Bjarmi - 01.04.2003, Blaðsíða 19
Margréti, Benedikt, Bóas og Kristján
Valur.
aó sofa og spurði: „Manstu ekki örugglega
eftir bænunum þínum?“ Þetta var áminn-
ing sem skipti miklu og þær hafa ekki
gleymst síðan bænirnar. Annars miðaðist
trúaruppeldið við það sem tíðkaðist í sveit-
inni: Signing, bænirnar á kvöldin og svo út-
varpsmessurnar. Eitt árið þjónaði séra
Birgir á Akureyri og þá var sunnudagaskóli
þar sem vió fengum biblíumyndir. Eg var
10-11 ára og þetta hafói mikil áhrifá mig.
Eg minnist þess einnig þegar ég var 1 2 ára
að ég ég og elsti bróðir minn vorum að
gera við túngirðinguna. Hann tók, aldrei
þessu vant, útvarpió sitt með sér þennan
dag. Þarna sátum við svo og hlustuðum á
setningu prestastefnu og ræðu Sigurbjörns
Einarssonar biskups. Hann fór m.a. með
versió „Vaktu minn Jesús, vaktu í mér“ og
þótti mér merkilegt að þessi maður, frá
æðri víddum í mínum huga, skyldi kunna
sama vers og ég. Þetta hafói djúp áhrif á
mig þarna úti í náttúrunni.
Fermingarárið var ég sendur til séra Sig-
urðar Guðmundssonar á Grenjaðarstað,
en hann hafði haldið skóla þar lengi.
Heimilisaðstæður leyfóu ekki mikla skóla-
göngu. Ég vann þar fyrir mér á morgnana í
búskapnum, svo var kennt. Ég fýlgdist
með starfi prestsins. Þegar jaróarfarir voru
var boðið til erfidrykkju á prestssetrinu þar
sem við bjuggum og var þá allt undirlagt.
Hjá Sigurði kynntist ég fyrst þessu ágæta
blaði Bjarma.
Atti petta siiw pa'tt
ípvíað pú ákvaðst að gerast prestur?
Vissulega. Um haustið er ég var 14 ára, vor-
um við unglingarnir að ræða hvað við ætl-
uóum að verða. Þá gengur séra Sigurður
þar hjá og heyrir mig segja að ég vilji verða
læknir. Þá segir hann: „Þú verður ekki lækn-
ir, þú verður prestur.“ Þetta lét mig ekki í
friði upp frá því. Þetta var í mínum huga ein
mesta viðurkenning sem ég gat fengið. Ég
fór svo í skóla, fyrst á Laugum í Réykjadal
og svo í Menntaskólann á Laugarvatni. Ein-
ar Sigurbjörnsson kom og kynnti guðfræði-
deild Hl í námskynningu. Hann hefur talað
um mjög góóan árangur af þessari kynn-
ingu, því 50% þeirra sem töluðu við hann
enduðu í deildinni. Ég var sem sagt annar
þeirra. Hér leið mér vel. Kennararnir voru
hver með sínu sniði, en ólíkir er þeir komu
saman svo upp úrgat soðið. Ég kynntist því
sem fulltrúi nemenda á deildarfundum. Hér
tók ég sérnám hjá Dr. Róbert Abraham
Ottósyni. Hann dó áóur en því var lokið.
Það varð ein meginátæðan til að stefnan
var fljótt tekin á frekara nám.
Síðan lá leiðin beint íprestsskap?
Já, og segja má að það hafi líka legið á. Ég
útskrifaðist á laugardegi kl. 18 með próf-
predikun og síðan var ég vígóur á sunnu-
dagsmorgni kl. 11, þann 29. september
1974. Ég hlýt að eiga met í því að vera svo
Eftir prjú ár á Raufárhöfn - hvert lá leiðin pá?
