Vesturland - 27.02.1953, Blaðsíða 3

VESTURLAND
3
iiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiuiuiiiiiiiuiuiiiiuiuKiiiiiuiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
Coca Cola
ískalt hressandi.
Heimsins bezti
svaladrykkur.
Coca Cola
ui ii iiii ii iiii iii iii ii iiiiii iii i ii iiiiiii iii iii uiiiiiiiiiin 11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111-
TILKYNNING
um viðbótarfjölskyldubætur, mæðralaun o.fl.
Samkvæmt lögum frá síðasta Alþingi ber nú að greiða fjölskyldu-
bætur með öðru og þriðja barni til viðbótar þeim fjölskyldubótum, sem
greiddar hafa verið til þessa. Ennfremur ber nú að greiða mæðralaun
til einstæðra mæðra, sem hafa fleiri en eitt bam á framfæri. Greiðast
þau eftir sömu reglum og f jölskyldubætur og koma í þeirra stað.
Þeir, sem nú njóta fjölskyldubóta samkvæmt eldri ákvæðum trygg-
ingalaganna, þui'fa ekki að sækja um viðbótarfjölskyldubætur. Sama
gildir um ekkjur, fráskyldar konur og ógiftar mæður, sem nú njóta
bamalífeyris frá Tryggingastofnuninni. Þær þurfa ekki að sækja sér-
staklega um mæðralaun.
Aðrir þeir, sem rétt eiga til framangreindra bóta, eru hér með áminnt-
ir um að sækja um þær eigi síðar en fyrir 31. marz n.k. Umsóknaeyðu-
blöð verða til afhendingar eftir 1. marz hjá umboðsmönnum vorum, sem
veita nauðsynlegar upplýsingar og taka við umsóknum.
Fæðingarvottorð barnanna fylgi umsóknunum.
Það er skilyrði fyrir bótarétti, að hlutaðeigandi hafi greitt gjald-
fallin tryggingaiðgjöld.
Síðar verður auglýst hvenær greiðsla viðbótarfjölskyldubóta og
mæðralauna hefjast.
Athygli skal vakin á því, að samkv. fyrrnefndum lögum eiga íslenzkar
konur, sem gifst hafa erlendum mönnum, rétt til bamalífeyris frá
Tryggingastofnuninni, þótt þær hafi misst íslenzkan ríkisborgararétt,
ef eiginmenn þeii’ra hafa fallið frá, yfirgefið þær eða skilið við þær, enda
dvelji þær og börnin hér á landi og njóti ekki lífeyris eða meðlags
annars staðar frá.
Reykjavík, 15. febrúar 1953
TRYGGINGASTOFNUN RIKISINS.
Um það bil er Björn kom á víkina
urðu menn þess varir að dragnóta-
bátar höfðu byrjað veiðar sínar
þar, sem lóðirnar höfðu verið lagð-
ar. Fannst heimamönnum, af áður
fenginni reynslu, sem engir au-
fúsugestir væru þama á ferðinni.
Bjöm vildi hraða sínu erindi og
kvaddi flesta heimamenn sér til
hjálpar við útskipunina og var
henni lokið það snemma að heima-
menn komust fram til lóða sinna
nokkru fyrir rökkrið.
Umskipti voru nú ill orðin á mið
unum frá því sem áður var. Sumt
af línu heimamanna var horfið
með öllu en nokkru náðu þeir þó.
Ágætur afli var á línuna sem
náðist en meginfxluti fiskjarins,
sem á línunni var, var dauður og
tálkn hans full af fínum sandi.
Fisk á þessum sömu miðum var
svo ekki að fá næstu vikurnar.
Sannaðist nú, sem oftar, hví-
líkan skaða veiðar með
dragnót höfðu á aflabrögð þeiri'a
er smábátaútgerð höfðu með hönd-
um. Sjómenn þar nyrðra voru
skiljanlega mjög sárir yfir þeim
búsifjum er veiðar með dragnót,
svo að segja við landsteinana hjá
þeim, árlega ollu þeim.
Mér eru minnisstæðar þær um-
ræður, sem urðu á þing- og héraðs-
málafundum okkar Norður-ísfirð-
inga um dragnótaveiðar á þessum
árum. Sjómenn og bændur í norð-
ui’hreppum sýslunnar og reyndar
fleiri sáu þá kannske hvað gleggst
hverjar afleiðingar veiðar með
dragnót hefðu fyrir þá og framtíð
byggðarlagsins. Fulltrúar þessara
hreppa beittu sér skiljanlega fyrir
því á fundunum að dragnótaveiðar
væru lögbannaðar, enda höfðu í-
búar þessara hreppa beðið tilfinn-
anlegast tjón vegna rányrkju
þeirrar er dragnótin hafði í för
með sér.
