Vesturland - 16.06.1974, Qupperneq 1
Ll. árgangur.
ísafirði, 16. júní 1974.
9.
—10.
tölublað.
Sigurlaug Bjarnadóttir frá Vigur:
Dýrkeypt reynsla af vinstri stjdrn
Kjósendur kveða upp sinn dóm
við kjörborðið 30. júní n.k.
ÁRIÐ 1974 verður fyrir
margra hluta sakir merkisár
í íslenzkri þjóðarsögu. Við
minnumst 1100 ára byggðar
á íslandi. Öll þjóðin heldur
hátíð í því tilefni, islenzkir
hugir sameinast í minningu
um löngu liðna tíð, þar sem
skiptast á skin og skuggar,
sigrar og ósigrar í aldalangri
baráttu smáþjóðar við óblíð
Sjálfstæðismenn og jafnað-
armenn og óháðir hafa nú
gert með sér samkomulag
um að mynda meirihluta í
bæjarstjórn ísafjarðar á næsta
kjörtímabili. Að baki þessum
meirihluta standa fjórir bæj-
arfulltrúar Sjálfstæðisflokks-
ins og þrír bæjarfulltrúar
jafnaðarmanna og óháðra.
Fyrsti fundur hinnar ný-
kjörnu bæjarstjórnar var
haldinn 6. júní s.l., en á þeim
fundi voru ekki teknar neinar
meiri háttar ákvarðanir. —
Næsti fundur var svo haldinn
s.l. fimmtudag og fyrir for-
göngu bæjarfulltrúa Sjálf-
stæðisflokksins var stofnað
til þessa meirihluta í bæjar-
stjórn. Var samið á jafnréttis-
grundvelli og gerður málefna-
samningur milli flokkanna.
Heitið var að vinna áfram að
þeim verkefnum, sem undir-
búin voru á síðasta kjörtíma-
bili.
Kosnir voru forsetar bæjar-
stjórnar og allar nefndir bæj-
arstjórnar. Forseti bæjar-
náttúruöfl, innbyrðis deilur og
erlenda áþján.
Fyrir réttum 30 árum fögn-
uðum við loks fullum sigri í
sjálfstæðisbaráttu okkar með
stofnun lýðveldis á íslandi.
Þrítug að aldri þykjumst við
að jafnaði hafa náð jafnvægi
og þroska hins fulltíða manns.
— Getum við því ekki nú, á
þessu merkisári horft von-
Jón Ben Ásmundsson
forseti bæjarstjórnar
stjórnar var kjörinn Jón Ben
Ásmundsson skólastjóri, 1.
varaforseti Jón Ólafur Þórð-
arson fulltrúi og 2. varaforseti
Guðmundur Ingólfsson bæjar-
gjaldkeri.
Þá var einnig kosið í bæjar-
ráð og eiga þar sæti Guð-
glöð og fagnandi fram á veg-
inn sem sjálfstæð þjóð og ein
hin ríkasta í heimi að verald-
argæðum?
DÖKKAR BLIKUR.
Við hljótum að svara þeirri
spurningu játandi, þótt óneit-
anlega séu ýmsar dökkar blik-
ur á lofti. Það er staðreynd,
að þetta þjóðhátíðarár okkar,
sem beðið hefir verið með
töluverðri eftirvæntingu og
viðbúnaði, hefir, það sem af
er, einkennzt af óróa og upp-
lausn í íslenzkum þjóðmálum,
sem gæti reynzt alvarlegt
hættumerki, ef ekki væri
brugðizt við á réttan hátt —
af manndómi og raunsæi.
VILDI BREYTA TIL.
Fyrir þremur árum kom til
valda ný ríkisstjórn á íslandi,
vinstri stjórn, „stjórn fólks-
ins“, eins og hún hefir gjarn-
an verið kölluð af fylgismönn-
um hennar til að hljómi vel í
eyrum „fólksins". Það er
enginn vafi á því, að ein
megin ástæðan fyrir því, að
þessi vesalings vinstri stjórn
varð til var einfaldlega sú, að
fólkið vildi breyta til eftir
óvenju langan stjórnarferil
sömu flokka, Sjálfstæðis-
mundur Ingólfsson, Jón Ben
Ásmundsson og Jón Baldvin
Hannibalsson.
