Vesturland - 27.06.1951, Blaðsíða 2

2
VESTURLAND
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Sigurður Bjarnason frá Vigur
Skrifstofa Uppsölum, sími 193
Afgrciðsla og auglýsingar: Engilbert Ingvarsson, Hafnar-
stræti 12 (Uppsalir). — Verð árgangsins krónur 20,00.
Stækkun landhelginnar.
Á sjómannadaginn og öðrum hátíðum sjómanna eru fluttar margar
ræður um ýms hagsmunamál sjómannastéttarinnar, og fer varla hjá
því, að þá sé minnst á það málið, sem mest er um vert og þýðingarmest,
ekki aðeins fyrir sjómennina, heldur einnig fyrir alla þjóðina, en það
er stækkun landhelginnar íslenzku. Það mun láta nærri, að ekki minna
en 95% af útflutningsverzlun okkar sé fiskur og fiskafurðir, og liggur
því í augum uppi, hvílíkur voði það væri fyrir okkur, ef fiskimiðin
eyddust og nytjafiskum væri útrýmt þar.
Með þeim mikla flota erlendra togara, sem er hér við land við veiðar
er ekki hinn minnsti vafi á því, að fiskistofninn á miðunum er í miklum
voða, ef ekki eru gerðar ráðstafanir honum til verndar, og fiskveiðar
við íslandsstrendur dæmdar til þess að verða starf, sem gefur ein-
staklingunum lítið fyrir erfiði sitt, og færir þjóöarbúinu stöðugt rýrari
tekjur.
Það er því eitt stærsta fjárhagsmál okkar, að íiskistofninum verði
veitt eðlileg vernd með stækkun landhelginnar. Viðurkenning erlendra
þjóða á slíkri nýskipan væri betri öllum Marshallgjöfum, því að það
væri stuðningur til að hjálpa þjóðinni til þess að bjargast sjálf af ís-
lenzkum gæðum. Það væri okkur til handa einskonar líftrygging, sem
miðlaði okkur gjöfum, er við getum þegið kinnroðalaust og með fullri
sæmd um ókomin ár.
Þetta stórmál verður hinsvegar ekki leyst, nema fast sé knúið á, af
íslenzkum stjórnvöldum, og þeim erlendum þjóðum, sem finnst sínum
hagsmunum hnekkt með rýmkun íslenzku landhelginnar sé gert fylli-
lega ljóst, hvílíkt alvörumál sé hér á ferðinni, mál, sem hefir ekki minni
þýðingu fyrir .framtíð og afkomu íslenzku þjóðarinnar, en það hefði til
dæmis fyrir Bretland að brezku kolanámurnar væru uppurnar af út-
lendingum, svo að til fullrar þurrðar horfði og grundvöllurinn undir
þjóðarbúina væri að raskast.
Það má einnig benda á það, að íleiri eiga hér hagsmuna að gæta en
aðeins fslendingar varðandi verndun fiskistofnsins. Fræðimenn segja,
að um það bil helmingur mannkynsins búi við matvælaskort og fái ekki
nóg að borða. Jafnframt kemur mönnum saman um það, að matvæla-
ástandið sé alvarlegasta áhyggjuefni mannkynsins, ekki sízt vegna
þess, að hungrið í heiminum er einhver helzta orsök ófriðar, svo að
styrjaldarhættan í allri sinni ógn vofir yfir hrjáðu mannkyninu, meðan
hungurvofan helgar sér mikinn hluta heimsins.
Þaö er því ljóst, að rányrkjan er versti óvinur mannkynsins og mesta
böl þess. Erlendum þjóðum, sem við þurfum að semja við um stækkun
íslenzku landhelginnar er því ekki aðeins rétt, heldur einnig blátt áfram
skylt að hafa þetta í huga í sambandi við hagnýtingu fiskimiðanna
kringum Island. Ef þar verður rekin áfram eins skefjalaus rányrkja
eins og hingað til er stefnt að beinni eyðingu miðanna. Á þann hátt yrði
unnið að því að gera matvælaástand framtíðarinnar verra og allar
framtíðarhorfur mannkynsins óglæsilegri.
Allar menningarþjóðir hljóta að skilja þetta og allar friðelskandi þjóð-
ir ættu líka að gera sér það ljóst, að með slikri rányrkju er verið að
grafa grunninn undan friðarvonum framtíðarinnar. Slík rányrkja er
öfugþróun í þjónustu dauðans og leggur sitt lóð á þá vogarskál, sem ver
gegnir, þar sem öll hamingja og framtíð mannkynsins er í húfi.
Stækkun íslenzku landhelginnar er því ekki aðeins hagsmunamál Is-
lendinga heldur alls mannkynsins.
Islenzka þjóðin hlýtur að líta svo á, að hún eigi landgrunn Islands
og þær nytjar, sem það gefur, eigi að koma ,í hennar hlut. Hún telur
sig hafa óskertan rétt til þess að gera þær ráðstafanir, er þarf til þess
að gæðum þess sé ekki tortímt með rányrkju, ekki aðeins hennar vegna
heldur einnig vegna alls mannkynsins. Þessar ráðstafanir vill hún þó
gera í vinsamlegu samráði við þá er helzt stunda veiðar hér við land,
ef þess er nokkur kostur.
STAKSTEINAR
Aðeins i'orkólfarnir fengu af
tertunni.
