Alþýðublaðið - 30.07.1923, Blaðsíða 3

3
Not og ðnot.
Brenulmerkingar. >Morgun-
b!aðið< rendi nýlega augunum
yfir hóp þeirra, sem frétt er um
að sig muni fram bjóða við'
kosningarnar, og bremíimerkti
sér um leið aíturhaidskindurnar.
í hjörðinni. En kynlegt þykir,
að það skyldi >gleymá greyinu
honum Katlic. Það hleypur
sem sé frám hjá Jóa Vaff, sem
séra Gísla Skúlasyni hefir fengist
til fyigilags í Árnassýsiu að
viljugu eða nauðugu. Á Jói þó
ekki skilið, að honum sé stungið
þannig undir stól, því að hann
hefir eítir eðli og megni stutt
afturhaldið þar eystra. En svona
er þakklátssemin þeim megin.
Hoilsan er enn mjog bágborin
hjá >Vísi< vesalingnum, og hefir
hann megnt óráð með köflum.
Nýlega ímyndaði hann sér, að
samkomulagið miiii Sjómanna-
félagsins og h.f. >Sleipnis< væri
ritstjóra hans að þakka. Mun sú
ímyndun hafa stafað af minning-
Hjálparstöð hjúkrunarfélags-
ins >Líknar< er opin: '
Mánudaga . . . kl. n—12 f. h.
Þriðjudagá ... — 5—6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. -
Föstudaga ... — 5—6 e. --
Laugardaga . . — 3—4 e. -
Takið eftirl
Bíllinn, sem flytur Öifusmjólkina,
tekur fólk og flutning austur og
austan ab. Mjög ódýr flutningur.
Afgreiðsla hjá Hannesi Ólafasyni,
kaupmanni, Grettisgötu 1.
Útbreiðíð Aiþýðublaðið
hvar sem þið eruð og
hvert sem þið iariðl
unui um hinar misheppnuðu til-
raunir ritstjóra þess til þess að
blanda sér á einhvern hátt (
málið í því skyni að krækja þar
f eitthvað sér til réttlætingar í
haust við kosningarnar. En hon-
Munið,
að Mjólkurfélag Eeykjavíkur sendir
yður daglega heim mjólk, rjóma,
skyr og smjör, yður-að kostnað-
arlausu. — Pantið í síma 1387.
Stangasápan með blámanam
\ •
fæst mjög ódýr í
Hanpfélaginn.
Brýnsla. Heflli & Sög, NjAis-
götu 3, brýnir öll skerandi verkfæri.
Braaðhnífar
mjög ódýrir í
Kanpfélagina.
um var alls staðar bægt á burt,
en þá bilaði heilsa blaðsins, og
nú kemur þetta út í órunum.
öðru sinni þóttist hann vera
orðinn spekingur og braut þá
ákaflega heilann í tómu höfðinu
Edgar Riee Burrough»: Dýs« Tarsaos.
klefanum. Þeir féllust á fyrirætlanir hennar, en
hún hótaði þeim dauða, ef þeir reyndu að svíkja.
Hún lét þá lausa um það ieyti, er dimdi.
Hún hélt á skammbyssunni í annari hendi, en
afvopnaði þá með hinni, um leið og þeir komu
upp með uppréttar henduvnar. fegar afvopnuninni
var lokið, lét hún þá byrja á því að ná stjóiafær-
inu sundur, því ætlun hennar var engin.önnur en
sú að láta skipið reka til hafs og fveista gæfunnar
og náttútuaflanna, sem hýn vissi að mundu aldrei
verða sér verri en Nikolas Eokofí, næði hann í
hana.
Yerið gat, að eittlivert skip hitti Kincaid, og
þar eð skipið var vel birgt að vistum og vatni að
því, er Bjómenuirnir fullyrtu, og stormatíminn var
liðinn hjá, hafði hún fuila ástæðu til þess að vænta
hina bezta.
Myrkrið var svait; þung ský voru yflr skógin-
um og ánni; — til hafsins virtist nokkuð léttara
í lofti.
Nóttin var tilválin. Gat ekki verið betri til
þessa verks.
Óvinir hennar gátu ekki séð, hvað hún hafðist
að, né vitað, hvaða stefnu skipiö iók á rekinu.
Fyrir birtu væri útfallið búið að reka Kiticaid svo
langt til hafs, að straumurinn, sem liggur norður
með Afríku, heíði tekið skipið og flutt það svo
iangt uorður, að ekkert gat sésl til þess af Ugainbi-
áuni.
Konan stóð yflr mönnunum og varp öndinni léttara,
er síðasti þáttur festárinnar brast, og hún vissi, að
skipið var komið á rek.
Hún ætlaði nú að reka sjómennina aftur undir
þiljur, en þeir lofuðu öllu góðu og sögðust geta
órðið henni að liði, svo hún lét þá vera kyrra á
þilfarinu.
Kincaid rak um stund hratt undan straumnum,
en stanzaði svo alt í einu og brakaði í hverju tré.
Skipið hatði rekist á rif, er skiftir ósnum um fjórðung
enskrar mílu frá sjónum.
Eitt augnablik sat það fast, en snérist svo og
rak aftur af stað.
í því, ab Jane var að hlakka yflr því, að skipið
hafði losnað aítur, kváðu við skot, blönduð skerandi
kvenmannsópi, á að gizka þar, sem Kincaid hafði
legið áður.
Sjómennirnir urðu hávaðanum fegnir, því þ'eir
þóttust vita, að þar væru félagar þeirra á ferli.
T*á fýsti sízt að halda áfram þessu tvísýna ferða-
lagi, svo þeir báru í skyndi ráð sín saman um að
yfirbuga stúlkuna.
Svo var að sjá, sem gæfan væri nieð þeim, því
skotin drógu athygli Jane að sér, og í stað þesa
að hafa augu á sjómönnunum hljóp hún fram á
skipið og starði út í myrkriö í áttina á hljóðin.
Sjómennixnir sáu, að hún var óvör um sig og
læddust nær henni.
Hún hrökk við, er hún heyrði marra í skó annars
þeirra og sá hættuna, en um seinan.