Vesturland - 31.08.1927, Síða 2

2
VESTUKLAND.
legur kökkur í hálsi bannmanna,
að það er of alþekt, að liann
hvorki selur né drekkur brennivín,
til þess að jafnvel bannmenn treysti
sér til að Ijúga því á hann, að
skoðun hans skapist af ást á vín-
inu.
Próf. G. H. tarast meðal annars
orð á þessa leið:
„Samþykt læknafundarins er ó-
ræk sönnun þess, að læknar hirða
ekki um, að gera sér bannlögin
að íéþúfu.
Annars fer þvi fjarri, að „lækna-
brennivínið" hafi orðið bannlög-
uiium að falli. Ólögiegur innflutn-
itigur dregur þar drýgsl.
I sambandi við þetta vakuar
upp önnur alvarleg spurning:
Hvernig stendur á því, að ckki
eingöngu læknastéttin í bannlönd-
unum, heldur væntanlega allar
stéttir, virða bannlögin svo lítils,
að fjöldi verður til þess að brjóta
þau? hví munu fáir trúa, að fjöldi
lækna og annara manna úr öll-
um stéttum séu hálfgerðir glæpa-
menn, en hafi þeir breyst svo
mikið við þessi lög, þá eru þau
vissulega ill, öllutn til ills og bölv-
unar. Vafalaust má setja svo vit-
laus lög, og það í góðri mein-
ingu, að ómögulegt sé að fram-
kvæma þau.......................
Að minu áliti eru bannlögin
þessarar tegundar og fullreynd.
Vera má að þau séu í raun og
veru góð lög, en þá hefir þjóðin
ekki náð þeirn þroska, sem þarf
til þess aö þau komi að tilætluð-
um notuni. Drykkjuskapur er tæp-
ast minni nú en hann var á und-
an banninu, og það, sem mest
er unt vert, — unga kynslóðin
er ekki befri e'n sú gamla. bað
getur hver séð, sem hefir augun
opin. Eg fæ ekki betur séð, en
að unga, uppvaxandi kynslóðin,
sé íráhveri banninu. Hinsvegar
er það augljóst, að margskonar
siðspillingu og tjón fyrir lands-
sjóð hafa bannlögin liaft í för
með sér. Ef til vill hefir ritstjóri
Tímans séð ölvaða þingmenn í
þiugsalnum, sent þó fylgja baun-
inu vegna kjósendanna! Eg heíi
séð það, og tel það rneira hneyksli
en allar yfirsjónir læknanna.
öess gerist nokkur þörí að helt
væri úr vatnsfötu yfir alt það
hræsninnar og skammsýninnar
inoldrok 'sem fylt hefir landið i
þessu máli. Læknafundurinn hafði
einurð og kjark til þess, og það
mun ekki lalið honum lil van-
sæmdar þegar tfmar líða.
Guðm. Hannesson.
p. t. form. Læknafél. íslands.“
Útúrsnúningar.
Viötal við skemtilegan mann.
Eftir Böðvar frá hnífsdal.
Eg haiði skrifaö henni afarvand-
að bréf, og sannað það með vís-
indalegri nákvæmni og heimspeki-
legum rökutn, að með því að eg
væi'i gallagripur, eu hún sjálf þessi
frábæra fyrirmynd, sæi eg enga
skynsamlega ástæðu til að halda
sambandi okkar áfram.
Og af því aö bréfið var svo
vandað að öllum útbúnaði og fim-
lega stílað, þá hélt eg að það
myndi nægja.
En kunningjar mínir sögðu, að
eg myndi ekki sleppa svo „biilega11,
og ráðlögðu mér að fara burt úr
bænum, að minsta kosti um stund-
arsakir.
Því miður voru þeir vitrari en
eg í þetta skifti.
Morguniun eftir að við höfðum
fært þetla í tal, varð mér litið út
um gluggann þegar eg var að
klæða mig, og livern haldið þið
að eg liafi séð nema herramann-
inn liann Þorstein gamla föður
henuar koma skálmandi yfir göt-
una og stefna heim að húsinu.
Eg bölvaði liátl og í Itljóði og
hét því meö sjálfum mér, að fara
fyr á fætur uæsta daginn, og
koma mér út í morgunloftið, en
nú var of seint að iðrast og eg
hlaut að taka því sem að höndum
bar.
