Vesturland - 13.10.1927, Side 2

2
vesturland
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiii!ii!iiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!i:ihl:i!iiiiiiiiiiiiiii lyi
l SKÓFATNAÖUR karla og kvenna nýkominn, óvenjulega góður og ódýr. Komiö og skodið. G. B. G. W
llllll!lilinill!III[lil!lj!l!ll!!lll!ll!llll!ll!IIIII!llllllllllllllllll!!llllllll!j|llilll!iilllljllllllll[ll!ll!llillll!!l!illl!ll<llllll!l!!!il!lllllllllllll|(l!!||!!||||||||l!ll!ll llf?
nutu allra atlota bryggju vorrar,
því þar var ekkert í milli lagt.
Uppskipuniu fór þannig fram,
að menn í erfiðisfötum, sennilega
þeim sömu og þeir voru í við
kolavinnuna, báru skrokkana í
fangi sér eða drösluðu upp úr
bátnum.
Umhveríis hrannirnar var, sem
áður segir, allmargt manna að
virða fyrir sér innflytjendurna. Var
það þó ekki „handtéringin" seni
nýstárleg var, heldur aðal imi-
flytjendanna. Víða hér á Vestfjörð-
um er kjötgott fé, svo algengt er
að diikaskrokkar séu alt að 20
kg. En þarna brá frá þeirri venju.
Voru margir af þessum skrokkum
svo auðvirðilegir, að ekki munu
hafa vegið ineira en 6 10 kg,,
og svo horaðir, aö þeir stirðnuðu
ekki. Fjöldi manna liandiék þessa
skrokjía. Hömpuðu sumir þeim á
lófa sér og giskuðu á, að slátrað
mundi hafa verið köttum í mis-
gripum. Qerðu menn að þessu
gaman og iilógu mjög.
En sá hlær best sem síðast
hlær, og það verður hver sá ís-
firðingur, sem leggur lostætið und-
ir jaxlana. Eitt íshúsið hérna kvað
ætla að geyma það til hátiðanna
handa allra allra bestu vinum sín-
um.
Búvit.
Sláturtið er bráðum lokið. Þeir
scin efni hafa á, eru búnir að
byrgja sig að kjöti. Kjöl er í lægra
verði en í fyrra. Þó eru neytend-
ur óánægðir yfir því, þeir inn-
lendu, að þeir skuli þurfa að kaupa
kjötið mikið hærra verði, en það
er seljanlegt á erlendum markaði,
en svo er og hefir verið í. Rvík
og raunar eirmig hér. En við þetta
er þó það að athuga, að minsta
kosti hér, að kaupendur eiga þess
oftast kost aö velja kjötið, taka
aðeins úrvals kjöt, og hér við
Djúp er víöast svo kjötgott fé, að
varla mun slíkt annarstaðar á land-
inu.
Innlendi kjötmarkaðurinn er ekki
rýmri en svo ennþá, að hann hefir
tiltölulega lítið að segja fyrir verð
þessarar vörutegundar, og þótt
bændur séu alls góðs maklegir og
komi það í einn stað, livaðan
þeim kemur greiðslan, er einnig
á hitt að líta, að innlendu neyt-
endurnir eru að langsamleg mestu
leyti fátækir þurrabúðarmenn
kaupstaðanna.
Kjöt liefir verið selt hér á ísa-
firði hæst á 00 aura kg. síóan
fjártaka byrjaði fyrir alvöru. Er
þetta útsöluverð kaupmanna og
um úrvalsvöru að ræða. Auðvit-
að fá bændur ekki þelta verð ó-
skert, jiví kaupmenn þeir, sem
selja kjötið, fá eitthvað fyrir fyrir-
höfn sína. Hægt hcfir þvi verið
að kaupa kjöt Iægra verði beint
frá fjáreigetldum, einkum af ám
og lclegum lömbum.
Bæriun okkar er stór í allri
eyðslu, þaö er að segja sjálft stór-
búið. Vist eru það hundruð fjár,
„Var Jesú sonur Jóseps?w
Niðurl.
Þá vill G. B. máli sínu til sönn- j
unar, vitna í handritið af Mattheus- i
ar guðspjalli, sem fanst skömmu '
fyrir aldamótin síðustu. Á þessu er j
sá ljóður, að engin sönnun er til ;
fyrir þvi að handrit þetta skýri
réttara frá í þessu efni, en þau '
handrit, sem lögð voru til grund- 1
vallar fyrir biblíunni. - Ef ritari
handrits þessa hefði ætlaö að
smeygja þeirri skoðun inn, að
Jósep hefði verið faðir Jesú, þá
hefir honum tekist það mjög klaufa-
lega því hann nefnir Maríu mey.