Kosnar voru allar nefndir
og er helmingur þeirra kosinn
til eins árs, en hinn helming-
urinn til fjögurra ára. Minni-
hlutanum í bæjarstjórn var
gefinn kostur á að velja menn
í nefndir.
Sjálfstæðismenn hyggja gott
til samstarfs þessa meirihluta
í bæjarstjórn ísafjarðar.
Meirihlutasamstnrf
óbreytt á ísafirði
flokksins og Alþýðuflokksins.
Þessi ástæða var í rauninni
skdljanleg og eðlileg, ekki
hvað sízt með tilliti til yngstu
kjósendanna, sem ekki mundu
og ekki vissu af eigin reynslu,
hvað „vinstri stjórn“ þýddi í
raun. Þeir, sem eldri voru og
reynslunni ríkari báru vissu-
lega nokkurn ugg í brjósti
við valdatöku núverandi rík-
isstjórnar, m.a. með þá stað-
reynd í huga, að engin vinstri
stjórn á íslandi hefir haldið
út heilt kjörtímabil.
HVERNIG FÆR
ÞAÐ STAÐIZT?
Ég hygg þó, að engan ís-
lending — jafnvel ekki þá
svartsýnustu — hafi órað
fyrir að ferill þessarar ríkis-
stjórnar myndi enda með slík-
um ósköpum sem raun er á
orðin og öllum landsmönnum
kunn. Menn spyrja agndofa,
hvernig það fái staðizt, að í
einu mesta góðæri, sem yfir
þjóðina hefur gengið skuli
fjármálum ríkisins komið í
slíkt öngþveiti, á sama tíma
og almenningur hefur fullar
hendur fjár, að efnahagslegu
sjálfstæði þjóðarinnar er
stefnt í beinan voða.
ÓHJÁKVÆMILEG
ÚTKOMA.
Svarið liggur þó í rauninni
beint við: Stjórnarstefna, sem
er haldin þeirri undarlegu og
háskaiegu blindu á því ein-
falda lögmáli, að enginn bú-
rekstur — ekki heldur rekst-
ur þjóðarbúsins — fær stað-
izt til lengdar, ef bústjórinn
eyðir margfalt meiru en búið
gefur af sér. — Sú stefna
hlýtur að leiða til ófarnaðar.
Gildir einu, þótt eyðslufénu
væri varið til nytsamlegra
hluta í sjálfu sér. Útkoman
verður óhj ákvæmilega — og
því fyrr sem lántökurnar eru
ábvrgðarlausari og eyðslan
hóflausari — hallarekstur,
skuldafen og gjaldþrot.
Sigurlaug Bjarnadóttir
FURÐULEG
KOKHREYSTI.
Hallarekstur og skuldafen
íslenzka þjóðarbúsins eru í
dag staðreynd. Gjaldþrotið er
yfirvofandi og því verðum við
að bægja frá dyrum okkar,
ef við viljum halda áfram
að vera frjáls og fullvalda
þjóð. Hér er mikið alvörumál
annars vegar en það lætur allt
að því hlægilega í eyrum,
þegar núverandi forsætisráð-
herra, sem hlýtur að teljast
öðrum fremur ábyrgur fyrir
því hvernig komið er, talar
um það af furðulegri kok-
hreysti, að hann og flokkur
hans muni af „ábyrgð og
festu“ ráða fram úr vanda-
málunum, ef kjósendur veiti
honum umboð sitt í alþingis-
kosningunum, sem nú standa
fyrir dyrum — á eftir allt
sem á undan er gengið.
LÍTUM
í EIGIN BARM.
Kaupæði, taumlausri kröfu-
gerð og eyðslu- og útþenslu-
stefnu, sem núverandi rikis-
stjórn hefur kynt undir á
valdaferli sínum, þarf að
linna. í þeim efnum þýðir
ekki að lýsa allri ábyrgð á
hendur stjórnvöldum. Við
hljótum, hver einstaklingur,
að líta í eigin barm og taka
persónulega ábyrga afstöðu.
íslenzk stjórnmálaþróun, að
undanförnu í valdatíð vinstri
manna, sem hafa, að því er
virðist vísvitandi, stefnt að
því að glepja fólki sýn, hefur
orðið íslenzkum almenningi í
senn þörf lexía og dýrkeypt
reynsla.
Framhald á 2. síðu.
Kjósum Sigurlðugu á þing x