Vesturland - 14.10.1933, Síða 1
VESTURLAND
X. árgangur.
ísafjörður, 14. okt. 1933.
28. tölublað.
Margfaldur ósannindamaður.
Er Hannib^l ólæs? Eða er Skutull skrifaður
fyrir ólæst fólk?
Skutull sem út kom 6. þ. m. er
enn að staglast á stnum eigin
ósannindum, sem hann gerir
„Vesturl." upp. Kemur það nú
enn skýrar í Ijós en áður, þar
sem hann loks skýrir frá því í
hvaða „Vesturl.“ hann sækirheim-
ildir sinar. En sá er galli á gjöf
Njarðar eða Skutuls, að heimild-
irnar eru faisaðar. í tiivitnunar-
grein þá, er hann þykist sanna
ummælin um ríkisskuldirnar, vant-
ar aftan af greininni orðin: „mið-
að við það hve lítið þjóðin í heild
sinni á af föstum fjárstofni“.
í heild sinni er því tnálsgreinin
eins og meðfylgjandi notarialvott-
orð sýnir:
„en jafnhliða hefir skuldasöfnun
ríkisins aukist svo gifurlega, að
þess munu fá eða engin dæmi
annarstaðar i heiminum, miðað við
það hve lítið þjóðin i heild sinni
á af föstum fjárstofni“.
haö vottast notarialiter eftir ná-
kvæman samanburð, að í grein-
inni Stjórnmái er út kom í 19. tbl.
Vesturlands 13. f. m. stendur of-
anrituð klausa, í 5. mgr. og byrjar
klaúsan með kommu.
Notariuspublicus ísafjarðar 13. okt. 1933.
Sig. Eggerz.
Gjald:
Staðf. kr. 1.00
Stpl. „ 0.50
Kr. 1.50
ein króna og fimmtiu
aurar. Greitt. S. E.
Þessi ritfölsun Skutuls er því
hér með fyllilega sönnuð.
En enn er meira blóð í kúnni.
Skutull lætur sér ekki nægja
svona einfalda föisun. Heldur býr
hann til orð og setningar fyrir
andstæðinga sína, svona út i blá-
inn og slær sig svo sjálfur tii
riddara á þessum afkvæmum sín-
um á eftir.
Tilvitnun þá, sem vitnað er í
að framan úr Vesturi. 13. f. m.
fer Skutuil sem út kom 23. f. m.
þannig með:
„að þesp séu engin dæmi nokk-
urstaðar f heiminum, að jafn mikill
skuldaþungi hvíli á hverium ein-
staklingi, eins og nú hvilir á hverj-
um íslenzkum þegni“.
Það vottast notarialiter, cftir ná-
kvæman samanburð, að í grein-
inni Blekkingar, er út kom í 38.
tbl. Skutuls 23, f. m., stendur of-
anrituð klausa á bls. 4. Byrjar
klausan með kommu.
Notariuspublicus ísafjarðar 13. okt. 1933.
Sig. Eggerz.
Gjald:
Staðf. kr. 1.00
Stpl. „ 0.50
Kr. 1.50
ein króna og fimmtíu
aurar. Greitt. S. E.
Hann er frægur bardaginn hjá
Don Qutxote við vindmyilurnar.
En hvað er það í samanburði við
Hannibal okkar, sem býr sjálfur
til orðin fyrir andstæðingana og
sigrar svo alt á eftir. Þetta grein-
arkorn sitt kallaði H. V.: Blekk-
ingar, en eg nefndi það sjálfs-
blekkingu i leiðrétting minni. Og
er hægt að kalla siikt vægara
nafni.
En Skutulsritarinn lætur sér
ekki nægja með þetta. Hann held-
ur áfram blekkingariðn sinni. —
Næsta kiausa, er hann tilfærir
i Skutli 6. þ. m. til þess að sanna
sitt mál um ummælin um ríkis-
skuldirnar eiga þar ekkert skylt
við. Ummælin þau úr „Vesturl.“
eiga við þatin árlega útgjalda-
þunga, sem þjóðin verður að bera.
Um það geta allir læsir menn
sannfært sig, er þeir lesa um-
rædda grein í Vesturl. (Stjórnmál
II) frá 13. f. m. Þarna er því enn
ein fölsunin.
Og svo er ósvífni Skutuls á
háu stigi, að eftir slíka frammi-
stöðu þykist hann hafa unnið til
verðlauna, sem hann geti ávísað
öðrum.
Vissulega á slik framkoma, sem
mun vera einstök jafnvel í íslenzkri
blaðamensku, skilið fyrirlitning
allra þeirra, sem ekki vilja Iáta
traðka 'á sannleikanum.
Það sem Skutull tilfærir um:
Rógtilraunir, til þess að rægja
saman verkamenn og bændur, er
svo augljóst, að sérhver læs mað-
ur hlýtur að sjá, að þar er um
engar rógtilraunir eða neitt I þá
átt að ræða. Eru þar enn ein
ósannindin hjá Skutlinum.
En það er ekki nóg með þetta.
í Skutli sem út kom 23. f. m.
er sagt frá þvi, að i umr. grein
hafi „VI.“ verið að fárast yfir þvi,
„hvað kaup verkafólks væri óheyri-
lega hátt hér á ísafirði„.
Skutull er nú auðsjáanlega
runninn frá þessum ósannindum.
Eða hefir kannske bara gleymt
þeim. En þau eru alger tilbúning-
ur hjá Skutli, eins og svo margt
annað í minn garð.
Um leiðréttingu þá frá mér, er
Skutull flytur 6. þ. m. farast hon-
um svo orð: „Og þó það kunni
að vera bjarnargreiði við Arngrím,
hefir blaðið ekki viljað neita hon-
um um þessa bón hans, af því
honum virðist mikið áhugamál að
fá bænheyrslu“.
Enn ein ósannindin. Rangfærsl-
urnar talar maður nú ekki um.
Málavextir eru þeir, að H. V.
kom með leiðréttingu þá til mín,
sem „VI.“ flutti 30. f. m. Varð
það að samkomulagi milli okkar,
að eg birti leiðr. H. V. í „VI.“,
sem eg gerði athugasemdalaust,
en að „Skutull* flytti í þess stað