Vesturland - 24.12.1981, Blaðsíða 3

3
„Yður er í dag frelsari fæddur“ Lúkas 2.11
Stundum hef ég reynt að setja mig í spor hirðanna sem fengu fyrstir
að heyra þessar fréttir. Út úr náttmyrkrinu barst þeim rödd engilsins
og hún hlýtur að hafa lýst upp huga þeirra og hlýjað þeim um
hjartarætur. Og svo glaðir urðu þeir að þeir skunduðu þegar til þess
að sjá sjálfan frelsara heimsins.
Hverju byggist ég við ef ég ætti í vændum að hitta hann? Kannski
ætlaðist ég til að þar væri skartbúinn höfðingi umkringdur hirð
sinni. Mikið yrði ég undrandi ef mín biði lítið barn, í gripahúsi.
Skyldi hirðana ekki hafa furðað á því að frelsarinn þeirra var ekki
annað en nýfætt barn? Þeir höfðu komið með eftirvæntingu í huga
en var þetta þá allt og sumt? Þannig hefðum við ef til vill hugsað en
það gerðu hirðarnir ekki. Þeir trúðu því að þetta væri í raun og veru
frelsarinn.
Lítið barn getur haft stórkostleg áhrif á fólk. Mér er það
minnisstætt að ég sat eitt sinn við hliðina á afar lífsþreyttum og
döprum manni, sem virtist enga gleði hafa af tónleikunum sem við
hlýddum á. Á bekknum fyrir framan okkur sátu foreldrar með lítið
barn sitt. Þegar líða tók á, stóð barnið upp, lagði höfuðið á öxl
móður sinni og starði á okkur stórum augum. Og mikið varð ég hissa
þegar sessunautur minn hállaði sér að barninu og bros hafði breiðst
yfir andlitið, en þreytusvipurinn orðið að víkja. Svo miklu getur
barn komið til leiðar.
Það er einmitt svona sem Guð vinnur, oft á tíðum. Það sem okkur
virðist smátt og veikburða, hefur í sér fólginn styrk.
Litla barnið sem átti ekki rúm í mannabústöðum varð frelsari
okkar allra.
Hvað þýðir það annars? Við erum sí og æ að ræða um frelsara. En
hvernig skiljum við það? Þurfum við yfirleitt nokkurn frelsara?
Ef til vill þykir okkur boðskapur jólanna ekki höfða til okkar og
við getum ekki tekið fagnaðarsöng englanna af hjarta.
Ef svo er, sem ég hygg að geti verið skulum við minnast þess að við
eigum að biðja Guð um hjálp svo við skiljum hvað það er að eiga
frelsara. Hann getur byrjað smátt, en síðan eykst okkur skilningur og
gleði.
Ég held að við þurfum á frelsara að halda. Við þurfum að eiga
hann að á hverjum degi. Sennilega finnum við mest til þess í sorg og
erfiðleikum. Oft sjáum við alls ekki fram úr verkefnum, eða sorgin
ætlar að yfirbuga okkur svo að lífið er einskis virði, eða þá að okkur
skortir takmark. Þá, þegar fokið virðist í flest skjól, er Jesús
frelsarinn. Allt þetta skilur hann;- hann sem fólk hæddist að þegar
hann hélt á krossinum einn og yfirgefinn. Eftir allt það sem hann
hafði gert, var honum launað með svikum og vanþakklæti. En síðan
vann hann sigur á þessari illsku, þegar Guð lífgaði hann. Hann
frelsar okkur og bjargar úr vonleysinu og sýnir okkur að lífið á sér
tilgang. Þótt allt ætli að bregðast er hann viðlátinn, reiðubúinn að
hlusta á okkur og hugga okkur.
Jesús kunni einnig að gleðjast og á bestu stundum okkar er hann
hjá okkur.
Jólin eru gleðihátíð. Við fögnum því að guð gaf okkur þetta litla
barn, sem óx og styrktist og sýndi að lífið hefur dauðann, sorgina og
illskuna að engu.
Hjá okkur eiga orð spámannanna svo vel við: „Sú þjóð sem að í
myrkri gengur, sér mikið ljós“. Senn förum við að líta bjartari daga,
sólargangur lengist og við sjáum náttúruna endurlífgast. Um leið
hressumst við sjálf á sál og líkama. Við göngum út úr myrkrinu, og
tökum til hendi, uppörvuð af ljósinu á nýbyrjuðu ári.
Aðventan er upphaf kirkjuársins. Alla sunnudaga hennar, já,
hvern dag hennar, fáum við að hlakka til jólanna og búa okkur
undir gleðitíðindi: Okkur, þér og mér, er frelsari fæddur.
Hann gengur með okkur inn til nýs ás. Ef til vill erum við
veikburða og hrædd, en hann styrkir okkur.
Gleðileg jól
Dalla
Þórðardóttir:
Yður er
ídag
frelsari fæddur