Nú, þetta verða skylmingar
með orðum, hugsaði eg og hnýtti
bindið. — Nú er um að gera að
bera af sér lðgin og raska jafn-
vægi mótstöðumannsins.
Nú var bariö að dyrum.
Kom inn, kallaði eg glað-
lega.
Hurðin opnaðist og Þorsteinn
gamli steig þungt og fast til jarð-
ar inn eftir gólfinu.
— Góöaii daginn, sagði eg —
fáið þér yður sæti herra verk-
stjóri.
— Þorsteinn fékk sér sæti og
lagði frá sér hatt sinn og staf.
— Já, byrjaði hann, og þurkaði
framan úr sér svitann með rauð-
um vasaklút. — Ja-á, endurtók
hann og dró seiminn. — Eg er
nú eiginlega kominn til að tala
við yður um hana Gunnu litlu
dóttur mína.
— Já, einmitt það. Eigið þér
nokkra litla dóttur sem kölluð er
Gunna?
— Þér vitiö víst vel við hvað cg
á, svaraði Þorsteinn, og fór að
sækja í sig veðrið. Þér liafið
farið skammarlega með liana.
— Heyrið þér nú herra verk-
stjóri, sagði eg graf-alvarlega. —
Er dóttir yðar ekki heima núna?
— Jú, svaraði liann.
Nú, hvað eruð þér þá að
lala um að eg liafi farið skainm-
arlega með hana? Úr því að Inm
er lieima hjá yður, þá leiðir það
af sjálfu sér, að eg hefi ekkert
farið með hana!
Eg sá aö karlinn var á góðum
vegi með að verða vondur.
~ Þcr þurfið ekki að halda að
þér komist fram með neinar vífi-
lcngjur við inig, sagði hann hörku-
lega.
— Eg hefi heldur ekki neinn
áhuga fyrir að koma fram með
neinar lengjur, livorki vífilengjur,
Juygglengjur eða strandlengjur,
svaraði eg.
— Þér ætlið kannski að telja
mér trú um, að þér vitið ekki að
dóttir mín er ekki einsömul?
spurði nú Þorsteinn,
— Nei, Þorsteinn minn, svaraði
eg. — Það dettur mér ekki í hug
að telja yður trú um, þvf eg trúi
því ekki sjálfur. Dóttir yðar er
altof kát og félagslynd stúlka til
þess að vera einsömul stundinni
lengur. Annars sé eg ekki að mér
komi það neitt við, hvort hún er
einsömul eða með öðrum!
— Skiljið þér ekki mælt mál?
sagði Þorsteinn og stóð á fætur.
Jú, eg held eg skliji sæmi-
lega hvað mælt mál er, svaraði
eg. Það er nú til dæmis sild-
arinál og lifrarmál, þetta eru rnál
sem itiæld eru, ennfremur pott-
mál, pelamál, tnerkurmál, og meira
að segja hefi eg vitað til að mælt
hefir verið metramál, negramál og
fuglamál.
Það leit ekki út fyrir að verk-
stjóranum litist neitt sérlega vel á
þennan fróðleik minn, því hann
æddi frram og aftur um gólfið
eins og villidýr i búri.
Þér verðið að bera ábyrgðina
á því, setti þér hafið gert við dótt-
ur mína, sagði hann. — Það eruð
þér, sem hafið ieitt hana á hinn
breiða veg.
— Eg sé nú ekki neitt athuga-
vert við það, að maður leiði stúlku
eftir breiðum vegi, enda mun dótt-
ir yðar hafa verið leidd af fleirum
en mér!
Ekki batnaði skapið í gamla
manninum við þetta.
— Hafið þér þá enga sómatil-
finningu maður, hrópaði hann fok-
vondur, og barði I borðið. — Þér
hafið dregið liana út 1 þennan leik
og sett óafmáanlegan blett á hana.
Eg liélt áfram að leiðrétta mann-
inn.
— Já, það er satt, að eg fór
með hana á þennan leik um dag-
inn, en ekki kannast eg við að
hafa dregið hana, þvl við fórum
í bil báðar leiðir, — og þessi
blettur, sem kom í kjólinn hennar
uni nóttina þegar við drukkum
kaffið — ja — í raun og veru
var það nú ekki eg, sem setti um
bollann, og eg trúi því varla að
hann sé óafmáanlegur.
