Skutull - 19.06.1956, Blaðsíða 4

4
SKUTULL
Til umhugsunar:
Hvað bíðnr beirra?
Ýmsir aðdáendur og vinir Hanni-
bals Valdimarssonar hafa borið
þann ugg í brjósti, að hlutur hans
og áhrif innan kommúnistaflokks-
ins verði næsta smá, þótt komm-
arnir hampi honum nú hátt og
lofsyngi hann hástöfum, vitandi
það, að tiltrú sú og álit það, sem
hann hefur skapað sér fyrir aldar-
fjórðungs harðskeytta baráttu
gegn íhaldi og kommúnisma, er nú
sú eina spjör, sem skýlir nekt
þeirra og veitir þeim ofurlítið af-
drep fyrir þeim helköldu vindum
andúðar og fyrirlitningar, sem nú
næða svo biturt um þessa mis-
heppnuðu stjórnmálamenn.
Hannibal, sem manna bezt skil-
ur nú orðið í hvaða tvísýnu hann
stefnir pólitískri framtíð sinni,
með því að ánetjast flokksviðjum
þeirra Brynjólfs og Einars, reynir
að telja kjark í liðsmenn sína eftir
föngum. Hann sagði þeim þess
vegna og segir raunar enn, að það
sé hann, en ekki kommamir, sem
ráði stefnu og starfi Flóttabanda-
lagsins.
En Brynki karlinn*kann vel til
verks á vettvangi stjórnmálabar-
áttunnar. Hann vissi vel um þess-
ar og aðrar fullyrðingar H.V.,
þess vegna vildi hann sýna flokks-
bræðrum sínum, sem sumir hverj-
ir óttuðust um of mikil áhrif lýð-
ræðisjafnaðarmanna innan Al-
þýðubandalagsins, hvor það væri,
sem héldi úm stjórnvölinn á hans
gömlu en nýmáluðu og nýskírðu
kommúnistaskútu, — hann eða
Hannibal.
Bæði H.V. og Alfreð Gíslason,
læknir, höfðu marglýst því yfir í
margra manna áheyrn, að fjögur
efstu sætin á framboðslistanum í
Reykjavík yrðu þannig skipuð:
1. Hannibal Valdimarsson, for-
maður Alþýðubandalagsins.
2. Einar Olgeirsson, formaður
kommúnistaflokksins.
3. Alfreð Gíslason, læknir.
4. Eðvarð Sigurðsson, skrifstofu-
stjóri.
Hér í bænum og einnig 1 nágranna-
þorpunum margendurtók H.V. þá
fullyrðingu sína, að þannig yrði
listinn skipaður, það væri útgert
mál, sem ekki yrði haggað.
Sumir létu í ljósi tortryggni um
orðheldni kommúnistanna í þessu,
en H.V. sagði slíka tortryggni ó-
maklega og óþarfar getsakir, og
brást reiður við.
í Reykjavík lýsti Alfreð Gísla-
son því sama yfir, og sagði, að ef
svo yrði ekki, þá væri hann far-
inn úr samstarfinu.
En Brynjólfur Bjarnason glotti
við tönn og lofaði tvímenningun-
um að tala og fullyrða, því hann
er maður athafna frekar en orða,
og hefur auk þess í sinni styrku
hendi öll úrslitavöld I Alþýðu-
bandalaginu, — alveg eins og hann
hefur alltaf ráðið öllu í kommún-
istaflokknum, hvaða nafni, sem
hann hefur talið nauðsynlegt að
skreyta sig með í það og það
skiptið.
„Miðstjóm" Alþýðubandalags-
ins, — hinir sjálfskipuðu stjórn-
málaforingjar, — létu það eftir
H.V. að ganga frá framboðslistum
eins og honum hafði verið lofað í
upphafi, enda vissi meirihluti
,,miðstjórnarinnar“, að sú sam-
þykkt væri aðeins snuð, sem H.V.
fengi skamma stund að njóta, því
hin stranga og agandi „föðuhönd“
Brynjólfs mundi brátt venja hann
af slíkum munaði.
Nú var framboðslistanum vísað
til „héraðsnefndarinnar" til stað-
festingar. Þá risu skjaldsveinar
Brynjólfs upp til andmæla, segj-
andi: Einar Olgeirsson verður í
leiðtogasæti listans. Eðvarð Sig-
urðsson verður í 3. sæti. Hálauna-
embættismaðurinn Alfreð Gísla-
son skal víkja fyrir manni þeim,
— eða segir ekki Hannibal að úti-
loka eigi áhrif menntamanna á
st jórnmálasviðinu ?
Lýðræðissinnarnir vöknuðu við
vondan draum, og töldu sig illa
svikna í tryggðum. Sumir höfðu á
orði, hverjar yrðu nú efndimar á
loforðum kommúnista eftir kosn-
ingarnar, þegar slík vinnubrögð og
svik voru viðhöfð í upphafi bar-
áttunnar.
En hér fékkst engu um þokað.
Lýðræðissinnarnir urðu að beygja
sig fyrir ofríki og yfirgangi Brynj-
ólfs, því að hann hafði látið flugu-
menn sína sjá svo um, að band-
ingjar kommúnistanna brytu allar
brýr að baki sér strax í upphafi
skollaleiksins, svo hann hefði allt
þeirra ráð í hendi sinni.
Atkvæðagreiðsla var látin fara
fram innan „héraðsnefndarinnar"
um málið, og auðvitað vann
kommúnistaklíkan frægan sigur,
svo Hannibal og Alfreð áttu engra
kosta völ, og urðu að sætta sig við
þetta kaldrifjaöa gerræði hinna
nýju samherja sinna.
