Vesturland - 12.12.1951, Side 2
2
VESTURLAND
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Sigurður Bjamason frá Vigur
Skrifstofa Uppsölum, sími 193
Afgreiðsla og auglýsingar: Engilbert Ingvarsson, Hafnar-
stræti 12 (Uppsalir). — Verð árgangsins krónur 20,00.
, _____________________________________________________________j
Flestar húfurnar fara þeim
eins.
Eins og bæjarbúum mun öllum kunnugt var vélbáturinn Valbjöm
IS. 13, eign Samvinnufélags Isfirðinga, seldur burt úr bænum fyrir
skömmu síðan, eða nánar tiltekið 29. nóv. s.l. Fyrir hönd félagsins
undirritaði forstjóri þess samninginn, Birgir Finnsson. -—
Sala Valbjarnar burt úr bænum er fyrir ýmsa hluti mjög athyglisverð.
Fyrir rúmum tveimur árum, þegar sýnt var, að dauðinn fór á Sam-
vinnufélagið, þá ræddi Vesturland um hvort ekki mundi hentugt að
leigja bátana skipstjórunum oog færði þau óyggjandi rök fyrir máli
sínu, að atvinnutæki í höndum einstaklinga er rekið af meiri fyrir-
hyggju og þrótti en af félögum, og þá sérstaklega félagi eins og Sam-
vinnufélagi ísfirðinga. — Síðan það var ritað, hefir Samvinnufélagið
gert út báta sína með stöðugu stórtapi, með undantekningu þá. Það var
sumarið og haustið 1950 að félagið seldi á leigu Valbjörn fyrir tólf
þúsund krónur á mánuði. Bátinn leigðu nokkrir ungir menn og gerðu
hann út með nokkrum hagnaði, enda þótt þeir þyrftu að
borga allháa leigu fyrir hann. Ef þessir menn hefðu ekki leigt bátinn
hefði hann eflaust legið bundinn í bátahöfninni, og enda þótt félagið
hefði gert hann út, er ótrúlegt að það hefði orðið annað en hallæris-
útgerð, svo sem á hinum bátunum. — Hugleiðingar Vestua’lands voru
því ekki út í bláinn, enda byggðar á reynslu. Gegn þessari uppástungu
risu kratarnir auðvitað öndverðir, eins og öllum velferðarmálum, sem
þeir eiga ekki frumkvæðið að, og því flestum framfaramálum. — Svar-
grein birtist í 36. tbl. Skutuls 1949, rituð af Birgi Finnssyni, forstjóra
Samvinnuféagsins. Þar segir m.a.: „Með þeim „úrræðum Vesturlands
(þ.e. leigja skipstjórunum hátana), sem hér hefir verið drepið á, tel ég,
að brugguð séu vélráð til að flytja héðan nauðsynlegustu atvinnutæki
bæjarbúa, Samvinnufélagsbátana, og því skora ég á bæjarbúa, og sér-
staklega þá er hjá Samvinnufélaginu starfa og hafa starfað að vera á
verði gegn þeim flokki og þeim mönnum, sem ætla sér að drýgja þessa
dáð“. Takið eftir: — Birgir Finnsson, forstjóri Samvinnufélagsins
skorar á alla bæjarbúa að vera á verði gegn þeim flokki og þeim mönn-
um, sem aðhefðust eitthvað sem orðið gæti til þess að bátarnir hrekt-
ust úr bænum. Við þeirri áskorun er ekki nema allt gott að segja,
En réttum tveim árum eftir áskorun þessa, selur áskor-
andinn einn bátinn burt úr bænum!
Væntanlega hefir áskoruninni verið fyrst og fremst beint til þeirra,
sem standa eiga vörð um heill og velferð hinnar vinnandi stéttar bæj-
arins, Sjómannafélagsins og Baldurs. En formenn verkalýðsfélaganna
horfa þegjandi upp á er skjólstæðingar þeirra eru sviptir einu af sín-
um nauðsynlegustu atvinnutækjum. Hafa þeir gleymt áskorun for-
ingjans? Hvar er nú tyrðilmennið Jón H., sem töng.last á gamal-rjóli
krataklíkunnar í síðasta Skutli? Hví boðar hann ekki til fundar til
þess að mótmæla athæfi þessu, því að ekki getur sjómannastétt ísa-
fjarðar verið hlutlaus þegar um er að ræða eitt af hennar nauðsynleg-
ustu atvinnutækjum?
Það er ekki nema eðlilegt að slík vesalmenni verði óðir og uppvægir
þegar almúginn er minntur á það, sem hann virðist vera búinn að
gleyma, að það er hann, sem ræður því hverjir eru áhrifamenn um
hans málefni. —
Svo ataðir eru nú kratarnir eigin auri, að enginn mun verða til þess
að draga þá upp úr vilpu þeirri, sem þeir svamla nú í.
t
Halldór Jónsson, bóndi
MINNIN G ARORÐ
í Tungu.
Dánarfregn Halldórs Jónssonar,
óðalsbónda í Tungu, Skutulsfirði
er barst svo skyndilega, setti okk-
ur samtíðarmenn hans næsta
hljóða. Okkur skyldist að ennþá
mætti honum endast aldur að lifa
og starfa meðal okkar, og hugðum
ekki að vanheilsa sú er hann
kenndi hin síðari ár væri svo al-
varlegs eðlis sem raun bar vitni.
