Bjarmi - 01.04.2003, Blaðsíða 30

Kærleiksverk
sem breytti öllu
Frásögu þessari var dreift í tölvupósti fyrir um þremur
árum síóan. Meó henni fylgdi hvatning um aö senda
hana áfram ef fólki fannst hún tala til sín. Hér er hún nú
áframsend til lesenda Bjarma. Nafn höfundar, sem er
bandarískur, fylgdi ekki með.
Þegar ég var nýbyrjaóur í 9. bekk sá ég strák í bekknum
mínum sem var að leggja af stað heim úr skólanum. Hann
hét Kyle, við vorum báðir í bandarískum miðskóla. Mér
sýndist hann burðast með allar skólabækurnar - og ég
spurói sjálfan mig: „Hvers vegna í ósköpunum er nokkur
maóur að burðast meó allar bækurnar heim fyrir helgina?"
en þetta var á föstudegi. Hann hlýtur aö vera algjör kúristi.
Sjálfur ætlaði ég að slappa af um helgina, fara í teiti og í
fótbolta með vinum mínum eftir hádegi daginn eftir. Eg
hristi axlirnar og hélt áfram. En rétt á eftir sá ég hóp
krakka hlaupa á á eftir stráknum og til hans. Þau rifu all-
ar bækurnar úr höndum hans og ýtu við haonum svo hann
lenti í drullunni. Gleraugun flugu út í loftið og ég sjá þau
lenda í grasinu nokkra metra frá honum. Hann horfói upp
og ég sá hryggðina skína úr augum hans. Eg fann til í
hjarta mér. Ég hljóp því yfir til hans þar sem hann skreið
um og var að leita aó gleraugunum sínum. Ég sá aó hann
var meó tárin í augunum. Þegar ég lét hann fá gleraugun
sagði ég: „Þessir krakkar eru algjörir aumingjar. Þeim veitti
ekki af ráðningu." Hann horfói á mig og sagði: „Þakka þér
fyrir!“ Breitt bros lék um andlitið, bros sem endurspeglaði
ómælt þakklæti. Ég hjálpaði honum að safna saman bók-
unum og spurði hvar hann ætti heima.
Þaó kom í Ijós aó að hann átti heima stutt frá mér svo
ég spurói hann hvers vegna vió hefðum ekki hist áður.
Hann sagðist hafa gengið í einkaskóla þartil nú. Ég haföi
aldrei hitt neinn slíkan áóur og vió héldum áfram, töluð-
um á leióinni og ég hjálpaói honum að bera hluta af bók-
unum. Mér fannst hann mjög skemmtilegur og spurði
hann hvort hann langaði ekki aó spila fótbolta meó mér
og vinum mínum. Hann játaói því. Vió vorum saman alla
helgina og því betur sem ég kynntist Kyle þeim mun betur
líkaði mér við hann og þaó sama fannst vinum mínum.
Á mánudagsmorgni mætti Kyle með staflann af bókun-
um sínum. Ég sagði vió hann: „Heyrðu mig, ertu að reyna
að byggja upp vöðvana með því að burðast með þennan
stafla á hverjum degi?“. Hann hló bara og lét mig fá helm-
inginn af bókunum. Næstu fjögur ár urðum við bestu mát-
ar og vinir. Þegar leið aö lokum skólans fórum við aó
hugsa um háskólanám. Vió höfðum hvor sinn skólann í
huga, annar færi suður á bóginn og hinn norður. En ég
vissi aó við yrðum alltaf vinir. Fjarlægðin myndi ekki veróa
vandamál. Hann ætlaói aó veróa læknir en ég viðskipta-
fræóingur.
Kyle átti aó halda skilnaðarræðu bekkjarins vió útskrift-
ina. Ég var sífellt að stríða honum með því að vera kúristi.
Þess vegna var hann fenginn til aó tala og varó að undir-
búa ræóuna og sjálfur var ég ósköp feginn að ég skyldi
sleppa. Loks kom útskriftardagurinn. Kyle leit vel út. Hann
hafði fundió sjálfan sig og var öruggur með sig. Gleraug-
un fóru honum vel. Stelpurnar höfóu miklu meiri áhuga á
að fara út með honum en mér og ég var ekki alveg laus vió
öfund. Þaó átti einnig við þennan dag. Ég sá að hann var
stressaóur fyrir ræóuna svo ég klappaói honum á bakið og
sagði: „Heyrðu, þú mikli maóur, þetta veróur frábært!"
Hann horfói á mig með þessum sérstaka svip sem enn
og aftur Ijómaói af gleói og þakklæti og sagði: „Þakka þér
fyrir.“
Þegar hann byrjaði ræðuna ræksti hann sig og sagðir:
„Útskrift er tíminn til að þakka þeim sem hafa hjálpaó þér
og komast þetta langt. Foreldrum þínum, kennurum,
systkinum, kannski þjálfaranum, - en umfram allt vinum
þínum. Ég er hingað kominn til að segja þér að besta gjöf
sem þú getur gefið öórum er að vera þeim vinur. Ég ætla
aó segja ykkur sögu.“
Ég horfói á vin minn í vantrú þegar hann sagði frá deg-
inum þegar við hittumst fyrst helgina sem við kynntumst.
Hann hafði ákveðið aó svipta sig lífi. Hann sagði frá því
hvernig hann tæmdi skápinn í skólanum svo mamma hans
þyrfti ekki aó gera það seinna - þess vegna lagói hann af
stað heim meó allan bókastaflann.
Hann horfói á mig og brosti. „Sem betur fer var mér
bjargað. Vinur minn kom og bjargaði mér frá þessari
ógæfu.“ Ég heyrói undrunarandvörp fara um hópinn, þeg-
ar þessi fallegi og vinsæli strákur sagði frá erfiðustu augna-
blikum lífs síns. Ég leit á foreldra hans og þau horfóu til
mín og brostu sama þakklætisbrosinu.
Fram aó þessu hafói ég ekki haft hugmynd um hvaó
hafði verió í húfi. Þetta varð mér áminning um aó við meg-
um aldrei vanmeta gildi verka okkar. Meó litlu viðviki get-
um við breytt Iífí annarra til hins betra eöa verra. Guð gef-
ur okkur öllum tækifæri til að hafa áhrif á aóra á einn eða
annan hátt. Leitaðu að Guði í öórum.
Vinir eru englar sem reisa okkur við þegar við eigum
erfitt með að muna sjálf hvernig við eigum aó fljúga.
30