Meyjarheitið á Maríu bendir ótví-
rætt á, að ritaramim er kunnugt um
hina almennu skoöun á þessu efni.
Sennilega e'r því það hálmstrá, I
sem Q. B. vill nota þarna, ritvilla
ein.
Allar hinar svo nefndu rök- i
setndir Q. B. fyrir þeirri staðhæf-
ing, að Jesús hafi verið Jóseps- ;
son eru þannig „reykur bóla og j
vindaský“. Þær hverfa út I busk- i
an ef á þær er andað. Þetta er
svo augljós sannleiki, að jafnvei
G. B. virðist hafa séð það sjálfm;.
Á bls. 11 í pésanum, segir liann, !
meðal arinars, um frásagnir þær, j
sem skýra frá því, að Jesús hafi i
verið getinn af heilögnm anda. j
„Um þaö verður ekkert með vissu i
sagt, hvort þær eru tilbúningur j
einn, eða þær byggjast á sönn- !
um atburðum". — Við þessa játn- j
ingu sína hefði Q. B. átt að bæta
þessu: Það er heldur ekki nokk--
ur minsta ástæða til þess að van-
treysta Lúkasi í þessu eftii. Hann
rannsakaði það kostgadilega frá
rótum. Að svo mæltu ltefði G.
B. gert best í því að stinga blöð-
ununt í eldinn, þar voru þau best
geymd, því til blessunar fyrir
kirkjuna, sem hann þjónar, geta
þau ekki orðið. Það ltafa deilur
um leyndardótna trúarinnar ald-
rei orðið. Því mióur gerði G. B.
það ekki. Honutn hefði sanit ekki
átt að geta dulist það, að kirkjan
hlytur að hafa tneira traust til
Lúkasar og Mattheusar í þessu
efni, en , til Q. B. og skoðunar-
bræðra hans. Eins og eðlilegt er
áttu Lúkas og Mattheus hægra
með að rannsaka þetta, þar sent
um er að ræða viðburði úr lífi
samtíðarmanna þeirra, heldur en
vér, sem uppi erum hér um bil
19 öfdum sfðar.
Nei, G. B. liætti því miður ekki
við að skrifa pésan, heldur er eins
og hann sæki nú aftur í sig veðr-
iö, en þá tekst ekki betur fyrir
honum. Á bls. 11 í pésanum seg-
ir hann: „Svo sem áður er á vik-
ið, er einskis stuðnings að leita
fyrir þessum frásögum í því guð-
spjallanna, sem er áreiðanlegust
heimild um líf og kenningu Jesú
og ekkert guðspjallanna lætur þær
styðjast við orð Jesú sjálfs'1. —
Það liggur í augum uppi, að
engin sönnun fyrir því, að skoð-
un Q. B. sé rétt á þessu efni,
getur legið í því, að Markúsar
guðspjall skýrir ekki frá boðun
Maríu. Ótvírætt heldur Markús því
fram, að Jesús sé guðsson sbr.
Mark. 1. 1, og víðar. Seint mun
sækjast að telja kristnum lýð trú unt
það, að Markús, og þeir aðrir höf-
undar.sem ekki minnast á hoðtin
Mariu ieggi ávalt fornu gyöinglegu
merkinguna inn i guðssonarheitið.
Með algerlega rangt tnál fer G.
B. þegar hann heldur því fram að
ekkert guðspjallanna láti þá kenn-
ingu styðjast við orð Jesú sjálfs,
að hann sé guðs eingetinn son.-
ur. — Þekkir Q. B. ekki hjarta-
stað heiglagrar ritningar Jóh. III.
16. „Svo elskaði guð heiminn, að
hann gaf sinn eingetinn son til
þess að ltver, sem á hann trúir
glatist ekki heldur hafi eilíft líf“.
sbr. Jóh. III. 18. Þessi orð taka
af öll tvímæli um skoðun Jesú
sjálfs á þessu efni. Fyrir þennan
sannleika lifði Jesú, leið og dó.