Þorsteinn gamli stöðvaði víg-
göngu sína um herbergið og stað-
næmdist frammi fyrir mér. Svit-
inn bogaði af enni lians eins og
óbundnir Titanfossar, og orðin
komu þjótandi út úr honum eins
og fallbyssukúlur.
Eruð þér bandsjóðandi vit-
laus inaður, eða eruð þér þreif-
andi fullur! Öskraði hann. Eruð
það máske ekki þér, sem hafið
slitið sambandið?
Eg er einskis ráðandi i því
máli, svaraði eg.
Nú, ekki það. En þér hafið
þó slitið því!
— Góði Þorsteinn minn. Hvaða
dæmalaus vitleysa er nú þetta í
yður! Raunar hefir mér aidrei ver-
ið um Sambandslögin. en þérætt-
uð að geta skilið, að það erekki
eg, sem stjórna landinu. Samband-
inu verður vonandi slitið þegar
sá tími er útrunninn, sem lögin
ákveða, en fyr ekki!
Þorsteinn barði spman hnefun-
um.
— Þér eruð meiri helviskur
grasasninn! sagði hann. — Eg er
altaf að reyna að koma yður I
skilning um það, að þér eigið
barnið, sem hún dóttir min geng-
ur með.
— Þetta hlýtur að vera einhver
misskilningur, því að eg á ekkert
jiii'iiiiiiiiiiiiiiniiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiilii^
Golftreyjur, |
margar tegundir og
( Krakkapeysur |
g nýkomnar í I
Soffíubúð. |
^111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111^
barn til I eigu minni, þó gull væri
i boði, svaraði eg. — I gær gekk
dóttir yðar upp í hlíð með tveim-
ur yngri systkinuin sínum. Eg veit
ekki hvaða barn eða börn hún
gengur með i dag, en það eitt
er víst, að eg á ekkert i þeitn!
— Dirfist þér að standa svona
upp í hárinu á mér, æpti Þorsteinn,
og gerði sig líklegan til að berja
tnig.
—- Guð hjálpi yöur maður!
Hvað eruð þér að bcra upp á
mig? Sjáið þér ekki að eg stend
á gólfinu með báða fætur? Hvernig
í ósköpunum ætti eg þá að geta
staðið upp i hárinu á yður? Þér
hljótið að sjá það sjálfur, að þetta
er hræðileg rökviila!
Því miður virtist nú gamii mað-
urinn vera bæði tlmabundinn og
uppgefiun. Hann leit á mig þeim
augum, að ef þau hefðu verið
aimáttug, þá myndi eg sennilega
hafa sokkið niður fyrir allar hell-
ur og alla heima — langt niður
fyrir staðinn, þar sem Húsávikur-
Jón eldar hafragrautinn sinn yfir
eilifum taðeldi. —
— Eg er ekki að eyöa fleiri
orðum á yður, sagði hann svo,
og rauk á dyr með ógurlegum
gauragangi. — En þér skuluð fá
á yður lögregluna þegar þar að
kemur — það megið þér vera
viss um!
Væri ekki betra að senda lög-
regluna til mín heldur en á mig?
kallaði eg á eftir honum.
Nú eru liðiti tiu ár siðan þetta
samtai fór fram á milli okkar Þor-
steins. Eg hef dvalist erlendis að
mestu og margt er nú breytt frá
þvi sem áður var. — Þorsteinn
er nú orðinn framkvæindastjóri í
kvennafriðunarfélagi íslands, og
dóttir hans er gift einhverjum
stjórnmálaslátrara norður i landi.
— Þau eiga eitt barn. — —
„Hvað dvelur
Orminn langa?‘‘
Snemma i suinar liétu íslenskir
hafnarstúdentar mér ráðningu og
það meira að segja í öllum blöð-
um landsins. Þykir mér þeim vinn-
ast seint, og lítur helst út fyrir,
að þeir þurfi vandlega að bera
saman bækurnar áður en hleypt
sé úr hlaði. Er mér sannast aö
segja farin að leiðast biðin. Mun
og flestum skiljast, að það geti
tekið á taugarnar að hafa slíkt
Damoklesar sverð, sem hirtingu
stúdentanna, hangandi yfir höfði
sér mánuðum saman.
Hannibal Valdimarsson.