Vesturland - 24.06.1927, Page 1
VEST
Ritstjóri: Sigurður Rristjánsson.
IV. árgangur.
Til Norður-ísfirðinga.
N.-ísafjaröarsýsla er 9 hreppar.
Af þeim eru 5 algerlega bænda-
bygöir og hini'r 4 að meira og
minna leyti.
Norður-ísafjaröarsýsla er með
réttu talin einhver freinsta bænda-
bygð Islands. Það er langt síðan
það varð landskunnugt, hve höf-
uöbóiin í þessu héraði væru reisu-
leg, og staðarlegt heim til þeirra
að sjá. Ferðamönnum varð þegar
ljóst af förnum vegi, að hér bjó
framafólk. Og ekki hefir liitt þótt
síður umræðu vert, hve ósmátt
væri lundarfar þeirra, er ból þau
bygðu.
Höfuðbólin -eru enn í röð þeirra
veglegustu á landi hér, og búend-
urnir eru ekki minni rausnar- og
manndómsmenn en áður var. Þar
kemur jafnan maður í manns stað.
En veglegu býlunum fjölgar ört
í þessu héraði. Margt lágreist kot,
sem áður var, í þyfðum óræktar-
reit, er nú breytt í stórbýli með
hátimbruðum húsum og umgirtu
vel ræktuðu túni. ■
Býlin kringum Djúpið bera bú-
endunum vitni um það, að þeir
eru ekki smælki sinnar stéttar.
Af slíku héraði, sem Norður-
ísafjarðarsýslu, mun hver maður
vænta þess, að það sendi þann
fulltrúa á þing, sem sómi er að
og styrkur fyrir þingið. Því aðeins
er samræmi milli héraðsbúa og
fulltrúa þeirra á þingi, að hann
sé meira en meðalmaður.
Oftast hefir verið meir en vel
fyrir þessu séð, og hægt að líta
upp til þingmanns Norður-ísfirð-
inga. Og það er mjög almennur
dómur þingmanna liins nýroína
þings, að síðasti þingmaður N.-
ísafjarðarsýslu, sern fæddur er og
vaxiun upp í þessu héraði, sé
kjördæmi sinu til sóma og þing-
inu mikilsverður starfskraftur.
Samt sem áður eiga nú hér-
aðsbúar kost á að skifta urn.
Nokkrir lærisveinar Lenins hér
á ísafirði hafa undanfarið verið
að koma sér upp söfnuðum í veiði-
stöðunum hér í nágrenninu. Má
af trúarbrögðunum ráða, hvilíkt
framafólk það muni vera, seni
skírast lætur.
Finnur Jónssori hefir látið vigjast
til safnaðanna, sá sami, sem lilóð
Lenin hæstan lofköst, og sagði
frá því með aðdáun, svo menn
skildu hver eftirsóknarverð fyrir-
mynd hann var, að hann hefði
þegar á unga aldri verið með í
samtökum til að myrða mann.
Já, Finnur Jónsson ætlar að
vera svo lítillátur að setjast í sæti.
Jóns Auðuns, sr. Sigurðar, Sk
Thoroddsen og Jóns Sigurðsson-
ar. Hann ætlar að vera svo ó-
sérhlífinn að taka að sér íyrir
yðar hönd búskapinn árikisbúinu.
ísafjörður, 24. júní 1927.
i ”
Heiina á kotunum megið þér
hokra, þangað til hann og sam-
herjar hans hafa komið skipulagi
á þjóðnýtinguna, sem ekki ætti
að frestast lengi, ef íslenskir kjós-
endur kunna að meta lærisveina
Lenins.
En skyldu nú bændur vera svo
'sérvitrir að hafa eitthvað út á
Finn að setja, ætla trúbræðurnir
í þorpunum að taka til sinna ráða
og sjá hvorir verða fjölmennari,
hvort ekki má takast að ktiga bú-
karla.
