Vesturland - 09.06.1951, Blaðsíða 2

2
VESTURLAND
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Sigurður Bjarnasori frá Vigur
Skrifstofa Uppsölum, sími 193
Afgreiðsla og auglýsingar: Engilbert Ingvarsson, Hafnar-
stræti 12 (Uppsalir). — Verð árgangsins krónur 20,00.
. ---------------------------------------------------- J
Bitlingasýkin og ábyrgdarleysið
eru einkennin.
Þegar gerðardómslögin voru sett 1942, sáu kratar sér leik á borði
og beittu sér gegn því af alefli, að ekki yrði hægt að framkvæma þau,
aðeins vegna þess, að þeir sáu fram á að auðvelt mundi vera að gera
lögin óvinsæl meðal almennings, sem þá skildi ekki mikilvægi þeirra
og taldi að auknar peningatekjur væru sama og kjarabætur, þótt nú
sé svo komið, að flestir viðurkenna, að það hefði verið giftudrýgst
fyrir þjóðina, að þessi lög hefðu náð fram að ganga. Kratarnir léku
þarna á þá strengi, sem þeir töldu að bezt myndu hljóma í eyrum
þjóðarinnar og, sem myndi afla þeim nokkurra atkvæða, en það þýddi
meiri völd og áhrif, og um fram allt meiri bitlinga, nýjar forstjóra-
stöður og þess háttar. Einstaka menn innan Alþýðuflokksins voru
þó svo heiðarlegir að hugsa meira um alþjóðarhag en bitlinga handa
sjálfum sér og vildu ekki verða til þess, að dýrtíðarskriðunni væri
hleypt af stað, meðal annars með því að torvelda framkvæmd gerðar-
dómslaganna, en raddir þessara manna voru kæfðar og fengu ekki að
láta heyra til sín. Þannig skrifaði Jón heitinn Blöndal í Alþýðublaðið
29. okt. 1940: „Ég vil halda því fram að engin stétt geti til lengdar
grætt á því verðhækkunarkapphlaupi, sem hér hefir verið háð undan-
farið. Máske getur sá gróði enzt fram yfir næstu kosningar, en óvíst
að það verði mikið lengur. Haldi verðhækkunarskrúfan áfram leiðir
hún óhjákvæmilega tii þess að framleiðslukostnaðurinn hækkar, at-
vinnuvegirnir hætta á ný að bera sig, þeir, sem nú græða, fara að tapa
og hrunið blasir við fyrr en menn kann að óra fyrir nú.“ Þetta var
skoðun hagfræðings Alþýðublaðsins og hún hefir reynst rétt, en for-
sprakkar flokksin's vissu að þetta sjónarmið myndi verða óvinsælt
meðal þjóðarinnar, sem var að láta tælast af gullinu, þess vegna var
sjálfsagt að vera á móti því sjónarmiði, og hleypa dýrtíðarskriðunni
af stað. Fólkið vill það og verður okkur þakklátt og kýs okkur fyrir,
og við fáum meiri völd. Þannig hugsuðu forsprakkar kratanna.
Þetta reyndist rétt hjá þeim, alþýðan kaus þá, og þeir fengu meiri
völd, komust í ríkisstjórn og veltu sér í bitlingum, allir forkólfarnir
komust í forstjórastöður eða önnur vel launuð embætti. Þannig notuðu
þeir sér trúgirni alþýðunnar til þess að láta hana hossa þeim upp að
háborðinu í þjóðfélaginu. Það skipti þá engu máli, þótt þeir hefðu leitt
yfir þjóðina ógæfu, sem ef til vill á eftir að baka henni mikið tjón.
Þótt alþýðan liði ef til vill skort, kom það forkólfunum við háborðið
ekkert við, þeim leið vel, og þá var allt í lagi.
En svo fór að harðna í ári. Dýrtíðarskriðan, sem þeir höfðu hleypt
af stað, þrátt fyrir varnaðarorð Jóns Blöndal, var nú að leggjast með
æ meiri þunga á þjóðina, og eitthvað varð að gera til að stöðva
skriðuna, en aðgerðir í þá átt höfðu auðvitað í för með sér auknar
byrðar fyrir þjóðina. Þær voru því óvinsælar eins og eðlilegt var og
auðvelt að æsa menn upp gegn þessum auknu álögum.
