Vesturland - 27.09.1927, Qupperneq 1
VESTURLAN D
Pvitstjóri: Sigurður Kristjánsson.
IV. árgangur.
ísafjörður, 27. september 1927.
34. tölublað.
Kesiiitgiféð
frá Oðnum.
í síðasta blaði var skýrt frá því,
eftir símtali, að upp væri komið,
að erleut fé hefði verið borið á
rnenn við Alþingiskosningar hér.
Nú liefir blaðið fengið nánari frétt
um þetta. Skýrslan, sem þar um
getur, er í bók, sem jafnaöarmenn
i Danmörku hafa gefið út: Pro-
tokol for soeialdem. Partikongres
í Vejle den 12.—15. Juni 1927
o. s. frv.
í bók þes.sari eru ýmsar skýrsl-
ur. Þar á meðal um fjársöfnun o'g
fjárframlög vegna kosninga. Þar
gefur á einum stað að líta gjalda-
megin:
Valget paa Island 1923, Folke-
tingsvalget og Landstingsvalget
1924 samt Folketingsvalget 1926
Kr. 320296.00.
Það er engin smáupphæð, sem
hér er um að ræða. Það er hvorki
meira né minna en rúmar þrjú
hundruð og tuttugu þúsundir
króna við þrennar þingkosningar.
Ekki er hægt að sjá, hve mikill
hluti þessa fjár hefir gengið til
Alþingiskosninganna á íslandi, og
væri æskilegt, að blöð „Alþýðu-
flokksins" hér vildu gefa um það
sannar upplýsingar, fyrst skömm-
in er þó hvort sem er komin
upp.
Eins og menn sjá, nær skýrsl-
an um kostnað við þingkosningar
ekki lengra en til 1926. Alþingis-
kosningarnar hér í sumar eru ekki
komnar til, þegar skýrslan er gef-
in. En ef miðað er við þessa gíf-
urlegu upphæð, nær L/-] úr miljón,
og vaxandi frekju kommúnista og
socialista, má vist gera ráð fyrir,
að sú upphæð hafi verið allgild.
Vill Vesturland skora á blöð Al-
þýðuflokksins hér að skýra frá
því rétt og afdráttarlaust, hve
miklu fé danskir socialistar hafa
varið til þess að kaupa núverandi
stjórn þingmeirihluta.
Það hefir altaf verið talið sví-
virðilegt aö gefa og þiggja mútur,
og fullkominn glæpur var það
talið, ef keypt var sannfæring
manna og atkvæði í velferðarmál-
um lýðs og lands. Þannig varðaði
fjörbaugssök að múta mönnum til
liðs sér í málaferlum, og voru
mútur yfirleitt metnar glæpur í
opinberum málum.
En þegar svona hart hefir ver-
ið tekið á fégjöfutn millli inn-
lendra manna til áhrita á með-
ferð opinberra ntála, hvernig
mundi það þá metast, að taka
við stórfé útlendra til þess að hafa
áhrif á skiputi Alþingis, til þess
að ná í atkvæð.i og greiða grímu-
klæddum byltingamönnum leið inn
á Alþingi íslendinga? Mundi það
ekki nálgast það, sem menn itafa
kallað föðurlaudssvik?
Hvet getur sagt, hver nú mundi
sitja f sætum Jóns Baldvinssonar,
Héðins, Erlings, Haraldar og Sig-
urjóns Ólafssonar, ef þeir hefðu
ekki stuðst við eriendar mútur í
kosuingahríðinni? það eru mestar
likur iii þess, aö það væru and-
stæðingar núverandi stjórnar. Og
þá ketnur sú spurning: Hvernig
ætlar landsstjórnin að hreinsa af
sér þennan nýja blett? Ætlar hún
að hylja hann á Timavísu tneð
öðruni dekkri? það er tæplega
sæmilégt stjórn ríkisins, en engin
getur móti því mælt, að núveraudi
stjórn er komin til valda fyrtr
erlent mútufé og á að minsta
kosti algerlega líf sitt undir þeint
mönnum, sem flotið hafa á þvi
inn á þing. En það er ekki heldur
neitt um það sannað, að Tíma-
flokkurinn hafi ekki fengið eitthvað
af þessu fé beint í stnar hendur.