Q. B. viröist blanda mjög sam-
an guðssonarheiti gamlatestament-
isins á ísraels lýð og konungum
hans. og guðssonar heiti nýja
testamentisins á Jesú Kristi. Frá-
sögur nýja testamentisins um að
Jesú sé getimvaf heilögum anda,
og umsögn ltans sjálf um að hann
sé eingetinn sonur guðs, draga
markalínurnar þar á milli, svo
það iilýtur að vera vísvitandi yfir-
sjón, ef farið er að blanda þessu
saman. Með komu Jesú Krists í
heiminn fær guðssonar heitið nýja
merkingu; fratn af henni sprettur
svo önnur grein hinnar postullegu
trúarjátningaj-. Eg get nú búistvið
því, að Q. B. vilji benda á, að
ekki sé unt að sanna, að postul-
lega trúarjátningin sé rétt nefnd
þannig. En hvernig sem þessu er
farið, þá er þó hitt víst, að hér
um bil einni öld eftir Krist er þessi
játning lil í öllum megin atriðum,
og notuð í kirkjunni. Eista mynd
hennar, sem kunnugt er um, tek-
ur það fram, að Jesú sé einka-
son guðs, fæddur af heilögum
anda og Mariu ntey. Allir hljóta
að sjá, að slík játning getur ekki
myndast I kirkjunni, netna þessj
Kvöldskóli.
Ungmennafél. Ávvakur heldur
uppi kvöldskóla á vetri komanda,
eins og að undanförnu. Allar
nánari upplýsingar viðvikjandi
skólanum veitir
Guðm. frá Mosdal.
sem bærinn kaupir alls, og er
þeim kaupum gefandi gaumur, því
bæði ttiun eftirsótt að eiga kaup
við svo ríkan og neyslufrekan
viðskiftavin, og vel gjörlegt fyrir
seljanda að þoka verði niður við
slíkan kaupanda. Og svo má okk-
ur smáborgurunum vera það ljóst,
að ekki mun annarstaðar að leita
betri fyrirmyndar í búviti og allri
ráðdeild, en í atferli inna djúp-
vitru ráðsmanna vorra.
Ritstjóri Vesturl. lagði þvi leið
sína nrður á Tanga vorn, er hann
vissi að ráðsmenn vorir létu slátra
þar. Hitti hann þar einn vin sinn
úr Djúpinu, uttgan bónda. Var
hann þar með fjölda fjár. Ritstjór-
atiunt var vel kunnugt að bóndi
þessi er vel vitiborinn, en var þó
grunur á, að ráðsmenn vorir
inundu hafa komist á vitsmuni
við hann.
Qanga vel viðskiftin við ráðs-
menn vora? spurði ritstj.
Ágætlega, sagði hann. Þetta
eru alveg einstakir menn. —
trú hafi verið altnenn um langt
skeið. Og víst er um það, að frá
allra elstu tíð kristninnar var ávalt
borin fram játning, um meginat-
riði hinnar kristilegu sannleiks-
heildar, samfara skírnar athöfninni,
þótt ekki sé oss kunnugt um orða-
lag þeirrar játningar. Ekkert er
því líklegra en að sú skoðun
manna sé rétt, að postullega trú-
arjátningin svo nefnda eigi rót
sina að rekja til postulanna, þótt
nokkrar orða breytingar hafi ver-
ið á henni gerðar síðar. Eg tek
þessi atriði fram til þess að benda
»á, hve lengi kirkjan hefir játað trú
sína á Jesúm Krist, guðs einget-
inn son.
Þá heldur Q. B. því fram, að
hvergi bregði þeirri skoðun fyrir í
bréfum Páls postuia, að Jesús hafi
engan tnannlegan föður átt. Þess-
ari skoðun sinni til stuðnings vitn-
ar hann í þessi alkunnu orð Páls
um Jesúm: „sem að holdinu er
fæddur af kyni Daviðs, en að anda
heilagleikans er kröftuglega aug-
lýstur að vera guðs son". Hvaða
stuðning fyrir skoðun sina getur
Q. B. fundið í þessum orðum Páls?
Var ekki María af ætt Davíðs
og tekur ekki Páll skýrt fram að
Jesús sé sonur guðs? — Eg vil
rnega spyrja Q. B. Hvar hefir
Páli haldið þvi fram að Jesús
ltafi verið Jósepsson? — Vill ekki
Q. B. atliuga vel Rómv. VIII. 3,
29, 32, Qal. IV. 4. Kol. I. 13 og
viðar, og vel ætli hann að leggja
sér á hjarta orð Páls í Kol. II.
8. og 9. — Mér er sem eg sjái svip-
inn á Páli, þegar á að fara að
vitna I boðskap hans um Krist,
því til sönnunar, að Jesús hafi
verið sonur Jóseps. Það er jafn
ómögulegt verk, og ef einhver
ætlaði að fara að sanna það að
G. B. sé eingetinn.
1