Vesturland - 27.09.1927, Side 2
2
veSturland.
Hér með tilkynnist vinuin og vandaniönnum, að móöir mín
Súsanna M. Þorleifsdóttir frá Njálsstöðum andaðist 20 þ. rn.
á Sjúkrahúsi ísafjarðar. Jarðarför hennar fer fram miðviku-
daginn 28. þ. m. kl. 1 e. in.
ísafirði, 20. si'ptembci' 1927.
Jósefína Njálsdóttir.
sparað; er og sagt, að sá gamli
liafi alveg óbiluð nieltingarfæri
og þeffæri en það kvað dóms-
málaráðuneytiö meta fullkomin
gæðingseinkenni.
Tryggvi Þórhallsson hefir skrif-
að inargt um starfsmannahald rík-
isins. Hefir það alt verið til árás-
ar á mótflokk hans, fyrir óþaría
eyðslu úr ríkissjóði til starfsmanna,
einkum í sjáifu stjórnarráðinu. Er
það víst fiestum í fersku minni,
að þegar Siguröur Sigurðsson frá
Vigur var skipaður fulltrúi í einni
stjórnardeildinni, skrifaði Tryggvi
eina af þessum ógeðslegu grein-
um sfnum, og taldi þetta bitling
til sr. Sigurðar sál. Stefánssonar.
Komst Tryggvi svo að orði, að
altaf mætti bæta pinklum á gömlu
Skjónu.
Nú er Tryggvi sjálfur sestur á
bak á Skjónu, og hann var fljót-
ur að finna, hvað hún gæti borið.
Engum pinkli fann hann ofaukið,
en hitt skildist honum, að vel
mætti bæta einum við. Því stend-
ur í Lögbirtingablaðinu 8. sept.:
„3. þ. m. var kandidat Gunn-
laugur Briem skipaður aðstoðar-
maður í atvinnu- og samgöngu-
málaráðuneytinu.
S. d. var ungfrú Ólöf Svein-
björnsson skipuð ritari í satna
ráðuneyti.
Fyrir þeiman Briem er búið til
alveg nýtt embætti.
Húrra t íyrir gömlu Skjónu og
riddaranum, sem reitt getur svona
marga pinkia. Það er líka munur
að sitja á truntu, sem dýravernd-
unarfélagið hefir ekkert yíir að
segja.
„Eftir ísfirskri
fyrirmynd‘É.
Síðasti Skutull skýrir frá því,
að búnaðarmálastjóri Sigurður
Sigurðsson ætli að „ráðleggja
Siglfirðingum að stofna til kúabús
eftir ísfirskri fyrirmynd“.
Kúabúskapur ísfirðinga er skamt
á veg kominn, eu þó þar sé ekki
yfir langt tímabil að líta, eru byrj-
unarskrefin alls ekki algeng eða
atburðalitil, og er það tneir en
vafasamt, að búnaðarmálastjóra
hafi verið þau svo kurin, að hann
sé fær um aö mála „fyrirmynd-
ina“ rétt upp fyrir Siglfirðingum.
Mikils er um vert, að fjósið sé
Sett á réttan stað. Hér hjá oss
hagar svo til, að inn frá Tungu,
Inneftir Tunguda'I, liggja hálfdeigj-
ur allvíðar, eru það járðvegsdjúp-
ar mómýrar með hæfilegum halla,
allálitlegt land til túnræktar. í
miðjunt dalnum liggur hæð ein,
frá fávísra sjónarmiði hinn fegursti
staður fyrir byggingu. Ef fjós og.
hlaða stæðu í jaðri hennar eða
undir jaðri hennar, yrði af nátt-
úrunnar hendi sjálfgerður bifreiða-
vegur bæði í áburðarkjallara og
heyloft, svo og að votheyshlöðum.
Og eins yrði sjálfgerður vegur
inum drattandi beljum í íbúð
þeirra.
Á tiæðinni sjálfri liefðí víðsýnn
bústjóri gott útsýni yfir hjarðirnar,
engi og akra, til allra hliða.
Væri þessu líkur staður i land-
eign Siglufjarðar, skyldi þann
varast og fyrrast sem mest. „Fyr-
irmyndin“ valdi nes eitt, sem fjarst
því svæði, er liklegast er til rækt-
uuar, og ’ kemur þar enn fram
nærgætni búnefndar vorrar, er hún
vill ekki kveikja matarpólitík hjá
kúnum, með því að láta þær
dvelja langvistum í námunda hins
lostæta grængresis.