Hafðu bóndi minn hægt um
þig. Einn Leninssinni, segja þeir,
hefir meira politískt vit, en 100
bændur til samans.
Norður- ísfirðingar. Þykir yður
ekki sómi að því, að liann Finn-
ur skuli ætla að þiggja af yður
þingmenskuumboðið ?
Þér hugleiðið það til kjördags-
ins.
Vopnaburður.
Kosningahríðin á Ísaíirði er
byrjuð.
Það þykir aldrei tiltöku mál,
þótt menn láti fyllri áherslu fylgja
orðum sínum um kosningar en
endranær. Ekkert er heldur út á
það að setja, þótt menn slái engu
af skoðunum sínum, og komi
hreint fram. Hitt er verra, þótt
oft fylgi kosningahitanum, hve
þyrstir sumir verða í það að svala
lund sinni á æru mótstöðumanna
sinna, og hve skrllsleg orð menn
viðhafa að óþörfu.
Áður en nokkurt vanstillingar-
orð hefir fallið frá fylgismönnum
sr. Sigurgeirs við þessar kosning-
ar, hvað þá frá honujn sjálfum,
ræðst einn af meðmælendum Har-
aldar Quðmundssonar á liann
rneð fáheyrðar móðganir í 22.
tbl. Skutuls.
Sr. Sigurgeir er maður, sem
aldrei segir særandi eða móðg-
andi orð við nökkurn mann. Og
fyrir verkahring hans, . þjónustu
kirkjunnar, bera flestir sæinilegir
menn mikla virðingu, og eins
þeim mönnurn, sem fyrir því
vandaverki er trúað, og eins og
sr. Sigurgeir, rækja það af ár-
vekni og heilum huga. Jafnvel
illa siðaðir ruddar hika við að
ráðast inn fyrir þau vébönd og
ösla þar um eftir upplagi sínu,
en þetta gerir þó einn fyrsti með-
mælandi H. G. algerlegá tilefnis-
laust, og þrátt fyrir það, að hann
þykist vera persónulegur vitmr
sr. Sigurgeirs, og hefir fyrir lítilli
stundu kvatt hann með hálfgerð-
um fleðulátum og tilmæluin um
drengilega baráttu.
Þelta er örvæntingaræði, sent
ekki ber að svara í sama tón.
Væri það og ósamboðið þeim
frambjóðandanum, sem Vestúr-
land hefir hvatt kjósendur til að
gefa atkvæði sín. En ósannindum
þeim, sem tlutt eru í áminstri
lmeykslisgrein í 22. tbl. Skutuls,
vill Vesturland mæta með ómót-
mælanlegum sannleika.
í grein þessari segir, að „klæk-
ir“ hafi ráðið úrslitum kosning-
anna hér 1923, og að „þrælabrögð"
hafi verið við höfð af liálfu íhalds-
manna.
Þetta eru algerlega tilhæfulaus
ósannindi, enda eru engin dæmi
nefnd, né önnur rök fyrir þessu
færð.
Það eina, sem eg veit til, að
forsvaranlegt væri að hafa slík
ummæli um, er það sem nú skal
greina:
Einn af atkvæðasmölum H. G.
fór til fjarstaddra ísfirskra kjós-
enda, sem voru eindregnir mót-
flokksmenn H. G., og .bað þá að
kjósa. Sagöi hann að H. G. væri
einn í kjöri, en þessir kjósendur
höfðu aldrei greitt atkvæði utan
kjörstaðar og voru svo einfaldir
að vita ekki það, að þá þuifti
ekki að kjósa. Þeir kusu Harald
af því hann var „einn í kjöri“.
„Blygðunarlausir smalar vaða að
fólki“ segir V. J. I ánúnstri Skut-
ulsgrein. Gæti það ekki átt við
þetta? Eða heyrir það undir það
að „drýgja atkvæði", eins og þar
er einnig komist að orði?
Fólk er að vinna við iisk á
einni verkunarstöðinni. Nokkrir
„ístöðulitlir alþýðumenn“ eru kall-
aðir frá vinnunni hcim til sín.
