Vesturland - 08.07.1927, Blaðsíða 2

2
VESTURLAND.
Kosningaleiðbeiningar.
Kjósendur! Munið þaö, að atkvæði yöar er því aðeins gilt, að
þér stimplið yfir depilinn framundan nafni frambjóð-
andans og ekki yílr neinn annan depil á kjör-
seðlinum. Munið að þerra depilinn eftir að þér hafið stimplað, en
athugið vandlega, að ekki séu blautar klessur, hvorki á þerriblaðinu
né á borðinu undir kjörseðlinum. Strjúkið ekki þerriblaðinu yfir seð-
iiinn, heldur þrýstið þvi á. Skilið kjörseðlinum í sama broti og þér
tókuð við horium.
Svona lítur kjörseðiilinn út, áður en kjósandi hefir greitt atkvæði:
•
• Haraldur Guðmundsson.
• - , |
• 1
• Sigurgeir Sigurðsson.
/•y J
Svona á kjörseðillinn að líta út eftir að kjósandi hefir greitt atkv.

. ■ Haraldur Guömundsson.

Sigurgeir Sigurósson.

gekk. jafn vel svo langt að eyða
í iagabanni sjóðum svo semland-.
lielgissjóði og kirkjujarðasjóði auk
viðlagasjóðs. En nú væru skuldir
borgaðar svo eigi væri eftir meira
en helmingur þeirra að krónutali,
og sjóðir endurgreiddir.
Sömuleiðis kvað hann sig fylgj-
andi stefnu núverandi stjórnar í
verklegum framkvæmdum, er ald-
rei hefðu verið, frá því landið
bygðist, jafn miklar af háifu þess
opinbera eins og s. 1. ár. bá mint-
ist frambjóðandi á nýbýlamálið
og kvað það skoðun sína, að á
fáu eða engu riði rneira í þessu
Jandi, en aukinni ræktun. Mintist
hann i þessu sambandi Ræktun-
arsjóðsins, sem hinnar þörfustu
stofnunar.
Frambjóðandinn tjáði sig fylgj-
andi frjálsri verslun, og benti í
því sambandi á hinar miklu skulda-
súpur Landsverslunarinnar og þá
alkunnu óreglu, sem þar ætti sér
stað.
Um mentamálin talaöi frambjóð-
andi alllangt mál, sérstaklega skói-
ana. í þessu sambandi kom hann
inn á víðboðsmálið og taldi hann
að víóboð mundi innan skamms
verða hér á landi eins og annars
staðan einhver sterkasta lyftistöng
menningarinnar. Hefir frambjóð-
andinn kynt sér mjög ýtarlega
hvar þessum málum er komið í
öðrum löndum.
Loks talaði frambjóðandi ýtar-
lega um héraðsmál ísafjaröar og
Vestfjarða og taldi nauðsyn á sam-
vinnu milli Vestfjarða-þingmann-
anna til þess bæði að vera á
veröi gegn þvi, að liiutur þeirra
verði fyrir borð boriun, svo sem
verið hefir, og einuig hins, að
sjá út, hvað það opinbera getur
og á að gera til þess að efla
hag þessa afskekta landshluta, sem
frá náttúrunnar hendi liefir svo
stórkostleg skilyrði til að auðga
og menta fólkið sem hann byggir.
Ræðan stóð yfir rúman klukku-
tíma og var skipuleg og sköru-
lega flutt. Var og gerður að
henni hinn besti rómur.
Næstur tók til máls Haraldur
Guðmundsson. Sór hann og sárt
við lagði, að liann væri ekki
Kommúnisti, og fór um það all-
mörgum orðum, hve „hægfara"
hann væri. Ekki tókst ræðumanni
að rökstyðja þetta með orðum,
en tilraun gerði hann til að sanna
það verklega, því hann settist á
borðið er hann skyldi standa við.
Sögðu þá sumir fundarmenn sín
í milli, að vissulega væri þó fiugu-
fótur fyrir því, að Haraldur væri
„hægfara". En aðrir sögðu að nú
sýndi það sig, hversit hann væri
búínn að slíta sér út fyrir „aiþýð-
una“, þegar hann gæti ekki stað-
ið uppréttur meðan hann flytti
þeim fagnaðarerindið.
Eftir það, að H. |G. hafði út-
tnáiað, hve Kommúnistum væri
illa við sig og sína líka, sneri
hann sér að alþýðunni sinni, og
fór um það allmörgum orðum,
hve ant sér væri um að bæta
kjör hennar. Jafnframt vefengdi
hann að keppinautur sinn væri
þar jafn einlægur,’ og fann það
að ræðu hans, að hann liefði ekki
bent á neitt ráð til þessa. Sjálfur
sagðist hann vilja jafna arðinum
en ekki benti hann á, livernig
skyldi afla lians, og cr þó fjár-
söfnun vissulega aðalatriðið í þessu
sambandi.
Ekki tókst ræðutnanni betur en
svo að sverja fyrir Kommúnism-
ann, að áður enn ræða hans var
hálfnuð, tók hann að ógna ntönn-
um nieð byltingu. Sagði hann að
ef íhaldsmenn færu áfram tneð
