Vesturland

Árgangur

Vesturland - 13.10.1927, Síða 1

Vesturland - 13.10.1927, Síða 1
VESTURLAND Ritstjóri: Sigurður Kristjánsson. IV. árgangur. ísafjörður, 13. október 1927. 36. tölublað. Auglysing. Um eða eítir 10. þ. tn. opna eg vinnustofu rnína i húsitiu nr. 2 við Teinplaragötn (áður hús M. Magnússonar kaupmanns). Hefi eitthvað af úrvalsefnum eins og áður, sem eg sel tneð sanngjörnu verði. Vonast eftir að minir gömlu viðskiftavinir og aðrir líti inn til min; verkið liygg eg að leysa af hendi svo öílum liki. Tek eitntig að mér að hreinsa, pressa og gera við föt. ísafirði, 7. október 1927. Þorsteinn Guðmundsson klæðskeri. * ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ Klœðskerar EINAR & KRISTJÁN 1. 11. saumastofa. Nýkomið úrval af fata- og frakkaefnum. REGNFRAKK- ARNIR eftirspurðu kotnnir aftur. Ennfremur skinnkantur, upphlutasilki, cabardine. Efni í drengjaföt og frakka m'jög ódýrt. — Alt til fata hvergi betra. ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ Lasidráðagullið. Saga smáríkja er frá elstu títn- utn óslitin barátta fyrir sjálfstæði, oftast í vörn. Smáríkin voru oft ekki annað eri ein borg með hér- aði umhverfis, en gátu eigi að siður verið torsótt mjög, ef borg- armúrar vortt traustir og íbúar einhuga og öruggir í vörninni. Fóru leikslok oft meir eftir mál- efnum en liðsfjölda, en þá voru tnálefni góð, ef hver maður var trúr feðraborg sinni og fús að vcrja frelsi hennar með blóði sínu. Já, sá múrinn, sern mest reyndi á og mestu varðaði að ókleifur væri og traustur, var borgaralegar dygðir fólksins, vakandi þjóðern- istilfinning og fórnfýsi fyrir föður- landið. Jafnvel hittir hraustustu herkonungar töldu meira vert að fá brotið þann múr, en hinn, sem var af mannaltöndum gerður. Tii þess að brjóta þennan múr fanst brátt hættuleg vígvél. Það var guliið. Haft er eftir hinum mikla herkonungi Filippusi af Makedoníu, að vinna mætti hverja þá borg, sem svo hefði víð hlið, að inn um þau kæmist gullklyfj- aður asni. Filippus kunni vel að beita bolmagni, en þó þótti lton- um mest um vert, að brotnir yrðu inir innri borgarmúrar. Smáríkin eru hætt að víggirða sig með rnúrum, og mörg hafa að nafninn yfirlýsta friðhelgi fyrir venjulegum hernaði. Hinn innri múr er nú einn eftir, dygðir þjóð- félagsborgaranna. En engin þjóð og ekkert ríki ltefir yfirlýsta frið-. helgi fyrir þeim vopnutn, sem gegn þeim múr er snúið. Þrátt fyrir yfirborðsfriðinn er livert smáríki umsetið af útlendum her. Þessi her gengur hvildarlaust umltverfis hina ósýnilegu múra, og leitast fyrir, hvort hvergi sé sá daiur í, að gullklyfjaður asni verði inn ieiddur. Og þar sent fyrir er ágirnd og valdafíkn, alin í brjósti litilmenna, þar er hliðið fyrir asn- ann. íslendingar gera sér víst ekki alment grein fyrir því, hve fáir þeir eru í hiutfalli við íbúa ann- ara ríkja, og hve bolmagnsiausir þeir eru. Norðurlandaþjóðirnar, setn allar eru smáþjóðir, eru slík- ir risar við vora hlið að fólks- fjölda, að þar erum vér sem 1 á tnóti 25—60. Og þó tnunar miklu meira á efnahag. Auðsætt er hve slíkt ríki hlýtur að vera veikt í efn- islegutn skilningi. Það verður blátt áfratn að treysta algerlega á hinn innri styrk, dygðir og vitsmuni borgara þjóðfélagsins. Það hefir verið ntargra trú, að þessum múrutn mættum vér vel treysta. Menn hafa vel skilið það, að sjálfstæðið höfum vér ekki end- urheimt ineð bolmagni, heldur hafa það verið aðrir verðleikar, er þar hafa ráðið sigri. Þessir sömu .verð- leikar halda margir að séu örugg vörn sjálfstæði voru. En menn gæta þess ekki, að I sókninni mæddi mest á einskökum táum tnönnum, en í vörninnj. reynir á alla. Þar getnr minsta skítmennið svikið sigurinn úr hendi heillar þjóðar. Um íslenska ríkið, sjálfstæði þess, er setið af útlendingum. Sum- ir gera áhlaup sín gegnum atvinnu- vegina, aðrir gegnttm stjórnmálin. Hvorir tveggja hafa fundið hlið I tnúrana og innlenda asna til að reiða á klyfjarnar. Fiskveiðaþjóð- irnar nota leppmenskuna. Þá leið- ina steðjar að rnikill háski, sem gjalda verður varhuga við. Aðrir hafa þó fundið beinni leið. Það eru danskir stjórnmálamenn, setn sáu það, sent allir máttu sjá, að jafn fátækt og fáment land og ís- land er fljótunnast