Vesturland - 12.11.1927, Page 1
VESTURLAN D
Ritstjóri: Sigurður Krisljánsson.
IV. árgangur. ísafjörður, 12. nóvember 1927. 40. tölublað.
Hjartanlegt þakklæti fyrir auðsýnda vinsemd og hluttekn-
ingu við fráfall og jarðarför rnóður okkar og tengdamóður
Önnu M. Guðmundsdóttur.
Ágústa Þorsteinsdóttir. Sigríður Guðmundsdóttir.
Bárður G. Tómasson. Jóh. Þorsteinsson.
Hnífsdalsmálið.
Ummæli blaða.
Blöðin hafa, sem vonlegt er,
gert mál þetla talsvert að umals-
efni. Kemur nijög glögglega fram
í þessum blaðaskrifum hinn mikli
munur á ábyrgðarmeðvitund rit-
stjóranna, þar sem sum blöðin
leggja alla stund á að flytja sann-
ar frásagnir frá gangi málsins og
þvi sem í Ijós kemur við rann- '
sókn þess, en önnur nota það að-
eins til pólitiskra árása, og flytja
jafuvel liíhæfulausar lygar um
vitnaframburð úr lokuðum rétti,
þegar annað efni þrýtur, til að
sverta andstæöingana.
Tíminn.
22. f. m. flytur Tíminn árásar-
grein á Morgunblaðið og Vestur-
land út af frásögnum þeirra frá
siðustu rannsókn Hnifsdalsmáls-
ins. Ummæli Tímans eru meðal
annars á þessa leið:
„.......Mbl. og Vesturland
gerast óbeinir málsvarar lög-
brjótanna, og ráðast á rann-
sóknardómaramv sem kemur
þarna fram eins og fulltrúi fram-
kvæmdarvaldsins í landinu, með
hrópyrðum og spotti. Er hér
um að ræða beina uppreist
blaðanna gegn réttvísinni. Á
hinum sakbornu mönnum hvíla
grunsemdir um alvarlegan glæp.
Eftir aðförum Mbl. og Vestur-
lands að dæma iná búast við,
að þau verji hvferskonar mót-
þróa og aðfarir, sem kæmu í
veg fyrir fullnægjandi rannsókti
málsins. Blöðin. virðasf vera í
þann vegiun að gerast mál-
svarar glæpa og agaleysis I
landinu, þegar liðsmenn íhalds-
ins kunna að komast I ó-
samræmi við landslög. Þessi
uppreist íhaldsblaðanna gegn
lögum og rétti mun vekja eftir-
tekt I landinu. Mun verða vikið
að því oftar og nánar hér I
blaðinu".
Tilefnið til þessara herfilegu um-
mæla Timans er frásögn Vestur-
lands frá Hnífsdalsmálinu 19. f.
m. í þessari Vesturlandsgrein er
sagt blátt áfram frá staðreyndum.
Frásögn blaðsins er eftir skrif-
legri skýrslu 5 sjónar- og heyrn-
arvotta, sem undir hana rita und-
ir eiðs tilboð. Þar er sagt frá því,
að engir fengust til að taka þá
Eggert og Hálfdán með valdi.
Vesturl. skýrir aðeins frá þessu sem
staðreynd, en leggur engan dóm
á það. En Tíminn segir: „Er hér
um að ræða beina uppreisn blað-
anna gegn réttvísinni."
Tfminn fer hér með vísvitandi
ósannindi og er það varla umtals
vert. En fyrst fariö er að minnast
á þessa handtöku, þá er best að
segja það eins og er, að hér
vestra mælisl hún mjög illa fyrir.
Lita menn víst nokkuð alment svo
á, að það sé ekki mikið sæmdar-
verk, að brjótast inn á heimili,
sem fullþyngt er af veikindum og
öðru böli, og leggja þar hendur
á veikan mann, þótt ákærður sé
um afbrot, sem enginn aðstand-
enda hans trúir að hann sé sek-
ur um. Og allra síst fyrir þá sök,
að enginn mun geta séð, að mál-
ið skýrist við það á minsta hátt.
