Vesturland - 22.10.1949, Blaðsíða 2

2
' *
VESTURLAND
PIWMI
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Sigurður Bjamason frá Vigur
Afgreiðsla og auglýsingar Hafnarstræti 12 (Uppsalir)
Verð árgangsins krónur 20,00
Skrifstofa Uppsölum, sími 193
Kjósandinn velur stjórnarfarið.
Þjóðin er óánægð með stjórnarfar sitt. Allir flokkar eru ó-
ánægðir, nema einn. Alþýðuflokkurinn er ánægður. Hann telur
ástandið harla gott og þakkar sér. Alþýðuflokkurinn er ánægður
með gjaldþrota útgerð bundna við bryggju. Hann vill meiri
styrkjastefnu, meiri skömmtun og höft, hærri tolla og skatta,
fleiri nefndir og ráð í Reykjavík. Þá fær flokkurinn fleirí
bitlinga og stöðvir handa gæðingum sínum á kostnað almennings
í ’andinu. Þessi flokkur sem segist vera á móti tollum, hefur
hækkað tolla, á nauðsynjavöru um 35—50% — en það þýðir
dulbúna gengislækkun um 25—30%, sem Alþýðuflokkurinn
þykist berjast gegn. Alþýðuflokkurinn segist vera eini flokkur-
inn, sem berjist móti kommúnistum, en hann hefur keppst við
kommúnista að sprengja upp dýrtíðina í landinu — sem nú er
að leggja atvinnulíf landsins i rústir og skapa atvinnuleysi og
fátækt.
Það er ástand, sem krötunum líkar. Þeir hafa talið sér trú um,
að þeir séu svo góðir að stjórna fátæktinni. —
En þjóðin vill ekki atvinnuleysi og fátækt. Hún vill styrkja-
lausan atvinnurekstur, meira frelsi og minni höft, lægrí tolla og
skatta, og færri nefndir og ráð. Þessvegna er Alþýðuflokkurinn
nú í andstöðu við þjóðarviljann. Þjóðin er þreytt á samstjórnar-
sukkinu, og því óheilbrigða stjórnarfari, sem síglt hefur í kjölfar
þess. Þjóðinni er að verða ljóst, a,ð það er hægt að fá sterka og
ábyrga stjórn eins flokks — Sjálfstæðisflokksins — i landinu,
til þess að leysa þau fjölmörgu vandamál, sem nú steðja að
þjóðinni. Sjálfstæðisflokkurinn hafði víð síðustu kosníngar um
40% þjóðarinnar — fólk úr öllum stéttum að baki sér. Ilann
vantar ekki nema nokkra tugi atkvæða í 8—9 kjördæmum til
að fá hreinan meirihluta á Alþingi. Islendíngar cíga að fara að
dæmi frænda sinna, Norðmanna, og veita stærsta flokknum
hreinan jnngmeirihluta. Norski verkamannaflokkurínn fékk
1945 tæplega 41% greiddra atkvæða, en 76 þingmenn af 150 i
Stórþinginu. Þannig fékk Noregur sterka og ábyrga stjórn eins
flokks — og heilbrigt stjórnarfar. Við kosningarnar á dögunum
fékk verkamannaflokkurinn norski traustsyfirlýsingu þjóðar-
innar fyrir meðferð sína á málum hennar. Hann fékk að vísu
aðeins um 46% greiddra atkvæða, en 84 j)ingsæti af 150 i Stór-
þinginu. Kommúnistar voru þurkaðir út af þingí og mínní flokk-
arnir töpuðu yfirleitt. Þannig haga kjósendur sér i löndum, þar
sem lýðræðið og þingræðið stendur föstum fótum. Kjósandinn
velur stjómarfarið fyrst og fremst. Hann hugleiðir, hvernig
hægt sé að stuðla að heilbrigðum stjórnarháttum og greiðir at-
kvæði samkvæmt því. Þannig er þetta í Bretlandi og Bandaríkj-
unum. Tveir flokkar fara með völdin á víxl. Þegar illa tekst til
skipta kjósendur um og reyna nýja stjórn.
Þennan hátt verða Islendingar að taka upp, ef vel á að fara.
Þjóðin er óánægð. Sú óánægja er þýðingarlaus, nema hún leiði
til þess að breytt sé um stefnu i stjórn landsins. Horfið sé frá
fylgi við smáflokkana, sem valda glundroða og stjórnleysi —
til fylgis við stærsta flokkinn, Sjálfstæðisflokkínn og honum
falin stjórnarforusta. Það er þjóðarnauðsyn. Þetta sjá æ fleiri og
fleiri kjósendur. Þessvegna munu j)eir við þessar kosningar
fylkja sér um Sjálfstæðisflokkinn og kjósa frambjóðendur hans,
hver í sínu kjördæmi.
Isfirðingar, í bæ og sýslum. Kjósið frámbjóðendur Sjólfstæðis-
flokksins. Kjósið Axel V. Tulinius, Kjartan Jóhannsson og Sig-
urð Bjarnason frá Vigui’.
Hversvegna kjósa konur
Kjartan lækni.
Konur lita þannig á, að
vanda beri valið á þeim mönn-
um, er sitja eiga á Alþingi Is-
lendinga.