Halldór var ekki gamall maður, 66
ára, heill af starfsþrá og fram-
kvæmdum, enda þótt hinir líkam-
legu kraftar færu þverrandi.
Halldór hefur alið aldur sinn í
Tungu frá bernskuskeiði, fyrst
sem æskumaður með lífsgleði og
æskudrauma, og síðan sem ráðsett-
ur og traustur búhöldur er hefir
sýnt og sannað að íslenzkur land-
búnaður er sá atvinnuvegur er fær-
ir þjóðinni björg í bú, og er vel
þess verður að lifa þar lífinu. Hall-
dór í Tungu hefir mótað þau við-
horf í íslenzkum landbúnaði, er
framtíðin má vel við una, og
skyldi taka sér til fyrirmyndar.
Halldór í Tungu var enginn yf-
irborðsmaður. Allt er hann lagði
hug eða hönd að, skyldi byggt á
traustum grunni, og hafði vakandi
auga á öllu er til umbóta mátti
verða, og þá jafnhliða hrynti því í
framkvæmd á búi sínu, enda ber
heimilið í Tungu þess glöggt vitni,
að þar hefir farið saman fyrir-
hyggja, dugnaður og reglusemi; allt
eru þettagóðireiginleikar. Það sem
Halldór sagði stóð eins og stafur á
bók, hann vildi ekki vamm sitt
vita í smáu sem stóru, annað
tveggja sagði hann já eða nei.
Þetta er sá trausti íslenzki stofn,
er frá alda öðli hefir mótað hina
beztu menn þjóðar vorrar og mun
Halldór heitinn í Tungu því ef-
laust vera í tölu slíkra manna.
Halldór var kvæntur Kristínu
Hagalínsdóttur frá Hjarðardal í
önundarfirði, hinni mætustu konu,
og mun hafa haldist í hendur hjá
þeim hin snjöllustu búsforráð.
Kristín er látin fyrir nokkrum ár-
um. Þau hjón eignuðust þrjá syni,
Vilhjálm, er dó í æsku, Sigurjón
og Bjarna er sitja nú óðal sitt í
Tungu, ásamt tveim fósturbörn-
um er þau ólu upp að mestu eða
öllu, og önnuðust sem sín eigin,
Soffíu og Ebenezer.
Foreldrar Halldórs voru þau
hjónin Sigríður Halldórsdóttir og
Jón Ólafsson, bóndi í Tungu, og
mun hann hafa verið yngstur sex
systkyna, og enn eru á lífi Mar-
grét er lengi var búsett í Tungu,
en dvelur nú hjá dóttur sinni í
Noregi, Pálína og Guðmundur,
skipstjóri, bæði til heimilis í
Reykjavík.
Halldór í Tungu gaf sig lítið að
störfum á opinberum vettvangi, en
fylgdist vel með, og gat spjallað
og túlkað sín áhugamál með festu
og góðri greind ef svo bar undir.
Mun hann þó um skeið hafa átt
sæti í hreppsnefnd Eyrarhrepps,
og jafnan verið hlutgengur með
sínar tillögur. Sömuleiðis var hann
forðagæzlumaður hreppsins árum
saman.
Hér fyrr á árum mátti segja að
heimilið í Tungu væri einskonar
miðstöð ferðafólks millum önund-
arfjarðar og ísafjarðar, í þá tíð
var ferðast mjög á vetrum yfir
Breiðadalsheiði, og venjulega tek-
inn náttstaður hjá Halldóri bónda
í Tungu. Mun því margur ferða-
maðurinn er bar að garði, þreytt-
ur, kaldur og svangur, minnast
þess er hann þáði þar hinar beztu
móttökur oog fyrirgreiðslu í allan
máta án endurgjalds.Og það var
líkt Halldóri í Tungu og konu hans
að vera hjartanlega ánægð að hafa
komið á móts við ferðamanninn og
veitt honum þann greiða er að
haldi kom.
Halldór var þjóðlegur og gestris-
inn, og vildi greiða úr hvers manns
vanda. Við kveðum þig Halldór,
vinir þínir, og þökkum góðar sam-
verustundir.
Einn úr sveitinni.
-------O---------
Frá Súðavík.
Blaðið átti tal við Áka Eggerts-
son, Súðavík, og skýrði hann blað-
inu frá eftirfarandi:
Heita má, að algjör dauði hafi
ríkt í atvinnumálum Súðvíkinga í
haust. Aðeins örfáir menn hafa
unnið við byggingaframkvæmdir á
Langeyri, önnur hefir atvinna eng-
in verið. —
Sæfari hóf sjósókn um 20. okt. s.
1. en vél hans bilaði þá þegar, og
gat hann ekki hafið róðra fyrr en
fyrir um það bil þrem vikum síð-
an, en þá hóf Andvari einnig
róðra. Frá Súðavík sækja því tveir
bátar. Gæftaleysi hefir verjð að
undanfömu, en áfli mjög tregur,
þegar gefið hefir á sjó. Mestur afli
í einum róðri er 3% lest hjá Sæ-
fara. 1 ráði er að Valur hefji einn-
ig róðra. Mun hreppurinn að öllum
líkindum ábyrgjast hlutatrygg-
ingu, og hefir hann fengið atvinnu
bótafé í því skyni. —
Enginn afgangur er af því, að
menn fáist á þessa fáu báta, því
að fjöldi manna hefir farið burt í
atvinnuleit, aðallega suður á land.
I