Það verður að krefjast ákveðins
svars um þaðr þvi athæfið getur
ekki skoðast öðruvísi en svívirði-
legt.
Það er sannast að segja, að
þeir tnenn, sem kjósa með svo
kölluðum Alþýðuflokki til Alþing-
is, vita víst fæstir um ráðagerðir
foringjanna og nteðul, því slður
urn tilgang þeirra. Kjósendur þeirra
lifa í trú, þeirri fánýtu trú, að
þetta séu þeirra menn. Trúin bygg-
ist ekki á þvi, að foringjarnir ltafi
fórnað hagsmunum sínum eða
þægindum fyrir fólkið, heldur á
því, að þeir hafa oísótt einhverja
menn eða stéttir í nafni fólksins.
Þeir ltafa á vísu gömlu klerkanna
búið til helvíti og máiað það af-
skaplega svart. Þetta helvíti er
skorturinn, fátæktin, og þeir sent
skapa það og halda því við, segja
þeir vera þá sem betri lífskjör hafa.
Þannig er fjandskapurinn til at-
vinnurekenda, efnamanna og
mentamanna kveiktur. Hann bygg-
ist á trú en engri rökréttri hugsun.
En sá tími lilýtur að koma, að al-
þýðumentuu opnar augu almenn-
ings, sem smámsaman mun komast
á það þroskastig að láta rökfestar
skoðanir ráða afskiftum sínurn af
málefnum lands síns. Og þegar
því þroskastigi er náð, mun fólk
sjá og skilja, hver andstygð það
er, að láta útlenda menn kaupa
sig. Það mun þá skilja, hve af-
skaplega háskaleg sú braut er fyrir
jafn fáment ríki og ísland með
sjálfstæði sitt jafn ungt og á jafn
veikum þræði fjárhags og stjórn-
málaþroska, er leiðtogar flokka
opna erlendu fé leið inn í landið
til pólitísks undirróðurs. Menn
ntuttu þá alment læra að fyrirlita
og fordætna slíkt athæfi sem hitt
blygðunarlausustu föðurlandssvik.
Og tuönnutn niun þá skiljast, hvc
örðugt sú stjórn hefir átt með aö
skapa sér ófalsað traust og hve
rotið set liennar er og fótskör, er
orðið hefir að feta upp að stjórn-
arsessimim slíkt svíviröingarrið.
Það vissu menn áður, að önnur
hver trappa var blygðunarlaus ó-
sannindi og rógburður, en að
þriðja eða fjórða hver trappa væri
fénnitur útlendra, hafði fáum dott-
ið í hug.
Einlæg og vakandi þjóðernis-
tilfiuning er höfuðstyrkur stná-
þjóðanna í baráttunni fyrir þvt
að vitina og vernda sjálfstæöi sitt.
Það er það, sem helst bætir þeim
upp fámennið og fátæktina.
Æskilegt væri að þjóðeruistil-
finningin væri svo vakandi og rtk
hjá fámennu og fátæku þjóðinni,
setn byggir þetta land, að nteðal
hennar findist ekki einn einasti
maður, er sig léti henda þá sví-
virðingu að taka við útlendu fé,
sem lagt er til hötuðs pólitísku
sjálfstæði landsins. Og að minsta
kosti ættu þeir, sem slikt gera, að
mæta svo djúpri fyrirlitningu hjá
samlöndum sínum, að þeir dirfð-
ust lielst ekki að láta sjá sig á
liinum pólitíska orustuvelli.
En hve miklar líkur ætli séu
til þess, að íslensku þjóðina, ein-
staklinga hennar eða flokka, hendi
aldrei það, seni kalla má föður-
landssvik? Um það má fá nokkra
hugmynd af svörum stjórnarinnar
við því, hvorl hún sé viðriðin
þessa landráðaskildinga frá social-
istum í Danmörku.
