Vesturland - 31.10.1960, Blaðsíða 3

Mánudagur 31. október 1960
VESTTJRLAND
3
Opið bréf til bæjarstjórnar Isajarðar
Minningarorð:
Ornóifur Hálfdánsson
kaupmaður.
Bæjarstjórn Isaíjarðar sam-
þykkti á fundi 18. maí s.l. með 5
atkv. gegn 4 að banna sauðfjár-
hiald. Með þeirri samþykkt var
borgurunum gert að skyldu að
drepa eða flytja allt sauðfé úr
bæjarlandinu fyrir 20. október
1960.
Ég hef verið búfjáreigandi hér
í 40 ár og hefur þetta verið einn
þátturinn í því að sjá mér og mín-
um farborða, og stundum ekki sá
veigaminnsti, til þess að komast
af án hjálpar frá samborgurunum.
Satt að segja þá veit ég ekki
hvað vakir fyrir bæjarstjórninni
með þessari samþykkt. Býst hún
við að geta hrætt mig og aðra bú-
fjáreigendur með þessum aðgerð-
um, eða er henni kannski efst í
huga að fremja ofbeldisaðgerðir á
okkur? Heldur hún kannski að við
getum ekki borið hönd fyrir höf-
uð okkur? Ég held að það sé ó-
líklegt. Býst hún við að auka
hróður ísafjarðar með þessum að-
gerðum? Satt :að segja veldur
þetta mér engum áhyggjum.
Hinsvegar mun ég leita réttar
míns ef ofbeldisverk á að fremja
á mér að skerða eignir mínar eða
athafnafrelsi. Það er mjög óeðli-
legt að fulltrúar borgaranna, sem
hafa tekið að sér að fara með
hagsmunamál þeirra um takmark-
aðan tíma, standi fyrir þeim of-
beldisverkum. Á þettia að skoðast
sem yfirlýsing um að þeir ætli að
afnema eignarrétt og athafnafrelsi
einstaklingsins ? Um rétt einstakl-
ingsins segir svo í stjórnskipunar-
lögum landsins:
gr. 67. Eignarrétturiim er frið-
helgur. Engan má skylda til að
Iáta af hendi eign sína nema al-
menningsheill krefji og þarf til
þess lagafyrirmæli og komi fullt
verð fyrir.
gr. 69. Engin bönd má leggja á
atvinnufrelsi manna nema almenn-
ingsheill krefji ,enda þarf lagaboð
til.
Það er mín skoðun, og ég held
að hún sé rétt, að ekki sé hægt
að banna mér að leggja net í sjó
í netalögnum bæjarins. Ekki er
hægt að meina mér að láta búfé
mitt bíta í bithögum bæjarins. Að
sjálfsögðu getur bæi’inn tekið
gjald fyrir netalögnina og bithag-
ann. Ég held, að borgararnir verði
að skoðast sem ein fjölskylda með
sameiginlegum réttindum og
skyldum.
Ég held að það sé skylda bæj-
arstjórnar að koma þessu máli í
lag. Ég get ekki séð að það þurfi
að kosta stórar upphæðir ef vilji
er fyrir hendi að leysa það á frið-
saman hátt. Ef á að nota þetta
til ágreinings og úlfúðar held ég
að það verði sízt kostnaðarminna
og bæjarfélaginu til vansæmdar.
Hér er því ekki um lalmennings-
heill að ræða og skal ég nefna því
dæmi til sönnunar. Þegar sex-
mannanefndin tók til starfa á síð-
astliðnum vetri til að ákveða verð
landbúnaðarafurða, þá áætlaði hún
að í eigu landsmanna, í þorpum
og bæjum sem telja yfir 300 íbúa,
væri 45 þús.. sauðfjár fyrir utan
allt annað búfé. Þetta er allt met-
ið til eignar og skatts. Ekki hefur
heyrst að þessi starfsemi sé bönn-
uð neinsstaðar neina á Isafirði.
Svo mikil er virðing ineirihluta
bæjarstjórnar fyrir lögum og at-
hafnafrelsi borgaranna, og má það
teljast furðulegt í stærsta kaup-
stað í kjördæmi Jóns Sigurðsson-
ar, forseta.
Ýmsar sögur hafa verið á ferð-
inni um þessi mál. Ein er sú, að
girðing um bæinn væri svo dýr,
að ekki væri framkvæmanlegt að
girða bæjarlandið kostnaðar
vegma. Búfjáreigendur hafa óskað
eftir að á þessu væri hafður sá
háttur að tengja saman girðingar
þær, sem fyrir eru frá Pétursborg
að utan og inn að rétt án þess að
bærinn legði í að setja rimlahlið
í vegina. Með þessu vonast bú-
fjáreigendur til að ágangur búf jár
í bæinn myndi iað mestu leiti
Ömólfur Hálfdánsson, kaupmað-
ur, lézt í Landsspítalianum í
Reykjavík 11. sept. s.l. og var
jarðsettur að Hóli í Bolungavík
17. sept., að viðstöddu fjölmenni
Isfirðinga og Bolvíkinga.
Örnólfur Níels var fæddur að
Grundum í Bolungavík 19. ágúst
1888. Foreldrar hans voru hjónin
Hálfdán Örnólfsson, hreppstjóri,
og Guðrún Níelsdóttir. Ólzt Örn-
ólfur upp í föðurgarði að Meiri-
lilíð í Bolungavík í glöðum syst-
kinahópi og vandist strax í æsku
störfum til lands og sjávar.