En til dæmis um það, hve vin-
sælt verk þetta er, má nefna það,
að enginn Hnífsdælingur fékst til
að .leggja liönd aö því, og jafn-
vel ákveðnustu mótstöðumenn
þeirra kærðu, svöruðu því, er
þeim var ógnað með fjársekt, að
þeir kysu heldur fésektina sér
til handa, en þátttöku I þessu
verki.
Öll afskifti Vesturlands af þessu
Hnífsdalsmáli hafa verið krafa um
óvilhalla og fullkomna rannsókn,
og hörð andmæli gegn því, að
það yrði gert að ftokksárás. í
grein þeirri sem Tímaritstj. h.efir
fyrir sér, er hann skrifar árás sína
á Vesturland, er enn varað strang-
lega við einhliða rannsókn I svona
alvarlegu máli og krafist hlutlaus-
rar og ýtarlegrar rannsóknar. En
Tíminn segir: „Eftir aðförum Mbl.
og Vesturlands að dæma, má bú-
asl við að þau verji hverskonar
mótþróa og aðfarir, sem kæmu í
veg fyrir fullnægjandi rannsókn
málsins. Blöðin virðast vera I
þann veginn að gerast málssvar-
ar glæpa og agaleysis I landinu,
þegar liðsmenn íhaldsins kunna
að komast í ósamræmi við lands-
lög“.
Þetta hljóta að vera vísvitandi
ósannindi, þegar sá sem skrifaði,
hefir ummæli Vesturlands tyrir sér.
Og svona skrifa ekki aðrir en
blygðunarlausir siðleysingjar, eða
ánauðugir menn.
Skorar Vesturland á andstöðu-
blöð sín að benda á, ef það nokk-
urstaðar I öllu því sem það hefir
sagt um Hnífsdalsmálið, liefir með
einu orði andmælt óvilhallri rann-
sókn málsins eða kvatt menn til
að þola ekki lög I því.
En frásagnir Timans frá réttar-
höldunum sýna, að það sem hon-
um og Vesturlandi ber í milli um
þessa rannsókn er það, að Vest-
urland vill að rannsóknin sé ger-
samlega óvilhöll, en Timinn vill
ekki þola það eða eiga á hættu.
Vill Vesturland að lokum benda
ritstj. Tímans á það, að þótt það
sé dygð út af fyrir sig, að vinna
hart fyrir kaupi sínu, þá ber og
á hitt að lita, að hverju gagni
vinnan kemur. Og út af fyrirheiti
hans til „Ihaldsblaðanna" I niður-
lagi greinarinnar (þar á meðal
Vesturlands) vill blaðið beuda
honum á að athuga, hvort ekki
muni réttast að láta það óefnt, þvi
þótt liann þykist nú öllum fótum
Tungutnálakensla.
íslenska,
Danska,
Enska,
Þýska.
G. Andrew
Fjarðarstræti 24.
I jötu standa I bókstaflegri merk-
ingu, geta jafuvel slíkir mætt þeirri
ráðningu, er þá rekur lengi minni
til.
Alþýðublaðið.
Ritstjórí Vesturlands sér ekki
„Alþýðublaðið", nema eitt og eitt
númer af tilviljun. Hvað þetta
Hnífsdalsmál snertir, hefir og lítið
að segja, hvað þar stcndur, þvi
sorpblöð, eins og það, reyna ekki
einu sinni að gera ósannindi sín
líkleg, og er ekki hætt við að frá-
sögnum þess verði trúað. Er og
blaðið svo óheppið, að tíðinda-
maður þess hér er ekki af betri
endanum í ráðvendni til orða, né
birgur mjög af mannviti. Eru og
allar frásagnir blaðs þessa, þær
sem Vesturl. hefir getað sannpróf-
að, tilhæfulaus ósannindi I flestum
atriðum og orðalag og tónn hið
skrílslegasta.
