Skutull - 23.12.1952, Blaðsíða 1
INGVAR JÓNASSON:
Rotarymót í Graninge 1951
Rotaryhreifingin er mjög útbreiddur alþjóðlegur félagsskapur,
sem hefir j)að höfuðmarkmið, að l)æta sambúð einstaklinga og
þjóða. Að þessu vinnur Rotary m.a. með því að halda alþjóðleg
mót, eins og það, sem lýst er í eftirfarandi grein. Höfundurinn
er Ingvar, sonur Jónasar Tómassonar, tónskálds, og er ój)arft að
kynna hann frekar fyrir Isfirðingum. Greinin er birt samkv. til-
mælum Rotaryklúbbs Isáfjarðar og var upphaflega flutt sem er-
indi á klúbbfundi. A Baarregaard, tannlæknir er forseti klúbbsins.
-------------__________________________________________________________»
Ingvar Jónasson.
Eitt kvöldið að Graninge geng-
um við Brian fram og aftur eftir
bryggjunni, líklega í nærri klukku-
tíma, og spjölluðum um alla heima
og geyma. Skyndilega minntist
annarhvor eitthvað á þá stórkost-
legu náð, að mega læra. Þetta varð
sem einn stór punktur á eftir sam-
tali okkar, því að lengra varð ekki
komizt.
Annar mundi allt í einu að hann
þurfti að ljúka við bréf heim, hinn
að hann þurfti að raka sig.
Auðvitað var eitt af því sem við
höfðum í huga, það tækifæri, sem
við höfðum nú, sem námsmenn,
til þess að sjá og kynnast einu
bezta menningarlandi heims, og
samtímis kynnast og dvelja með
jafnöldrum frá níu öðrum þjóðum.
Þessvegna stöndum við, þessir
tuttugu-og-sexmenningar, allir í
stórri þakkarskuld við hver sinn
klúbb og Rotaryhreifinguna alla.
Ég vil hér með þakka ykkur og
Rotaryhreifingunni, fyrir að gefa
mér þetta tækifæri, og vona ég, að
félagsskapnum auðnist að halda á-
fram að vinna að nánari kynnum
og samstarfi hinna ólíku þjóða.
Það var athyglisvert hvernig
þessi, í upphafi sundurleiti hópur,
samlagaðist og varð að einni heild.
Þegar ég tók þessu boði, að fara
til Svíþjóðar, ákvað ég að nota vel
tveggja mánaða sumarfrí, gleyma
allri músik, bara ferðast og skoða.
Og það gerði ég í sjö vikur.
Síðasti dagurinn í skólanum var
laugardagurinn 14. júlí, og mið-
vikud. 18. lagði ég af stað. Tók
lest út fyrir London og gekk svo
af stað út á þjóðveginn með nauð-
synlegan farangur í bakpokanum.
Gekk 5—6 km. og sneri höfðinu
oftast aftur, en þá stoppaði líka
bíll og tók mig upp, og keyrði ég
með honum svo langt, sem við átt-
um samleið. Þá kom önnur styttri
ganga, og svo annar bíll, og smátt
og smátt þokaðist ég norður á bóg-
inn. Um klukkan fjögur var ég í
Stratford-on-Avon.
1 flestum löndum Evrópu er
mjög víðtækur félagsskapur, sem
hefir svipað takmark og Farfuglar
heima. Þeir hafa ótal hús og skála
víðsvegar um löndin, þar sem með-
limir fá ódýra gistingu, og sums
staðar máltíð. Þetta er ómetanleg
aðstoð fyrir námsfólk og aðra, sem
hafa lítil peningaráð. Gerir mörg-
um mögulegt að ferðast um alla
álfuna, á reiðhjóli eða gangandi,
þ.e.a. s. á sama hátt og ég. Þeir,
sem ferðast í eigin vélknúðum fai'-
artækjum fá yfirleitt ekki gist-
ingu. Þó þekkist það sums staðar,
t.d. í Svíþjóð.
í Stratford er einn slíkur far-
fuglaskáli spölkorn fyrir utan bæ-
inn, og gisti ég þar. Þar hitti ég
m.a. Kínverja, Dani, Ameríkumenn
og Svía.
Um kvöldið fór ég í leikhúsið og
sá Hinrik IV., fyrri hluta, sem
auðvitað var dásamleg skemmtun.
Maður, sem stóð við hliðina á
mér, gaf sig á tal við mig, ók með
mig heim á eftir, og sagðist mundu
koma klukkan 10 morguninn eftir
og aka með mig áleiðis. Það gerði
hann líka, fór með mig nálega 70
mílur í norðaustur, en var annars
á leið suður á bóginn. Þar fékk ég
nokkuð langann göngutúr, en þá
tók mig upp maður í fínum bíl, og
ókum við ca. 160—170 mílur. Hann
átti heima í Middlesborough, en af
því að ég hafði aldrei komið á
þessar slóðir og var ekki viss um
hvar í Falmouth farfuglaskálinn
var, ók hann með mig nærri tíu
mílur fram hjá heimili sínu og skil
aði mér fyrir framan hliðið á skál-
anum.
Laugardaginn 21. júlí lagði ég
svo af stað, með m.s. Venus, frá
Newcastle. Hafði ég fengið far-
miða fyrir hálfvirði í gegnum Far-
fuglasambandið í London. Til
Bergen kom ég nokkru eftir há-
degi næsta dag, og tóku þar á móti
mér og mínum líkum, tveir norsk-
ir piltar og stúlka. Þau fylgdu okk-
ur upp á Flöjen, þar sem skálinn
stendur. Tveir Englendingar, sem
ég fylgdist með, fóru að slá stúlk-
unni gullhamra fyrir hvað hún tal-
aði góða ensku. ,,Ja, eiginlega er
ég nú ensk,“ sagði blessuð stúlk-
an. Hún hafði verið í eitt ár í
Bergen en ætlaði nú heim, því að
annars mundi hún aldrei fara.
Flöjen, er fjallið fyrir ofan Berg
en, en þaðan er dásamleg útsýn yf-
ir bæinn, og haf og eyjar úti fyr-
ir.
Um kvöldið fylgdi þetta sóma-
fólk okkur í bæinn og sýndi okk-
ur m.a. Snorra styttuna, og fékk
ég það embætti að segja hver hann
hefði verið. Eftir það hafði ég
ekki við, að svara spurningum,
sem dundu yfir mig um Island.
Flestir vissu ekki hót um okkur,
en sumir vissu sitt af hverju. Ást-
rölsk stúlka þekkti prest í Sidney,
sem talaði íslenzku, en ekki mundi
hún hvað hann hét. Ensk stúlka
hafði mikin áhuga fyrir selum,
hafði heyrt, að mikið væri af þeim
við Island!! Þau eru víst margvís-
leg áhugamál kvenna.
Daginn eftir skoðaði ég m.a.
Hansasafnið og Tronhöjgen, þar
sem Grieg bjó, og dó.. . Eftir að
hafa séð þann stað verður áreiðan-
lega enginn hissa á því, hvað lög
Griegs eru rómantízk. Hugsa sér
bara hvar þau hjón eru grafin.
Fyrir framan íbúðarhúsið er þver-
hníptur hamar niður að sjó. Inn í
Framhald á G. síðu.
Gleðileg jól! Farsælt komandi ár!