Þá héldum við til Þýskalands. Alls vorum
vió þar í átta ár. Námið við Háskólann í
Heidelberg í praktískri guðfræði var afskap-
lega lærdómsríkt. Þetta þróaðist svo í dokt-
orsritgerð sem ég hef lokió en á reyndar eft-
ir að verja. Astæðan er mikil próf úr öllum
greinum guðfræðinnar sem ég þarf að taka
í því sambandi. Kennararnir voru góðir og
nálgun guðfræðinnar veróur önnur þegar
maður er búinn aó vera prestur um tíma.
Kennararnir voru með prédikunarskyldu og
við fórum aó hlusta á þá. Þarna var mjög
gott kirkjusamfélag. A miðvikudagsmorgn-
um var guðsþjónusta og morgunmatur í
kirkjunni. Það líkaði mér alltaf vel og tek
þátt í svipaðri tilraun nú í Hallgrímskirkju á
miðvikudagsmorgnum kl. 8.
... er ég var 14 ára, vorum
vió unglingarnir aö ræða
hvaö viö ætluðum aö veröa.
Þá gengur séra Siguróur þar
hjá og heyrir mig segja aö
ég vilji veróa læknir. Þá segir
hann: „Þú veröur ekki lækn-
ir, þú verður prestur.“
stuttan tíma kandídat. Sigurbjörn biskup
vildi ekki að Auður Eir vígðist ein svo viðjón
Þorsteinsson vorum vígðir þarna með
henni. Síðan lá leiðin beint til Raufarhafn-
ar. Þar hafði verið prestslaust í sex ár. Allir
voru svo fegnir, þakklátir fyrir allt og þolin-
móóir við unga prestinn. Þarna reyndist
það satt að „kirkjan er oss kristnum móó-
ir.“ Ibúar staðarins voru nærri 600 talsins,
um 120 nemendur f skólanum og því sam-
félagið frekar ungt. 90 börn tóku þátt í
barnastarfinu. Nú kom sérvel að hafa unn-
ið í sumarbúðunum við Vestmannsvatn og
starfað í Fríkirkjunni í Hafnarfirði á náms-
árunum, en þar naut ég góðrar leiðsagnar
Stínu Gísladóttur og lærði mikið af henni.
Ég þjónaði einnig lengst af Sauðanesi vegna
veikinda prestsins þar. Ekki var mikið um
aóra presta f nágrenninu, 86 km í aðra átt-
ina, 1 20 km í hina. En það var gott aó vera
ungurog byrjandi á Raufarhöfn. Kona mín,
Margrét, var að klára skólann og kom um
vorið. Við höfðum gift okkur árið 1971 en
við kynntumst í Þingeyingakórnum. Við
sungum okkur eiginlega saman.
Þarna var líka gott fræðasamfélag. Ég
komst í samband við evangelíska reglu,
Mikjálsbræður, sem átti rætursínarað rekja
til áranna kringum 1930 er séó var að hverju
stefndi með Hitler og kristindóminn. Þetta
eru karlmenn úr öllum stéttum sem koma
saman á grundvelli trúrækninnar og bænar-
innar. Akveðin bænavakt var í gangi. Reglan
á gamalt klaustur þar sem öll umgjöró er
mjög skemmtileg. Þar er komið saman
reglulega og mikió bænahald vióhaft. Þetta
voru nokkur hundruð karla, og var beóið
fyrir einum og hverjum eftir ákveðinni reglu.
Gott var að vita af þvf. Þetta var mér geysi-
lega þýðingarmikið eftir að ég kom heim
aftur og var prestur á Isafirði.
Þá var náminu lokið?
Já, i' bili. Við vorum þar til ársins 1986, þá
sótti ég um á Grenjaðarstað þó svo Húsa-
vík væri einnig laust og stærra prestakall. En
augljóst var að kona mín myndi sækja
vinnu á Akureyri og þá var það einfaldara.
Arið 1992 tók ég við skólanum í Skálholti,
hann var þá á tímamótum og ýmsu þurfti
19