Þessvegna kjósum við þann
mann, er við þekkjum öllum
öðrum betur að skyldurækni
og drengskap.
Kjartan læknir, ásamt fleiri
góðum þegnum okkar lands,
berst fyrir þá stefnu, sem lík-
legust er að skapi okkur meira
öiyggi, meira athafnafrelsi og
betri afkomu. Því má enginn
Sjálfstæðismaður bregðast
skyldu sinni. Við verðum að
t^yggja S j álfstæðisflokknum
alls staðar á landinu meiri og
glæsilegri sigur en nokkru
sinni fyrr.
Blaðið „lsfirðingur“ kemur
hvað eftir annað með yfirlj’s-
ingar fró „Sjálfstæðiskonu41
um, að þær muni ekki kjósa
Kjai’tan, vegna þess, að hann
sé góður læknir og megi ekki
fara úr bænum.
Greinarliöfundur, sem reynd
ar er nú engin Sjálfstæðis-
kona, má gjaman skýla sér,
með nafninu, því eflaust setur
að honum hroll eftir úrslitin á
sunnudaginn kemur. Hann,
gerir lítið úr dómgreind ís-
firzkra kvenna og kunnum
við honum litlar þakkir fyrir.
Það er nú eitt fyrir sig, að
okkur sé ekki ljóst um þau a.t-
kvæði, er falla á landslista
flokksins, og eins, að okkur
finnst ómögulegt að bjóða
fram mann, sem hefur rækt
skyldustörf sín vel, og enn-
fremur, að Kjartan hafi verið
neyddur í framboð.
Þetta gegnir furðu, að nokkr
um skuli láta sér slíkt um
munn fara og sýnir ljósara en
noltkuð annað eftir hvaða
mælikvarða þessir flokkar
hafa valið sína frambjóðend-
ur.
Við, konur, látum ekki ó-
svarað slíkum svívirðingum á
okkur.
Við vituin, að Kjartan Jó-
hannsson fer í framboð af á-
huga.fyrir góðu málefni og við
munum kjósa hann einmitt
vegna þess, að við þekkjum
hann og treystum honum öll-
uni öðrum fremur til að vinna
ötullega að hinum ótalmörgu
verkefnum, sem óleyst eru fyr-
ir ókkar bæjarfélag. Við, kon-
ur, sýnum þegnskap okkar í
því að kjósa Kjartan Jóhanns-
son, sem reyndist okkur vel
sem læknir, og mun líka gera
það, sem þingmaður.
Það er löngu kominn tími til
að Isfirðingar fái dugandi full-
trúa á Alþingi Islendinga.
G.B.
O
Opið bréf.
Hr. Finnur Jónsson.
Háttvirti frambjóðandi og
forstjóri. Ég hefi verið að velta
því fyrir mér, siðan ég hlust-
aði á framsöguræðu þína á
framboðsfundinum hér s.l.
mánudag, hvað fyrir þér muni
hafa vakað, þegar þú kaust að
leggja að mestu til hliðar um-
ræður um bæjar- og þjóðmál
en verja álitlegum hluta ræðu-
tímans í fjálglegar endurminn-
ingar um liðna veru þína hér í
bæ, sem lauk með þessum orð-
um: — Isfirðingar þekkja mig.
— M. ö. o. Hér þarf ég ekki
annað en sýna mig í svip fyrir
hverjar kosningar. Ég þarf
ekki einu sinni að ómaka mig
til að skýra afstöðu mína til
helztu áhuga- og hagsmuna-
mála bæjarbúa. Þeir munu
þrátt fyrir það falla fram og
veita mér lotningu sína og at-
kvæði í ljóma þeirra endur-
minninga, sem þeir eiga um
mína hérveru og viðkynning-
una við mig — Finn Jónsson!
Eða er þessi státni kosninga-
boðskapur aðeins vesöl upp-
gjöf?
A.m.k. þarf ekki mikið á sig
að leggja til að berja sér á
brjóst og segja: Sjáið mann-
inn, sem var hj á ykkur í 30 ár,
og sem þið trúðuð svo vel. Ykk-
ur er alveg óhætt að halda á-
fram að trúa á hann, þótt hann
geti ekki sagt ykkur neinar
merkisfréttir af afrekum sín-
um eða síns flokks til handa
ykkur eða þjóðinni. —
Sú var tíðin, að Isfirðingar
töldu sig þekkja Finn Jónsson.
Á meðan þú þurftir á aðstoð
þeirra að halda til að fika þig
áfram til auðs og metorða, var
nauðsynlegt að vera ofurlítið
alþýðulegur, sýna einhvem lit
á að vinna fyrir fólkið og þá
jafnvel ómaksvert að skýra því
frá gangi þess eigin mála. En
nú er þessa ekki lengur þörf.
Nú þykist þú þess fullviss að
GOTT DÆMI UM
SUKKIÐ.
Eitt hundrað og tíu þús-
und króna eyðsla Stefáns
Jóhanns í sumarbústað sinn
á Þingvöllum á tveimur ár-
um er gott dæmi um með-
ferð kratanna á ríkisfé.
t