Vesturland - 21.10.1943, Side 2

122
VEST URLAND
Frú Anna Ingvarsdóttir.
Minningarorð.
VESTURLAND
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Siguröur Bjdrnason, frá Vigur
Silfurgata 6. Sími 5.
Skrifstofa Uppsölum,
sími 19 3.
Verð árgangsins 10 krónur.
Afgreiðslumaður:
Jón Hjörtur Finnbjarnarson.
Skipagata 7.
yí'ir fyrirhugaðri stærð sund-
laugarinnar, sem allir vita nú
að er af Sundlaugarnefnd á-
kveðin 16% X 8 metrar. ' Og
sízt af öllu munu þó þeir
mörgu er sáróánægðir eru yfir
að stofna til þessarar litlu
laugar, sætta sig við, ef af
fyrirhyggj uleysi á áð velja
henni svo þröngan stað mill-
um annara hygginga að
ókleyft verði um aldur og æfi
komandi kynslóða að stækka
hana um einn einasta meter
á nokkurn veg, hvað svo mikið
sém allar aðstæður um þörf
og getu um stækkun á laug-
inni síðar kann að verða að-
kallandi. Það virðist vera
minnsta og sjálfsagðasta krafa,
að hvorki sundlaugarnefnd né
bæjarstjórn leyfist að innsigla
svo rækilega skammsj'ni sína
og fyrirhyggj uleysi i skipulag
bæjarins, þvert á móti vilja
þess fólks, sem hér mun þó
mest af mörkum leggj a í vinnu
og öðrum fjárafla til þessarar
stofnunar.
S. 1. sunnudag boðaði sund-
laugarnefnd til almenns borg-
arafundar til að ræða um
sundlaugarbygginguna. Fund-
urinn var haldinn í Góðtempl-
arahúsinu og var fjöhnennur.
Sundlaugarnefnd skýrði þar
frá framkvæmdum sínum, á-
kvörðunum og allri afstöðu til
þessa máls og ágreiningsins
um stærð laugarinnar. Flestir
nefndarmanna, sem þar tóku
til máls, voru sammála um að
fjárhagslega væri óráð og ó-
kleyft að byggja laugina stærri
en hún þegar hefði verið
ákveðin, 16% X 8 mtr., sérstak-
lega af ])ví hve reksturskostn-
aður stærri laugar yrði óvið-
ráðanlega mikill. Án þess að
Vesturland hafi átt nokkurn
kost á að sannfæra sig um gildi
þeirra kostnaðaráætlunar og
talna sem sundlaugarnefnd
hefir borið fram um reksturs-
kostnað mismunandi stórra
sundlauga, þá vill það á eng-
an hátt véfengja, að allmikl-
um mun kostnaðarsamari
muni rekstur t.d. 25 metra
langrar laugar verða, en
16%X8 mtr., er mest muni
stafa af aukinni hita þörf. En
heldur engin viðunandi ábyggi-
leg áætlun varð lögð fram um
hvort hin fyrirhugaða laug
muni nægilega stór til að full-
nægja á viðunandi hátt svo al-
mennri þörf, sem hér mun
bæði fyrir sund-nám og iðkan-
ir allra skólanemenda og alls
almennings í bænum. Auk
þess hve nauðsynlegt er að fá
hér hæfilega stóra sundlaug
til að fullnægja og efla al-
menna sundíþróttakei)pni bæði
ísfirzkra og annara nágranna
íþróttamanna. Eflaust nægir
hin litla laug tii að fullnægja
almennri skólaskyldu um
sundnám i skólunum hér og
verður þeim því gott og nauð-
synlegt kennsluáhald, sem
mikil þörf er að skólarnir
njóti sem fyrst, hvernig sem
séð kann að verða fyrir þörf-
um alls almennings, sem lokið
hefur skólavist, eða hvort
hann vérður látinn sitja á hak-
anum um allt annað en að
leggja fé og vinnu til að koma
lauginni upp?