Meðal þeirra er gönml kona, trygð-
reynd íhaldskona. Þarna er setið
yfir henni eins og fanga, tneðan
fulltrúi . bæjarfógeta er sóttur.
„Blygðunarlaus atkvæðasmali“
dregur upp úr vasa sinum lækn-
isvottorð um það, að konan sé
veik og geti ekki mætt á kjörstað.
Hún er látinn „kveðja sér til að-
stoðar" annan dánumann, og
liann skrifar nafp Haraldar Guð-
mundssonar á miðu og leggur í
umslag. Næsta dag, kosningadag-
inn allan, situr þessi gamla kona
á kjörstaðnum úti fyrir dyrum
kjörherbergisins og bíður þess
að komast að, til að kjósa Sig-
urjóu Jónsson. En hún komst
aldrei að. Hún var búin að kjósa
Harald Guðmundsson.
Önnur gömul kona stendursveitt
við þvottabalann sinn. Hún hefir
ekki. efni á að lialda vitmukoim,
en hefir margt í lieimili. Menn
riðjast þar inn með fulltrúa bæj-
arfógeta. Konan veit ekki hver
ósköp standa til. Skjöl eru tekin
fram og einn valdsmaðurinn dreg-
ur Upp úr vasa siuum læknisvott-
orð um það, að þessi kona sé
veik og geti ekki mætt á kjörstað.
Konan tefst frá þvottinum hálfan
22. töluhlað.
| Kaupið |
I Vefnaðarvöru, 1
| Prjónavöru og gj
Fatnað í 1
|Verslun S. Jóhannesdóttur.|
^IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIF
klukkutíma, Haraldur Guðmunds-
son græðir eitt atkvæði.
„Sérstök áhersla er lögð á að
véla ístöðulítið alþýðufólk“ segir
V. J. í Skutulsgrein sinni. Eiga
þessi atvik nokkuð skylt við það?
Veit V. J. hver gaf læknisvott-
orðin?
Maður lá sjúkur á spítala ísa-
fjaröar, sem V. J. nú hefir fengið
einokun á. Maðurinn kaus án
þess að einokunarhafi væri við,
en þegar einokunarhafinn fékk
þetta að vita, varð hinn sjúki að
afturkalla atkvæðið og kjósa öðru
sinni „undir læknishendi“.
Hættið nú að tala um kosninga-
„klæki“ Vilmundur Jónsson. Og
um fram alt hættið þér að tala
um guðspjallainennina og Krist.
Til þess eru vond dæmi
að varast þau.
Það er fyrir skömmu vitanlegt
orðið aö Finnúr Jónsson póst-
meistari á ísafirði keppir um þing-
sæti fyrir Norður-ísfirðinga við
næstu kosningar, á móti núver-
andi alþm. Jóni A. Jónssyni.
Þetta' framboð Finns kemur
mér óbreittum og fátækum verka-
manni til þess að taka penna í
hönd og gera tilraun til að segja
opinberlega álit mitt á þessum
Finni og stefnu þeirri, er hann
fylgir, svo mjög sem hann undan-
farið hefir þókst berjast fyrirheill
og velgengni okkar verkamanna.
Enda þótt eg finni vamnátt
minn í því að skrifa í blöð, þá
treysti eg* þó ritstjóra Vesturlands
til þess að Ijá línum þessum rúm
í blaði sínu, þótt gallar kunni á
að vera hvað góða íslensku og
annað snertir.
Ástæður mínar sem aferæfinni
haía oft geíiö mér ærið tilefni til
þcss að liugsa um hvernig það
mætti ske, að allir borgarar þjóð-
félagsins ættu sem jöfnust og best
lífskjör við að búa, og hefir mér
. igi dulist að leiðin til þess er
örðug og jafnvel óframkvæman-
leg, svo misjafnir að andlegu og
líkainlegu atgjörfi, sem vér menn-
irnir erum.