Hér er til dæmis fyrirsögn einn-
ar þessara sorpgreina:
„Kosningasvikin í Hnifsdal.
Fleiri vitni — Nýjar upplýsingar.
Slóðin rakin að dyruni kosninga-
skrifstofu íhaldsins á ísafirði.
íhaldshreiðrið í hættu.“
Greinin sjálf er siðan saman
hnoðaðar lognar svívirðingar um
íhaldsmenn á ísafirði og engra
svara verðar, fremur en aðrar
frásagnir blaðsins mii þetta inál.
En það eina sem gerir þennan
óhroða athyglisverðair er það,
að hann er hafður eftir samverka-
mönnum rannsóknardómarans hér,
þeim mönnum, sem hér er alment
álitið, að ekki ráði minnu um
rannsóknina, en dómarinn sjálfur.
Hér stappar því nokkuð nærri því,
að dömarinn sjálfur láti breiða út
þennan ósanna óhróður, ekki síst
þegar svo er tekið til orða, að þetta
og þetta hafi gerst I réttinum, því
enginn getur verið í vafa um það,
að hann hefði getað stöðvað sam-
verkamenn sina í þessum Iogna
óhróðurs fréttaburði frá atriðum,
sem hann einn og réttarvitnin
eiga að vita um. Sést rannsóknar-
dómarinn hér enn í nýju Ijósi og
lítt prýðandi hann sem þjón rétt-
vísinnar.
Ferð til Bolungarvíkur
„í kongsins og laganna nafni."
„Lögreglustjórinn yfir íslandi“
hafði gert ferð sína norður I Jök-
ulfjörðu. Eftir því sem samverka-
menn hans hér Isögðu, var sú
ferð ætluð til þess að vefengja
framburð vitna þar, er gefið höfðu
Steindóri Gunnlaugssyni skýrslu
í sumar. Voru þeir ráðunautarnir
allgildorðii um það, að alt væri
það fals og lýgi, sem eftir þess-
um vitnum vairi þá haft.
Ekki hefir Vesturland frétt af
réttarverkum í þeirri ferð, en mjög
voru málpípur dómarans óbratt-
ari eftir þá ferð en áður hún var
gerð. Og náttúran lét sér ekki
skiljast, hvert ofurmenni þarna
var á ferð og' hrakti bát hans
norður í Veiðileysufjörð. Lá hann
þar I reiðuleysi, þar til hann loks
að kvöldi næsta dags náði hrak-
inn og hrjáður til ísafjarðar.
Hugðist hann nú að fá upp-
reisn hið skjótasta. Steig því á
skip 7. þ. m. og hélt til Bolung-
arvíkur. Tók hann hreppstjórann
þar Kristján Ólafsson fyrir rétt,
lagði fyrir hann tvo atkvæðaseðla
fjargreidda í N.-ísafjarðarsýslu og
lýsti hreppstjórinn yfir, að hann
hefði skrifað þá báða. Tilnefndi
hann gömul hjón þar í Bolung-
arvik, sem á kjörskrá voru I Súða-
víkurhreppi og kusu hjá hrepp-
stjóranum. Sögðust þau ekki geta
kosið sjálf og báðu um aðstoð.
Veitti hreppstjórinn þessa aðstoð,
eftir það að hafa gengið allfast
eftir því, hvort kjósendurnir gætu
ekki sjálfir greitt atkv. aðstoðar-
laust.
I veir vottar voru við kosning-
una, og mæltu í réttiuum. Bar
þeim báðum I öllum atriðum sam-
an við hreppstjórann. En ergömlu
hjönin komu í réttinn, könnuðust
þau I fyrstu ekki við, að liafa
fengið aðstoð, þótt þau breyttu
þeim fratnburði síðar I réttinum.
Er það álit manna í Bolungar-
vík, og raunar vissa, að þessi