Brynjólfi og föður Stalin. — Svo
dapurleg geta örlög góðs drengs
orðið.
Á framboðsfundinum í Súganda-
firði flutti hann mál sitt af sjúk-
legu ofstæki, óminnugur þess, að
hann hafði einu sinni fengið verð-
laun fyrir fegurðarglímu. Hann
svívirti andstæðinga sína, en veitt-
ist sérstaklega að æskuvini sínum
og góðum félaga. Þá flutti hann
mærðarfulla lofgerð um eigin af-
rek í æsku og sagðist vera verka-
lýðssinni og hvað Kommúnista-
flokkinn eina verkalýðsflokk
landsins. Svo hæddi hann þann
flokk, sem hann leitar frelsins
hjá. Afskipti Gunnars af verka-
lýðsmálum eru þau, að sjálfs hans
sögn, að hann átti þátt í stofnun
verkalýðsfélags, sem dó. — Búið
og punktum. — Undrar nokkurn,
þótt dauðinn fylgi honum í félags-
málum. Hitt er svo kunnugt, að
sjCommúnistaflokkurinn hefur engu
mannréttindamáli komið í fram-
kvæmd fyrir íslenzkan verkalýð.
Framboð Gunnars verður af
engum tekið alvarlega í Vestur-
Isafjarðarsýslu, nema örfáum hér-
villingum, sem telja sig kommún-
ista og vita ekki, hvað þeir eru að
gera. Hins vegar mun Gunnar
reyna að íklæðast skikkju fals-
spámannsins og láta vinalega að
verkamönnum. En þeim má öllum
vera það ljóst, að með því að kasta
atkvæði sínu á hann, eyðileggja
þeir það og óvirða.
Gunnar segist sjálfur vera kom-
inn til þess að vekja storma og
stríð. Einhvern tíma munu Vest-
firðingar hafa farið ferða sinna í
verra veðri.