stjórn landsins og atvinnumálanna,
þá inundi fólkið, „alþýðan“ hans,
gera byltingu. Ekki laiaði hann
um bióðsúthellingar að þessu
sinni — hér þurfti að aka seglum
eftir vindi - en svo menn viti
hvernig þeim „hægfara'1 er innan
brjósts, og hvað hann áræðir þeg-
ar „háttvirtir kjósendur" ekki horfa
eða hlýða á hann, má geta þess,
að árið 1924 ferðaðist H. G. um
landið. til að uudirbúa hjörtu „al-
þýðunnar" við sjávarsíðutia. Var
sú fræðsla ekki að litlu leyti fólg-
in í því, að telja íyrir mönnum
hve eðlileg og óumflýjanleg bylt-
ing væri hér á landi. Það þurfti
að útrýma þeirri firru úr meðvit-
und „alþýðunnar", aö þaö væri
mjög skelfilegt að taka náöngan-
um blóð, þegar við lægi að koma
á nýju þjóðskipulagi. Hvað er eitt
mannslíf í samanburði við velferð
alþýðunnar. Og ætli heimurinn
forgangi þótt í honum fækki um
einn „burgeis"? Þessum og því
líkum luigsunuiri læða þeir menn
inn, sem eru kommunistar í hjarta
sínu.
Ræða sú sem H. G. hélt á
Seyðisfirði í þessari hringferð 1924,
var að sögn blaðsins Hænir svo
svæsin, að bæjarfógeta ógnaði og
veitti Haraldi harða áminningu;
sagði honum að skraf hans uin
byltingu og blóðsúthellingar væri
ósæmandi ieiðloga og óleyfilegt
i siðuðu mannfélagi.
Já þetta er nú uppi á teningnum
þegar H. G. talar við Seyðfirðinga.
Og i R.vík gengur hann kröfu-
göngur, þar sem boniir eru bylt-
ingamerki fyrir þátttakendum. Þar
má lesa ritað'með feitu letri: JLifi
heimsbyltingin o. fl. þess háttar.
En þegar hann er að biðla til
kjósenda á ísafirði, þá er hann
alt I einu orðinn svo fjarskalega
„hægfara “!
Trúi þeir sem trúa vilja.
Þá endurtók frambjóðandinn
misskilning sinn og ósanriindi frá
fyrra fundi um tollaálögur. Á þeim
íundi sagðf' hann að íhaldsflokk-
urinn hefði síðan hann tók við
landstjórn altaf verið að. liækka
íolia og skatti og væri búinn að
margfalda þá, og sérstaklega að
koma þeiin á nauðsynjavörur og
á þá fátækari. Og nú endaði hann
jietta tollaskraf með því að segja:
íbaldið her á landi fer þannig að,
að það leggur skattana á alla
skapaða hluti, svo fátæki maður-
inn borgar margfalt á við hina.
Öll viðleitni íhaldsins er sú, að
bæta aðstöðu þeirra efnuðu gagn-
vart þeim fátækari.
Engin rök voru færð fyrir þessu,
enda engiu til. Og liklega er til-
gangurinn sá, að segja svo milk-
ar fjarstæður, að enginn nenni
að svara þeim.
Loks kom frambjóðandinn að
landhelgisgæslunui og lét í ljósi
ánægju sína yíir frainmistöðu í
Óðinsmálínu. Lét hann ótvírætt í
Ijósi að illmæli Héðis væru sönn
og jafnvel gagnleg. Sem sönnuii
færði hann það, að varðskipin
handsömuðu oft útl. togara en
mjög sjaldan íslenska.
H. G. er líkl. ekki mikill sjó-
maður og hefir víst ekki mikið
sett sig inn í útvegsmál, er þvi
ekki von að hann skiiji þetta með
togarana. En á því stendur svo,
að útl. togarar fiska yfirleitt í Ss
en bestu ísfiskteguudirnar eru
gjarnan nærri landi. Svo hafa
margir útl. togarar ekki veiðar-
færi til að fiska á miklu dýpi og
verða af þeiin sökum að halda
sig undir landi. Vera má og að
islenskir tog’arar, sem I landhelgi
fara, séu nærgætnari um það, hvar
varðskipin eru á hverjum tíina.
H. G. liefði verið betra að gang-
ast hreinlega við þvi, að illmælið
utn Óðinn er sprottið af hatri til
skipherrans, vegna þess að hann
var skipaður foringi þeirra manna,
sem handtðku skoðanabróður H.
G., kommunistann Ól. Friðriksson.
Ræðan var heldur sundurlaus
og kom ekki glögt fram afstaða
frambjóðandans til neinna höfuð-
mála, nema hvað glögt mátti heyra
að hann vildi bæði einokun 1
verslun og þjóðnýtingu.
Talsvert sneiddi hann að keppi-
naut sínum fyrir eitt og annað,
jafnvel fyrir leti. Var þá alment
brosað af áheyrendum.
Næst tók til máls ritstj. Vestur-
lands.
Skýrði liann fyrst frá afstöðu
sinni til frambjóðendánua. Sagði
að þótt hann ætti ekki að þessu
sinni kost á að kjósa samflokks-