19. septetnber tókum vér oss
ferö til „fjóss vors“. Var oss mikil
forvitni á, liver umskifti hefðu þar
orðið frá því vér kotnum þar síð-
ast. Því búnefnd hefir nú tekið
verkið í sínar hendur af akkorðs-
hafa. Það fyrsta er vakti eftirtekt
vora, voru þrenn súlnagöng í forn-
grískum stíl. Stóðu þau á háum
steinhjöllum bogamynduðum, öll-
iim gerðum af mannahöndum.
Settum vér hnakka á bak oss og
horíðum lengi á undur þessi.
Spurðum vér einn undirforingja,
hvort þetta skyldi til skrauts eða
nytja. En honum þótti vér spyrja
-óviturlega og sagði, að á „búi
voru" væri alt skraut til nytja, og
allar nytjar íil skrauts. Sagði liann
að miðgöngin vissu til dyra kúa-
stofunnar, en hin efstu vissu til
hinnar hárjáfruðu lilöðu, sem aö
sönnu er enn rjáfurlaus. —
Vér gengum inn í kjallarann.
Stóðu þar raðir bása nær full-
gerðar. Spuröum vér hvað slikt
skyldi, því vér hugðum, að kjall-
arinn væri ætlaður til áburðar-
geymslu. Var oss svarað því, að
ekki þætti liæfa að setja beljurnar
hærra að sinni, og væri þeim, sem
öðrurn þegnum búnefndar, þörf á
að læra auðmýkt og varast of-
metnað. Spurðum vér hvort belj-
ur vorar skyldu hafa útisalerni
uieðan á þessum skriftum stæði,
eu fengutn ekki svar.
Vér gengum nú upp súlnagöng
þau, er í miðið liggja og komum
á fyrsta sal. Var þar skuggalegt
og skrautlaust enn, en sjá rnátti
þar mikinn viðbúnað. Spurðum
vér hvað þar yrði helst til þæg-
inda, og var oss sagt að á aðal-
vegg yrði málverk af „búnefnd“
og kappslættinum á Seljalandstúni,
er síðar mun getið. En á veggnum
audspænis skyldi vera málverk
af sambandsnauti uefndarinnar og
Kirkjubólsbóndans. Vér spurðum,
livort nautið sjálft ætti ekki að
vera þar til húsa, en eigi var því
svarað.
Nú gengtim vér upp á hinn
♦♦ ♦♦
♦ Kíœðskerar ♦
# EINAR & KRISTJÁN $
i. fl. saumastofa.
♦
♦
♦ ♦
^ Nýkomið úrval af fata- og frakkaefnum. REGNFRAKK- ^
ARNIR eftirspurðu komnir aftur. Ennfremur skinnkantur,
♦ upphlutasilki, cabardine. ’Efni í drengjaföt og frakka rnjög ♦
♦ ódýrt. Alt til tata hvergi t»etra. ♦
♦♦ ♦♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
efsta steinhjallann, og kotnum
undir væntanlegt rjáfur innar há-
múruðu hlöðu, sáum vér niður í
ina víðu og djúþu tópt, sem var
tóm, svo sem hlöðum ber að vera
að haustinu.
Vér horfum niður í inar svim-
djúpu votheyshlöður og var þar
í rökkur að siá. Griltum vér að-
eins botn annarar þeirrar, en í
hinni sáum vér grjótdys nokkra
ekki alllangt frá botni. Var oss
sagt, að þar undir væri sumar-
heyskapur „búnefndar vorrar" og
skildist oss þá, að verk stórra
manna geta stundum látið lítið
yfir sér.
Vér gengum nú niður af must-
erinu og konium að, þar sem
stendur uppborið hey. Gengum vér
umhverfis það og sýndist ekki af-
armikið, svo vér höfðum orð á,
að beljum vorum mundi ekki ætl-
ð að hafa magann fyrir guð sinn.
Ef nú Siglfirðingar skyldu ætla
að hafa „fyrirmyndina* óbrjálaða
væri þeim þröf að skygnast svo-
lítið nánar í matreiðslubók „bú-
nefndar vorrar“.