Stjórnin þegir eins lengi og liægt
er, en loks 17. þ. m. ininnist Tím-
inn á þetta hneyksli.
Blaðið lætur sent sér eða stjórn-
inni komi þetta ekkert við. Það
sé Alþýðuflokkurinn sem fengið
hafi féð. Svo er eins og það
ranki við sér að skylt muni skegg-
ið hökutini, og að stjórnin muni
ekki frelsast fullkomlega, þótt
skömmin skelli á Alþýðuflokkinn.
Hefir og enga handbæra sönnun
fyrir því, að ekki hafi eitthvað af
þessum Júdasarpeningum runnið
beint til Tímaflokksins. En -þá
finnur blaðið upp það snjallræði
að fara á nútíðarráðherra vísu að
skvaldra utn danska stuðnings-
tnenn Morgunblaðsins. Og rnitt
í þessutn vandræða útúrdúr, strýkst
yfirhúðin af loddaranum og glyttir
á socialistann.
Orð blaðsins eru öruggust sönn-
un fyrir skyldleikanum við þá
rauðu. Þar segir:
„En það skiftir miklu, hjá hverj-
um féð er fengið. Að Morgun-
blaðinu standa, eins og kunnugt
er, einkutn íhaldssamir kaupsýslu-
menn. Af dönskunt íhaldstnönnum
og dönskum kaupmönnum hefir
oss oftast staðið lítil heill um dag-
ana, og einn af styðjendutn Mbl.
sýndi ekki alls fyrir löngu hugar-
þel sitt i vortt garð, ttteð því að
11 lyndarammar 11
1 i ntargar tegundir, afar ó- g g
1.1 Loptur Gunnarsson. 1 1
hlakka yfir óhöpputn Eimskipafé-
lags íslands.
Öðru máli er að gegna með
danska jafnaðarmenn. Þeir og
róttækir vinstrimenn hafa reynst
oss best af öllum dönskum stjórn-
málaflokkum“. (Leturbr. hér.)
Frantsóknarbændur. Hvað segið
þið uni þessa vörn. Finst ykkur
nokkur socialistalitur á henni? Við
eigum dönskunt socialistum svo
tnikið að þakka, að við megum
ekki taka eins hart á því, þó þeir
reyni með fémútum í stórum stíl
að hafa áhrif á stjórnmál lands-
ins, eins og ef það gerði einhver
annar!
En ef við stöndum svo nærri
dönskum socialistum og eigum
þeim svo mikið að þakka, að við
ntegum ekki rísa gegn tilraunum
! þeirra, til að seilast inn í íslenskt
stjórnarfar, hversu mildu meira
hljótum við ekki að eiga íslensku
socialistunum, okkar kæru sam-
löndurn, að þakka. Og hversu
fjarri væri það þá ekki öllum sanni,
ef þið bændur færuð að rísa önd-
verðir gegn breytingatilraunum
þeirra á stjórnar- stétta- og at-
viunutnálaskipulagi?
Nei ltaíðu bóndi minn hægt um
þig og hlustaðu og horfðu á
stjórnina þína.
Fóðrunarskýrslur.
Nú haustar óðum að, og rauða
kynið dregur sig nær og nær rík-
isjötunni. Jafnvel gamlir húðar-
klárar eru nú teknir á gjöf.
Maður heitir Björn, kendur við
Dvergastein. Hann er uppgjafa-
klerkur og liíir nú i Reykjavík á
eftirlaunum sínutn og því litla, er
hann gat reitt saman á Dverga-
steini. Vesturland vill ekkert segja
um verðleika þessa manns, en
vísar mönnum þar um til fyrv.
sóknarbarna hans. — En að hann
hvorki hefir kafnað úr vinsældum
né mannviti er nú sannað, því
dómsmálaráðuneytið leiddi hann
bráðlifandi að ríkisjötunni í miðj-
um september. .
Ekki hefir Vesturland frétt, hvort
þessutn er bætt i sparnaðarnefnd-
ina, eða hann hefir bás út af fyrir
sig, en víst er það, að ekki er
ætlast lil að íóður sé við hann