Á árinu 1947 fékk Alþýðuflokkurinn forsætisráðherrann og um leið
tók hann á sig þá miklu ábyrgð, sem stjórnarforustu fylgir ætíð. Stjórn-
endum Alþýðuflokksins var því nauðugur einn kostur að reyna að
stöðva dýrtíðarskriðuna, hvort sem slíkar aðgerðir myndu verða vin-
sælar eða ekki, það var skylda þeirra gagnvart þjóðinni og þeirri
skyldu máttu þeir ekki bregðast.
En heigulshátturinn og hræðslan við að missa ef til vill nokkur
atkvæði var samt svo mikil, að þeir brugðust þeirri skyldu — þeirri
heilögu skyldu að bjarga þjóð sinni út úr þeim ógöngum, sem þeir
höfðu sjálfir komið henni í. Þeir komust sem sé að raun um það í
kosningunum haustið 1949, að fylgi þeirra hafði hrakað hjá þjóðinni,
þeir höfðu misst nokkur atkvæði, og það gat orðið til þess, að völd
þeirra og bitlingar væru í hættu, og er þeir sáu einnig fram á, að
þjóðin átti ekki annars úrkostar, en grípa til enn róttækari ráðstafana,
sem vafalítið myndu verða þungbærar fyrir hana og því auðvelt að
gera þær óvinsælar, þá lögðu Alþýðuflokksbroddarnir árar í bát. Þeir
voru hræddir um, að þeir myndu tapa nokkrum atkvæðum á því að
„STANDAR D“
Miðstöðvarkatlar 1,6 og 2,2 m2
Miðstöðvarofnar
VERZLUN E. GUÐFINNSSONAR
Símar 4 og 18 — Bolungarvík
TILBOÐ.
Tilboð óskast í smávegis breytingar á kappróðrarbátum Sjómanna-
dagsins á Isafirði. Allar upplýsingar gefur Símon Helgason hafnar-
vörður.
Tilboðum sé skilað til hans fyrir kl. 6 e.h. föstudaginn 15. júní n.k.
SJÓMANNADAGSRÁÐIÐ
INNANHUSASBEST
GLJÁASBEST
VERZLUN E. GUÐFINNSSONAR
Símar 4 og 18 — Bolungarvík
Auglýsing
frá Landssímanum.
Tilboð óskast í málningu á þaki póst- og símastöðvarinnar og kittun
og málningu á ölium gluggum sömu byggingar.
SÍMASTJÖRINN Á ISAFIRÐI
Sig. J. Dahlmann.
NIÐURSOÐNIR ÁVEXTIR:
Aprikosur
Ferskjur
Perur
VERZLUN E. GUÐFINNSSONAR
Símar 4 og 18 — Bolungarvík
S E M E N T (Væntanlegt um 10. júní)
VERZLUN E. GUÐFINNSSONAR
Símar 4 og 18 — Bolungarvík
freista að rétta við efnahag þjóðarinnar, vegna þess að þær leiðir,
sem nú orðið voru einar færar til þess, voru erfiðar og torsöttar.
Þannig brugðust þeir skyldunni við þjóðina, vegna þess að þeir
héldu, að heppilegri leið til atkvæðasmölunar væri að taka ekki þátt
í framkvæmd þessara aðgerða. Þeir töldu líklegra til vinsælda að hlaupa
í kapp við kommúnista, sem allir vita að eiga enga ósk heitari en að
koma hér öllu atvinnulífi í rúst. Og þrátt fyrir að flokksbræður krat-
anna á Norðurlöndum hafi sent þeim áminningu um að bregðast ekki
svona skyldunni við þjóðina, hafa þeir ekki látið sér segjast, heldur
hvetja í fullkomnu ábyrgðarleysi til óhappaverka, sem fyrr en seinna
eiga eftir að bitna harðast á alþýðu þessa lands.