En hér var við ramman reip að
dragaá- Flestir hinna stærri út-
vegsmanna hér við Djúp, semhugð-
ust verða ríkir vegna þessai’ar
veiðiaðfei’ðar og ónefndur áhx’ifa-
maður, sem stundaði hér atkvæða-
veiðar á þessum árum, gerðu bara
gys að norðanmönnum og fóru
jafnvel háðulegum orðum um
slóðaskap þeirra. Þeir gætu eins
og aðrir framtakssamir menn
keypt sér stærri báta og viðeig-
andi veiðarfæri til dragnótaveiða
og tekið þar með þátt í rányrkj-
unni. Árin liðu. Veiðar með drag-
nót rénuðu fljótlega og fáir eða
engir hér í héraðinu efnuðust af
þessari veiðiaðferð.
Hvernig þessum málum er nú
komið vita allir. Skaðsemi drag-
nóta- og botnvörpuveiða á grunn-
sævi er nú viðurkennt af öllum
hugsandi mönnum, enda þessi
veiðiaðferð nú bönnuð innan þeirra
takmarka, sem alþjóð er kunnugt
um.
Vonir standa til þess, að hin
gjöfulu fiskimið á f jörðum og vík-
um kring um land vort nái sér aft-
ur eftir rányrkjuna. Megi þá svo
fara að hinum fiskisælu víkum
meðfram ströndum Sléttuhrepps
verði gaumur gefinn af væntanleg-
um íbúum sama hrepps og jarð-
imar þar, sem nú hafa verið yfir-
gefnar, byggist aftur dugandi
fólki, sem skilur að án fyrirhafnar
og vinnu getur enginn orðið sjálf-
bjarga og að í sveitinni er jafnan
næg verkefni til staðar er útiloka
allt atvinnuleysi og basl, sem
vissulega er full ástæða til að ótt-
ast í þoi’pum og kaupstöðum, þegar
aflabi’ögðin bregðast.
Það hefir ekki leynt sér hin síð-
ari ár hver áhrif aflatregða und-
anfarinna ára hefur haft á afkomu
alls þorra fólks í þorpum og kaup-
stöðum. En kannske tilfinnanleg-
ast hafa skakkaföllin í þessum efn-
um komið niður á ríkissjóði og
peningastofnunum okkar og þar
með á þjóðarheildinni.
Því hefur verið haldið fram í
ræðu og riti að efnaleg afkoma
þjóðar vorrar væri svo að segja
einvörðungu undir sjávarútvegin-
um komin. Aðrir atvinnuvegir
landsmanna væru yfirleitt lítils
virði.
Jafnvel hefur því verið haldið á
lofti, þegar síldveiðamar hafa
heppnast vel og allt hefur leikið í
lyndi fyrir sjávarútveginum, að
íslenzka þjóðin þyrfti ekki að
byggja afkomu sína á öðru en
sjávarútvegi, á honum einum gæti
þjóðin lifað góðu lífi. Kjöt og aði'-
ar landbúnaðarafurðir ætti að
kaupa af öðrum þjóðum, sem seldu
þessar nauðsynjavömr ódýrara en
íslenzkir bændur. Forvígismenn
þeiri’a, er þannig liugsa, liafa verið
ósparir á að benda á hver í'egin-
munur hafi verið á tekjum þeim
er þjóðarbúið hefði af sjávarút-
vegi og landbúnaði, og þá verið
vitnað til útflutningsskýrslna því
til stuðnings.
Allt þetta hjal hefur rneðal ann-
ars leitt til þess að fólkið hefur
yfirgefið sveitirnar og flutzt til
sjávarþorpa og kaupstaða, enda
þar á velgengnisárum sjávarútvegs
ins tíðast verið hátt kaup í boði,
svo hátt til þessa tíma að bændur
yfirleitt hafa ekki talið sig geta
staðist þær greiðslur.
Ef einhver skyldi nú ætla að ég,
vegna þessara ummæla, hefði horn
í síðu sjávarútvegsins, fer fjarri
því að svo sé. Mér er það ljóst að
sjávarútvegurinn á að vera og
verður að vera einn aðalatvinnu-
vegur okkar íslendinga. Eins og
vitað er hefur lengst af sá skerfur
sem frá honum hefur runnið í þjóð
arbúið verið hvað drýgstur.
Niðurlag í næsta blaði.
--------o---------
Sextugur.
Sigurður Bjarnason, verkamað-
ur Múla við Seljalandsveg, er sex-
tugur í dag. Sigurður hefur í
fjöldamöi’g ár unnið hjá ísafjarð-
arbæ.
SUMARBCSTAÐUR til sölu.
Uppl. gefur Bæring Jónsson,
Tangagötu 23.