Fóðrið skal aðkcypt, og hclst
þarf að sctja þau skilyrði, aö
ekki sé slegiö fyr en á haustin,
ef hlaðan kynni að vera óviðbúin
aö kyngja fæðunui. En fáist bænd-
ur elcki til slíks, þá er gott að
Siglfirðingar viti að „fyrirtnyndin"
fór svona að:
Hið aðílutta hey var sett sam-
an í galta mikinn eða garð. Var
strýta upp úr miðju en flatt lil
stafna; var jiað látið standa óvar-
ið fyrst, og fékk það þegar all-
góða skúr. Gjörði einn verkamað-
ur til gamans að mæla vatn úr
einum hjólbörum eftir fyrstu nótt
þess, og voru í þeim 14 lítrar.
Eftir þessa inntöku var lagt
segl yfir heyið. Tók innan skams
að rjúka fast undan áklæðinu og
töldu embættismenn búnefndar
vorrar sem þessi 'andardráttur væri
hinn æskilegasti.
Eimi gamaldags bóndi í ná-
grenninu fékk þó því ráðið, að
svift var af áklæöinu og geil graf-
in gegnum kumbaldarm. Kom þá
í ijós að fóðrinu hafði strax brugð-
ið í ætt búnefndar vorrar og hafði
tekið á sig rauðleitan litarhátt. Er
sjálfsagt fyrir þá, sem búa vilja
rneð nýtísku hætti, að hleypa upp
suðu á íóðrinu, svo það verð'i
bæði liolt og staðgott. Hitt er ekki
víst, að það sé öllum fært að
operera hey sín, svo sern vér
geröum, þvl fáir munu svo hepn-
ir að eiga skurölækna í búnefnd.
TiUcynnLÍng.
Við undirritaðir tilkynnum hér-
með, að við tökutn ekki kjöt til
geyrnslu í haust.
ísafirði, 24. sept. 1927.
F. h. íshúsfél. ísfirðinga.
Sveinbjörn Helgason.
F. h. íshúsfél. Jökull.
Magnús Ólafsson.
Frá ísafirdi.
Jóakim Jóakimsson tré-
smiður 75 ára.
17. þessa mán. var Jóakim Jóa-
kirnsson trésmiður á ísafirði 75
ára. Hann hefir átt lieima hér í
bæ meir en hálfa öld eða síðan
1874, en ættaður er hann úr Þing-
eyjarþingi.
Jóakirn er svo hraustur maður,
að hann minnist þess varla, að
sér hafi nokkru sinni á æfinni orð-
ið misdægurt. Er hann enn léttur
í spori og fær i flestan sjó.
Núna á þriggja aldarfjórðunga
afinæli sínu söðlaði hann liest
sinn og reið vestnr yfir Breiða-
dalsheiði til Flateyrar og heint
aftur samdægurs. Var færð ill og
veöur heldur hart, og kendi Jóa-
kim hvorki þreyta né eftirkasta.
Göngur
fóru hér fram mánudaginn 19.
þ. m. Scgja inenn fé í vænna
lagi.
Tíð
er nú köld og framur óstöðug.
t.eysir ekki snjó um hádaginn
nema f miðjar lilíðar. Gefur sjald-
an á sjó, en afli talinn góður ef
gæftir væru.
Smokkfiskur er kominn í Djúp-
ið, þótt lítið hafi liann veiðst enn
vegna ókyrðar.
Skipakomur.
„Dronning Alexandrine"
kom frá Rvík og útlöndum á
miðvikudaginn og fór norður að
kvöldi sarna dags. Fjöldi farþega
var með skipinu norður um.
Frá útlöndum kom bæjarfógeta
frú Gfslason og J. Nissen. Frá
Reykjavík Ingólfur Jónsson bæjar-
gjaldkeri, Finnur Jónsson póstm.
og frú Unnur Skúladóttir.
Að norðan kom skipið á mánu-
dagsnóttina. Héðan fóru allmarg-
ir með því suður, þar á meðal
Björn Magnússon símstjóri og Jón
sonur hans, síra Páll Sigurðsson
úr Bolungarvík, Böðvar Guðjóns-
son frá Hnífsdal, Sigurður Páls-
I son frá ísafirði, Kristján Torfa-