Hannibal var rekinn úr leiðtoga-
Þei, þei
Hafið þið ekki tekið eftir því,
góðir ísfirðingar, hvað aumingja
mennimir, sem skrifa „Vestur-
land“, eiga bágt um þessar mund-
ir?
Þeir em að burðast við að gefa
blaðið út vikulega, af því að kosn-
ingar eru fram undan, en þeir vita
sæti listans, en Einar Olgeirsson
var leiddur í öndvegið. Alfreð
fékk að sitja áfram, því baráttu
Brynjólfs var fyrst og fremst
stefnt gegn Hannibal. En Alfreðs
hlutur er enn eftir, því honum skal
fórnað á kosningadaginn, með
skipulögðum útstrikunum, sem
eiga að tryggja Eðvarð uppbótar-
þingsæti það, sem Alfreð bar að
hreppa.
Tilgangi Brynjólfs var náð til
fulls.
Þess vegna er nú gamli komm-
únistafáninn borinn fyrir fylkingu
Flóttabandalagsins í Reykjavík.
Merkisberinn er sá sami og áður,
— Einar Olgeirsson, formaður
kommúnistaflokksins, en Hannibal
og Alfreð fá aðeins að þeyta áróð-
urslúðrana. Þessi merkisberi
Flóttabandalagsins og sérstakur
fulltrúi Brynjólfs, hefur verið
handhægasti og auðmjúkasti
þjónn Moskvaklíkunnar á liðnum
ámm, — maður, sem Brynjólfur
svínbeygði svo í duftið á sínum
tíma, að frægt er orðið, þegar
hann lét Einar játa á sig hinar
þyngstu sakir og svik við íslenzka
verkalýðinn og margháttaða auð-
valdsþjónustu. Og svo vesall gerð-
ist Einar Olgeirsson, að hann kom
knékrjúpandi að veldisstóli Brynj-
ólfs til að biðja um miskunn og
fyrirgefningu.
Fyrir slíkum mönnum verður
Hannibal Valdimarsson að þoka,
— og það mánuði fyrir kosning-
ar. Hvert verður þá hlutskipti
hans og annara lýðræðissinna
eftir kosningarnar, þegar þeir
búa við svona kröpp og niður-
lægjandi kjör nú þegar?
----oOo-----
Afmæli.
14. þ. m. átti Sigurður Jónasson,
bóndi í Svansvík í Reykjafjarðar-
hreppi sjötugsafmæli. Kona hans
er Bergþóra Jónsdóttir.
og ró, ró
bókstaflega ekkert, um hvað þeir
eiga að skrifa.
Þeir geta ekkert skrifað um
Kjartan lækni eða þingmennsku
hans, því þar hafa þeir frá engu að
segja nema eymdinni.
Ekki geta þeir heldur skrifað um
stefnumál Sjálfstæðisflokksins af
þeirri einföldu ástæðu, að þau eru
engin til.
Við ætlum bara að græða, segja
höfuðpaurar íhaldsins. Það er
okkar stefna. Við ætlum að græða
milljón á milljón ofan á hersetu
framandi þjóðar og á fjármála-
öngþveiti og gjaldþrotaástandi ís-
lenzkra atvinnuvega. Við höfum
grætt ágætlega á bátagjaldeyrin-
um og hersetunni og líka þénað
ljómandi vel á bílainnflutningnum,
og svoleiðis ætlum við okkur að
halda áfram að græða! Og hvað
eigum við svo að gera með stefnu-
mál?!
Nei, það er líka satt, hugsar
Matthías, svona stefnu þýðir ekki
að ræða við ísfirzka kjósendur.
En mundu Isfirðingar ekki taka
því vel, ef Vesturland birti nokkr-
ar ádeilugreinar um braskarana og
fjárplógsmennina, sem leika laus-
um hala og hirða meðal annars
árlega í milliliðagróða mörg
hundruð þúsund af togarafélaginu
ísfirðingur, svo að félagið á í enda-
lausri fjárþröng, þrátt fyrir ríkis-
styrkina?
Jú, ísfirðingar mundu vissulega
virða það við „Vesturland".
En þá færi nú líka skörin að
færast upp í bekkinn. Þá væri
„Vesturland“ heldur ekki stuðn-
ingsblað Sjálfstæðisflokksins og
ráðamenn þess ekki lengur bak-
verðir braskaraklíkunnar í Reykja-
vík.
Ekki má því heldur skrifa um
slíkt efni í þetta vesæla blað, sem
vikulega kemur út á götur bæjar-
ins eins og reyttur hani, sem
hvorki getur galað né staðið á
öðrum fæti. En sú var tíðin, að
„Vesturland“ gat bæði galað og
staðið á öðrum fæti.
Það var bara áður en Kjartan
komst á þing. Þá var nú glatt á
hjalla í „Vesturlandi“. Þá var
sungið allan vorlangan daginn:
„Þegar Kjartan kemst á þing,
hó, hó og hæ, — flæðir gull í stríð-
um straumum yfir þennan bæ!“
Og Kjartan komst á þing. Hann
hvarf eins og jörðin hefði gleypt
hann. Frá honum heyrðist hvorki
stuni né hósti upp frá þeim degi,
— og álfagullið hefur heldur ekki
sézt!
Á síðkvöldum, þegar „Vestur-
landið“ er á leið í „pressuna", má
nú tíðum heyra dapurlegt raul á
ritstjórnarskrifstofunni:
„Ekkert hæ, — ekkert hó!
Bara þei, þei og ró, ró“!
1 AlþýDuflokksfóik «g aðrir stuðningsmeim
1 fiunnlaugs Þórðarsonar! j
i Styrkið kosningasjóðinn. Komið með framlög ykk- i
I ar á kosningaskrlfstofuna. Verum öll samtaka. I
| Margt smátt gerir eitt stórt. |
| Fjársöfnunarnefndin. |