Borgarafundinum s.l. sunnu-
dag lauk með því að svohljóð-
andi tillaga frá Ágúst Leós-
syni og Karl Bjarnasyni var
borin fram og samþykkt með
öllum greiddum atkvæðum:
„Borgarafundur á Isafirði um
sundlaugarmálið samþykkir:
Að fela sundlaugamefnd á-
samt meðfulltrúum sjómanna
og iþróttamanna að athuga
gaumgæfilega um stærð laug-
arinnar, byggingar- og rekst-
nrskostnað og verði álit þeirra
lagt fyrir borgarafund, svo
fljótt sem auðið er. Jafnframt
mælist fundurinn til að áfram
sé haldið við þau verk sem
þegar eru hafin“.
Vinna við að grafa fyrir
grunn sundlaugarinnár hófst
aftur s.l. mánudag og má því
vænta að þrátt fyrir óánægju
margra og ágreining við sund-
laugarnefnd um stærð laugar-
innar muni það ekki spilla
samvinnu um framkvæmdina
og almenna þátttöku í henni,
sérstaklega ef tryggt verður
að lauginni verði af hendi
stjórnarvalda bæjarins tryggð-
ur nægilega stór grunnur til
hæfilegrar stækkunar, sem
vafalaust, áður en langt um
líður, verður aðkajlandi þörf
að. Það mætti teljast ótrúlegt
að allir gætu ekki orðið sam-
mála um þá kröfu til bæjar-
stj órnar Isafj arðarkaupstaðar,
en þó ennþá ótrúlegra ef hún
yrði ekki vel við henni.
Margt fleira væri þörf á að
athuga nánar um fyrirhugaða
úySgúigu sundlaugarinnar ,og
eflaust verður nánar vikið að
því síðar hér í blaðinu áður
en langt um líður.
Skýrsla Gagnfræðaskólans
á ísafirði
fyrir s. 1. skólaár er fyrir
nokkru komin út. Enda þótt
hún i sparnaðarskyni sé nú
nokkru styttri og ekki eins ýt-
arleg og áður, þá er vel frá
henni gengið af skólastj órah-
um, Hannibal Valdimarssyni,
er að mestu eða öllu mun hafa
samið liana og húið undir
prentun.
p ins og getið var um i síð-
asta tbl. Vesturlands,
flutti siminn okkur Isfirðing-
um þá sorgarfregn, að frú
Anna Ingvarsdóttir, kona Jón-
asar Tómassonar bóksala og
tónskálds hér á Isafirði, hefði
látist á sjúkrahúsi vestur í
Ameríku, að afloknum upp-
skurði.
Anna var mjög heilsutæp
síðustu árin, hafði leitað beztu
lækna hér innanlands, en ár-
angurslaust. Töldu þeir það
einu von hennar um bata að
hún leitaði til sérfræðinga
vestan hafs. Var sú tilraun
gerð, en allt kom fyrir ekki.
Hún andaðist þar eins og áður
Segir, þann 6. þ. mánaðar. Fór
svo bálför hennar fram þar
vestra þann 11. þ. m., en á-
formað mun vera að minning-
arathöfn fari fram siðar hér i
kirkjunni.
Anna var fædd hér á Isa-
firði þann 8. april árið 1900,
dóttir hinna góðkunnu hjóna
Sigriðar Árnadóttur og Ingvars
Vigfússonar blikksmiðs, og
átti hún alla æfi sina heima
hér á Isafirði. Giftist eftirlif-
andi manni sínum, Jónasi
Tómassyni, árið 1921. Eignuð-
ust þau þrjá efnilega sonu,
þá Tónias Árna, sem nú er við
háskólanám í Reykjavík, Ing-
var, sem stundað hefir nám
við Tónlistarskólapn, og
Gunnlaug Friðrik, sem er
þeirra yngstur, aðeins 13 ára.
Eru tveir þeir síðasttöldu nú
heima og stunda nám við
gagnfræðaskólann hér.