með því að kaupa stjórnmálamennina. Pólitlsku yfirráðin væru auðunnin, ef hægt væri að fá þá til að strá gullinu. Það eina, sem ekki var líklegt, er það, að smáríki, sem eftir alda baráttu og sára undirokun hefir fyrir fáum árum unnið sjálfstæði sitt, ætti þá menn, er léðu sig til slíkra verka. En utn það þarf nú ekki að deila. Um liitt ber að hngsa, hvernig slik landráð verði stöðvuð, og það er íslenska þjóð- in, almenningur, sem hamingja landsins hvílir á i þessu sem öðru. Þeir menn, sem hér hafa orðið sannir að sök, kalla sig alþýðu- foringja. Þessi sama alþýða verð- ur að sýna það, hvort það er I umboði hennar, sem þessir menn svíkja föðurlandið sitt. Vel ment- uð alþýða elur foringja sína upp, og lætur ekki aðra halda þar völd- utn en þá, sem rata vegi þeirra dygða, er hún metur mest. En ó- mentuð alþýða lætur foringja sína nota sig og kann ekki að dærna verk þeirra, vond eða góð. Til þess að varast alvarlega hættu, verða menn að þekkja hana. íslendingar verða að gera sér það Ijóst, að landið alt er ekki fjöl- mennara en eitt lítið kjördæmi hjá stórþjóðunum. í slíku fátnenni er það sérlega létt verk fyrir einn einasta auðugan tnann að vinna algeran kosningasigur, ef hann fær einhvern innlendan marin til að dreifa gullinu. Það sem á ríður fyrir oss er það, að allur almenn- ingur vakni til vitundar uni það, hver höfuðæruleysissök það er að láta aðrar þjóðir kaupa sig. Ef almenningur öðlast þá þjóðernis- kend, að hann ekki taki við er- lendum inútum og lærir að fytir- lita þá, seut þær bjóða, verður að engu erindi þeirra, er þau land- ráð vilja fretnja. Verður að treysta því, að ís- lendingar séu svo þroskuð þjóð, þó seinlátir sén, að þeir sjái hver hætta að þeim stefnir, og skilji það, að trúmenska og sómatilfinn- ing fólksins er í þessum sökttm einasta landvörn ins unga og fá- menrut íslenska ríkis. Framh. Fyrirlestur, er nefnist „Vegur kærleikans" flyt- ur Grétar Fells t Templara- húsinu 14. þ. m. kl. 8. Aðgöngu- miðar kosta 1 kr. fyrir fullorðna og 50 aura fyrir börn, og fást við innganginn. „Það er dýrt, en það er lika gott“. Vesturland hefir oft sýnt fram á það, að slátrunin á ísafirði sé einna Ijósasta sönnunin fyrir því, hve langt ísafjörður er á eftir öðrum bæjtim hér á landi I veru- legri menningu, þótt ekki skorti hér margskonar tildur með hlægi- legunt tilkostnaði. Blaðið nennir ekki að endur- taka nú, það sem það hefir áður sagt utn nauðsyn sláturhúss á ísa- firði, hve stórkostiegt menningar- niál það er, að slátrun öll fari fram í sláturhúsi og kjötflutning- urinn til bæjarins, eins og ltann nú er, hverfi úr sögunni. Það þýð- ir ekki að segja ísfirðingum, að mörg smáþorp hér á landi, sem aðeins eru l/4 móti ísafirði að fólksfjölda, liafa myndarleg slát- urhús, en ritstjórinn getur ekki stilt sig um að lýsa því, sem bar fyrir augu hans 7. þ. m. ef ein- hverjum kynni við það að sjtiljast, hve blygðunarlaust við ísfirðingar erum smánaðir, og metnir á stund- um nákvæmlega til jafns við skræl- ingja. Djúpbáturinn var að koma vest- an úr fjörðutn og hafði lagst við Hæstakaupstaðarbryggjuna. Úr- felli hafði verið öðru hvoru um kvöldið og voru götur blautar, en þó mest upp af bryggjunni, því þar var traðk og umferð meira enn annarstaðar. Mikill mann- straumur var fram á bryggjuna og var ritstj. Vesturlands einn þeirra, sem þatigað átti erindi, stiklaði hann svo sem auðið varð milli forarpollanna og komst slysa- laust og með ca. 1 kg. af saur á fótunum fram á bryggju vora. Aðrir neyttu þess að þeir voru i vaðstigvélmn og tóku djúpleið- ina vfir vilpurnar. Var auðfundið að bryggjan var vel smurð. Hafði henni og lagst fleira til, því ný- lega hafði veriö afferint þar kola- skip. Ritstj. þóttist því vita, er hann sá eitthvað ljósleitt framan iil á bryggjunni, 'að ekki mundi það vera yfirlitur hennar sjálfrar, var og kvikt af mönnum umhverfis, svo sem þar væri einhverkonar munuður. Og því er heldur ekki að neita, að svo var. Á bryggj- unni lágu hrannir af kindaskrokk- um. Utnbúðalausir voru þeir og

x

Vesturland

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vesturland
https://timarit.is/publication/633

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.