Það var í Hafnarfirði eftir síð-
ustu bæjarstjórnarkosningar, að
Alþýðuflokksfélögin þar efndu til
mikillar „sigur“hátíðar í tilefni af
kosningaúrslitunum. Til veizlunnar
var boðið öllu því Alþýðuflokks-
fólki, sem á einn eða annan hátt
hafði stuðlað að þessum „sigri“,
og eins og vænta mátti var það
margt manna, sem þáði boðið og
vildi gæða sér á því lostæti, sem
félögin af rausn sinni myndu veita
þeim. En er menn höfðu fengið sér
sæti við veizluborðin, og eftir að
Ilelgi Hannesson hafði með
hjartnæmri ræðu þakkað mönn-
um vel unnin störf og beðið
menn síðan að gjöra svo vel að
njóta þess, sem fram væri reitt,
kom það mönnum heldur kynlega
fyrir sjónir, að einungis við há-
borðið, þar sem hinir bitlingasjúku
Alþýðuflokksbroddar sátu, var
borin stór og mikil rjómaterta, en
á önnur borð í salnum aðeins smá-
kökur og þess háttar brauð. Var
ekki laust við að veizlufólkinu yrði
heldur tíðlitiö upp til forkólfanna
við háborðið, þar sem þeir voru að
gæða sér á ljúffengri rjómatert-
unni, meðan það varð að láta sér
nægja hálfgert snarl.
Alþýðan er tiekið —
tilgangurinn bitlingar.
Hvað var nú hin mikla jafnað-
armennska kratanna? Hversvegna
áttu þeir Helgi Hannesson, Emil
Jónsson og þeirra nótar að njóta
þessara kræsinga frekar en alþýð-
an? Var það þó ekki einmitt alþýð-
an, sem þeir áttu allt að þakka?
Var það ekki einmitt fyrir hennar
tilstilli, að þeir höfðu náð þeim
valdastöðum og bitlingum, sem
þeir nú höfðu? Hvar væru þeir
svo sem staddir allir þessir krata-
broddar, ef alþýðan í sakleysi og
trúgirni sinni hefði ekki hossað
þeim og hampað?
Þessum og þvílíkum spurningum
veltu veizlugestirnir fyrir sér og
ekki að ástæðulausu, því einmitt
þarna í veizlunni kom greinilega
í Ijós eðli og innræti þeirra, sem
stjórna Alþýðuflokknum, það að
nota alþýðuna til þess að útvega
sjálfum sér aukin völd og sífellt
meiri og betri bitlinga, svo að þeir
sjálfir geti setið að krásum og lost-
æti, þótt alþýðan bíði ef til vill við
það tjón. Alþýðan er tækið, en
bitlingarnir tilgangurinn. Þeir
berjast alls elcki fyrir bættum hag
þjóðarinnar í heild eða vexti og
viðgangi alls þjóðfélagsins, heldur
fyrir sérhagsmunum örfárra valda-
sjúkra manna. Þetta hefur komið
berlega íram í öllu starfi Alþýðu-
flokksins og stefnu, ef stefnu
skyldi kalla, því að miklu nær væri
að nefna það hringlandahátt og
krókaleiðir.
Þeir hafa gert það, sem enginn
ábyrgur flokkur, ekki einusinni
nokkur Alþýðuflokkur í öllum
heiminum hefir gert. Þeir hafa elt
kjósendur, það er að segja, hagað
sér eins og forkólfarnir hafa talið
að væri vinsælast meðal kjósenda
í það og það skiptið, eða líklegast
til aukinna valda, en alls ekki far-
ið að eins og skynsamlegast héfur
verið og hagkvæmast fyrir þjóðar-
heildina og þá auðvitað fyrir allar
stéttir þjóðfélagsins um leið.
--------O------
Finnur skemmtir sér.
Fyrir nokkru síðan bauð Efnahags
stofnun S. Þ. nokkrum verkalýðs-
leiðtogum í heimsókn til Banda-
ríkjanna. Stjórn Alþýðusambands-
ins átti svo að ákveöa, hverjir ættu
að fá að njóta þessa ágæta boðs,
og er nú búin að því fyrir nokkru
síðan. Eins og vænta mátti
var Helgi Hannesson ekki lengi að
bjóða sjálfum sér í þessa íör, en
sem fararstjóri og þó meir sem
túlkur fyrir Helga var fenginn
,,verkalýðsleiðtoginn“ Finnur Jóns-
son forstjóri innkaupastofnunar
ríkisins, sem engin veit, hvað
kaupir inn. Finn hefir sjálfsagt
verið farið að langa til að skemmta
sér á kostnað annarra, og fengið
Helga til að taka sig með sem túlk
fyrir hann.
--------O------
Síefnir er tzmarit
S| álí st æðismanna.
Vestffrski r Sjálf stæðismenn,
káuiö og útbreiðið Stefni.
Árgangurinn kostar aðeins kr.
25.00, og nýir áskrifendur geta
fengið I. árg. fyrir kr. 10.00
Áskriftalistar liggja frammi í
Bókabúð Mattliíasar Bjarnasonar,
fsafirði og hjá Jónatan Einarssyni
Boluugarvík.
ísfirðingar, enginn sundfær mað-
ur, karl eða kona, má láta hjá líða
að taka þátt í norrænu sundkeppn-
inni og synda 200 metrana. Alstað-
ar þar sem til spyrst er þátttakan
í kcppninni mjög almenn. Við meg-
um þessvegna ckki láta okkar hlut
eltir liggja. Minnist þess fyrr en
síðar.