Heimilislíf þeirra hjónanna
var með ágætum og hið á-
nægjulegasta. Áttu bæði sömu
áhugamálin, sérstaklega söng-
og hljóðfæraslátt. Það mátti
heita svo, að allar þær stund-
ir sem ekki voru óhjákvæmi-
lega háðar hverdags önnunum,
væru á einhvern hátt helgað-
ar söngmálunum og heimili
þeirra jafnan miðstöð alls
sönglífs í bænum, því að ávalt
voru þau reiðubúin að aðstoða,
fræða, kenna og hjálpa hverj-
um þeim sem þess óskaði, og
með þurfti. Stundum stilltu
þau saman hljóðfæri sin og
léku ýms tónverk, hún á
píanóið, hann á orgelið, og
seinni árin bættist sonur þeirra
við með fiðluna. Stundum
söng hún og lék sjálf undir á
píanóið. Var yndi að híusta á
söng hennar og hörpuslátt, því
að röddin var þroskuð og í
senn hæði mjúk og fögur og
naut sín því sérstaklega í þýð-
um og hrifnæmum lögum.
anna, sem alltaf hljóta að taka
mikið af tíma húsmæðranna,
hafði hún einnig tima til þess
að sinna >™sum félagsmálum
all verulega. Hún var t.d.
templari frá barnsaldri, vann
alla ævina af áhuga að bind-
indismálum og vildi verða
samferðafólki sínu að eins
miklu liði og unnt vaii á þeim
vettvangi. Þá starfaði hún
einnig milcið i kvenfélaginu
Hlíl', sem vinnur inikið og gott
starf að ýmsum mannúðarmál-
um hér í bænum, og var for-
maður þess um mörg ár. Naut
hún sín ágætlega í slíku starli,
þvi að hvar sem hún hittist
var hún alltaf jafn alúðleg og
glaðleg, við hvern sem var.
En þótt hún gæti þannig
starfað af alhug að almennum
félagsmálum, munu þó söng-
málin liafa verið hennar hjart-
ans mál.
I kirkj ukórnum söng hún
frá þvi á unglingsaldri, og
eftir að Sunnukórinn var
stofnaður — húri var ein af
stofnendunum — söng liún þar
alltaf meðan kraftar leyfðu.
Var hún allan tímann ein af
beztu söngkonum kórsins og
söng þar oft einsöngva við á-
gætar móttökur og vaxandi
hylli áheyrenda. Hafði og fyr-
ir nokkrum árum, stundað
nám við Tónlistarskólann í
Reykjavík, í píanóleik, músik-
sögu og hljómfræði.
Það kom oft í hlut önnu, að
vera í þeim flokki Sunnukórs-
ins sem margan samferða-
manninn „söng' heim“, og þá
jafnframt að flytja þeim
hinstu söngkveðju hinna eftir-
látnu. Hefir hún áreiðanlega,
við þau tækifæri, mýkt mörg-
um treganda sorgarsárin, þeg-
ar hún með sinni hljómþýðu
hluttekningar rödd, söng af
sannfæringu um endurfundi
ástvinanna. Það sannfæringar-
afl hefir sjálfsagt átt sinn þátt
í því, hve rólega og æðrulaust
hún tók sjúkdómi sínum, og
létt henni að lokum þeirri
þungbæru stund, er hún sjálf
varð að kveðja ástvini sína og
hverfa til framandi lands, til
hæjtulegrar læknisaðgerðar.
Eitt góðskáldanna kvað eitt
sinn:
„Gef þeim söng þinnar sálar
að syngja burt nótt“.
Þessi Ijóðlína gæti vel verið
einkunnarorð fyrir lífi önnu,
því að hún var alltaf að gefa
okkur samferðamönnunum
söng sinnar göfugu sáfar, vildi
alltaf og allstaðar koma fram
til góðs og alla gleðja.
ss vegna er það, að við
áttum því láni að fagna
að kynnast henni, söknum
hennar eins og góðrar systur,
Verður sá söknuður auðvitað
ÍTlllllIIðl ðtlj I I [Jtlðbul 1111UI 1 11“
ar, margra slíkra ánægjulegra
stunda á heimili þeirra.
En Anna átti fleiri hugðar-
mál. Því að auk heimilsstarf-
\