Örnólfur kvæntist Margréti
Reinharðsdóttur frá Kaldá í Ön-
undarfirði 11. desember 1913.
Bjuggu þau fyrst þrjú ár að Kaldá,
en fluttist svo til Hnífsdals og
voru þar tvö ár. Var Örnólfur for-
maður á vélbátum og aflaði vel.
1918 keypti Örnólfur hluta af
jörðinni Breiðabóli í Skálavík ytri.
Bjuggu þau hjónin þar samfleytt
í 21 ár. Hafð'i Örnólfur þá keypt
alla jörðina, en áður var hún
margskipt. Tók Örnólfur sonur
þeirra hjóna við búi á Breiðabóli,
er foreldrar hans viku þaðan.
1942 fluttu þau Örnólfur og
Margrét hingað til ísafjarðar.
Börn Örnólfs og Margrétar eru
þessi:
Guðrún, saumakona í Rvík,
ekkja Eggerts Samúelssonar, raf-
virkja.
Kristín ,húsfreyja að Hóli í
Bolungavík, gift Guðmundi Magn-
ússyni, bónda.
Örnólfur, búfræðikandidat, nú
skóliastjóri í Súðavík, giftur Arn-
dísi Steingrímsdóttur frá Nesi í
Aðaldal.
Oddur, sjómaður, giftur Krist-
ínu Jónsdóttur.
Halldóra, gift Magnúsi Þórarins-
syni.
Jóna ,gift Kristjáni Jónssyni.
Áður en Örnólfur giftist átti
hann son með Hólmfríði Halldórs-
dóttur frá Rauðamýri, Hálfdán,
húsmaður að Hóli í Bolungavík,
giftur Hallfríði Jónsdóttur.
Örnólfur Hálfdánsson var mikill
maður vexti og mátti heiba af-
renndur að afli. Snemma byrjaði
hann sjómennsku. Fyrst í Bol-
hverfa. Þessi tilraun er ekki svo
útgjaldamikil að fjárhag bæjar-
ins næmi neinu, enda er löngu bú-
ið að leggja á gjöld fyrir þeim
kostnaði, en aldrei hefur verið
byrjað á framkvæmdum.
Ég hef talið að þetta myndi
kosta um tuttugu og fimm þús-
und krónur eðia sirka 8% af því,
Framhald á 6. síðu.
ungavík, svo í Hnífsdal. Megin-
starf hans varð samt bóndastaöan.
Lét honum það vel. Var farsæll
bóndi og komst jiafnan sæmilega
af, þrátt fyrir talsverða ómegð,
enda var kona hans honum sam-
hent og prýðilega verki farin.
Eftir að þau hjón fluttu hingað
til ísafjarðar gerðist Örnólfur
fiskikaupmaður og átti einnig hlut
í útgerð. Jiafnframt hafði hann
verzlun með ýmsar vörur.
Ömólfur Iiálfdánsson var mik-
ill starfsmaöur og búhygginn.
Ekki tók hann opinberan þátt í
félagsmálum, en fylgdist með
þeim af áhuga. Honum var það
fyrir öllu, að vinna sem bezt fyr-
ir heimili sínu og veita börnum
sínum þann styrk er hann mátti.
Á yngri árum var ömólfur fé-
lagi í Ungmenmafélögum og tók
nokkum þátt í íþróttaæfingum,
einkum íslenzkri glímu, og var
góður glímumaður.
Það varð hlutverk Örnólfs Hálf-
dánssonar, sem flestra samtíðar-
manna hans að berjast harðri bar-
áttu til framfærzlu sér og sínum.
En hann stóð allt af upp úr þeirri
baráttu og vann fullan sigur á
erfiðum kjörum, enda var skap-
lyndi hans slíkt, að hann vildi í
hvívetna vera sjálffær og ekki upp
á aðra kominn. Þurfti og ekki til
þess að taka, því þeim hjónum
farnaðist vel og höfðu mikið
biarnalán. Eru börn þeirra dug-
mikið myndarfólk.
Örnólfur Hálfdánsson var ör í
lund, en stillti oftast vel skapi
sínu. Hann var greiðvikinn og
hjálpsamur ef því var að skipta.
Frændrækinn og tryggur maður.
Líf hans og yndi var að vinna að
nýtilegum störfum, og sjaldan féll
honum verk úr hendi. Hann var
heilsuhraustur fram á síðustu ár.
Kenndi sér meins fyrir tveimur
árum, en fékk á því bráðabirgða-
bót með holskurði. Á þessu ári tók
mein hans sig upp að nýju, og
varð ekki bót ráðin á. Hefði öm-
qlfi eflaust orðið þung raun, að
liggja lengi heilsulaus, og því ef-
laust fagnað hvíldinni eftir langt
og mikið æfistarf.
Konu Örnólfs og börnum votta
ég samúð í sorg þeirra.
Arngr. Fr. Bjarnason.
Jtifllinillltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllliiniiiiiii
TIL SÖLU
Gott barnarúm með dýnu. ■
Ólöf Karvelsdóttir,
Seljalandsvegi 24,
ísafirði. Sími 76.
<HII!lllllllllllll|||H||||t||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Prentstofan ISRÚN h.f. - Isafirði
Frá Kirkjubólsrétt.